پسر ۵/۲ ساله‌ام که وسایلش را پرت می‌کند، خودبه‌خود خوب می‌شود؟

این سن از مراحل بی‌تعادلی کودک است و کودک به سرعت تغییر می‌کند و هر روز رفتار جدیدی را بروز می‌دهد. او هفته به هفته با ارتباطی که با محیط برقرار می‌کند، از رفتارهای گذشته فاصله می‌گیرد و رفتارهای او پایدار نیست. پس جای نگرانی نیست. از طرفی عصبیت و پرخاشگری کودک، پیامد ناکامی یا احساس ناامنی است که شما باید همواره با نگاه سیستمی، عوامل ناامنی پیرامون کودک را زیر نظر داشته باشید و در تامین امنیت و آرامش او کوتاهی نکنید. کودک نیاز زیادی به توجه اطرافیان دارد. اگر به طور مثال، کودک ناخودآگاه ضربه‌ای به صورت اطرافیان بزند، به دلیل این‌که این ضربه‌ها بدون کینه و قصد قبلی است، در این شرایط بزرگ سالان با بوسیدن دست کودک و خنده و توجه، این رفتار کودک را ناخواسته تقویت می کنند و او تشویق می شود برای جلب توجه، این رفتار را تکرار کند! اگر زمانی که چنین رفتارهای نامتعارفی از کودکان مشاهده می‌شود با بی‌توجهی اطرافیان مواجه شود، این بی توجهی باعث خاموشی آن رفتار می‌شود. توجه داشته باشید اگر کودک ۲٫۵ ساله، از خواب و تغذیه مناسب و به هنگامی برخوردار باشد و الگوهای پرخاشگرانه در اطرافش نباشند، عصبیت و پرخاشگری اش به حداقل می‌رسد. برای این‌که فرزند ما دوره کودکی اول (۲ تا ۶ سال) را با موفقیت سپری کند، چند توصیه تقدیم می‌شود.

ضرورت دارد والدین با ویژگی‌های مرحله رشد فرزند، بیشتر آشنا شوند و آگاهی‌های خود را با مطالعه روان‌شناسی رشد کودک ارتقا دهند. این آگاهی از ویژگی‌های هر مرحله رشد، مانع نگرانی و اضطراب والدین می شود و خیلی از رفتارهای کودک را اقتضای سنی او قلمداد می کنند و نگران نمی‌شوند. در ضمن  ضرورت دارد والدین در اعمال سبک تربیتی به وحدت رویه برسند.

والدینی مانند شما که فرزندشان کودکی اول را تجربه می‌کند، باید به دو ویژگی بارز این مرحله حساس بها بدهند. اول این که کودک در این دوره سنی بسیار کنجکاو است و والدین باید با صبر و حوصله از سرکوب این ویژگی خودداری کنند چون ارضای کنجکاوی کودک با حذف باید و نبایدهای مرسوم می‌تواند خلاقیت او را شکوفا کند. نکته دوم هم این‌که، بازی در کودکی اول حیاتی است و به رشد حداکثری ذهنی و جسمی کودک کمک می‌کند پس لازم است والدین با کمک کودک درون خود همبازی قهاری برای فرزندشان باشند.

نکته آخر هم این‌که برای حل مسائل کودک ضرورتی ندارد کودک به مشاور ارجاع شود. این والدین آگاه هستند که برای ایفای هرچه بهتر نقش تربیتی خود به مشاور مراجعه می‌کنند.