ایده‌ای مفید هم برای سالمندان و هم برای کودکان

آغاز کنار هم قرار دادن خردسالان و سالمندان، به سال ۱۹۷۶ و کشور ژاپن بر می‌گردد. بعد از آن و از اواخر دهه ۸۰ میلادی آرام آرام این ایده در کشورهای دیگری نیز مورد استقبال قرار گرفت و حالا در کانادا، آمریکا، کشورهای اروپایی و حتی هند اشکال متفاوتی از این ایده قابل مشاهده است. در غالب این موارد کودکان برای چند روز و هر بار برای ساعاتی محدود همراه با مهدکودک خود به سرای سالمندان می روند و برنامه‌های مشترکی را با افرادی که از آن ها ۶۰ یا ۷۰ سال بزرگ تر هستند، اجرا می‌کنند. البته در برخی موارد نیز این سالمندان هستند که در قالب برنامه‌های مشخص به مهدهای کودک می‌روند. مطالعات تا به این جا فواید زیادی برای این ایده نشان داده‌اند.

بررسی‌ها نشان داده چنین تجاربی باعث می‌شود کودکان در آینده پیش‌داوری منفی کمتری به موضوع افزایش سن داشته باشند. این تجربه می‌تواند مهارت همدلی در کودکان را نیز ارتقا بخشد. در مقابل فواید متعددی هم برای سالمندان در این زمینه گزارش شده است. غالب سالمندان از این تجارب به عنوان تجاربی لذت‌بخش و شادی‌آور یاد می‌کنند. احساس تنهایی و انزوا در این گروه از سالمندان کاهش پیدا کرده و میزان گفت وگو و حتی خندیدن در آن ها افزایش می‌یابد. اما به رغم تمام این نکات مثبت باید در نظر داشت که این تجربه می‌تواند چالش‌های خاص خودش را نیز به دنبال داشته باشد.

این ایده هر چند فواید متعددی برای هر دو گروه سنی دارد اما باید در این بین به چند نکته توجه داشت. در برخی مطالعات مشخص شده است که همه‌ سالمندان نمی‌توانند از چنین تجربه‌ای لذت ببرند و برخی خیلی زود از سر و صدای کودکان خسته شده و تمایل به جدا شدن از این برنامه دارند. در عین حال به نظر می‌رسد همراهی طولانی مدت می‌تواند خود چالشی جدید برای خردسالان ایجاد کند چراکه ایجاد وابستگی به افراد سالمند در شرایطی که احتمال فوت آن ها در آینده نزدیک به واسطه کهولت سن یا بیماری، بالاست، خود می‌تواند مسائل جدیدی را رقم بزند. اما به صورت کلی و بر مبنای آن چه تا به امروز مشخص شده، ایده در کنار هم قرار دادن نسل‌های مختلف در صورتی که برای زمان‌های کوتاه و با برنامه‌ریزی‌های مشخص قبلی باشد، می‌تواند فواید زیادی را در حوزه سلامت روان برای هر دو گروه به دنبال داشته باشد.