پیام‌های یک قیام

کاروانی که از بچه‌ای شش ماهه تا پیرمردی ۹۰ ساله یعنی از همه سنین را با خود به همراه دارد، در طول عمرمان ما را به واقع هدایت می‌کند و تک تک رفتارها، گفتارها و تصمیم‌هایشان برای‌مان الگو خواهند بود و صد البته درس‌آموز. اولین درسی که می‌توان از قیام امام حسین(ع) گرفت، طلب رضایت خالق و ترجیح آن به رضای خلق خداست. امام حسین(ع) برای خدا و اصلاح شریعت نبی خدا در مقابل انبوهی از مردمی که دینِ خودرا به ثروت و قدرت فروختند، قرار گرفت. توجه نکردن به تطمیع و تهدید دشمن در مقابل حق‌خواهی و حق‌گویی، دومین درس مهم این قیام است. حسین(ع) به ما آموخت که در برابر ظلم و در دفاع از حق، اگرچه به ظاهر کم توان و کم تعداد بودیم اما ندای حق طلبی و حق خواهی سر دهیم و بی توجه به قدرت و ثروت دشمن به عدل و داد قیام کنیم و تا پای جان، پای عقیده و ایمان بایستیم.

از آن روزی که کاروان امام(ع) از مدینه حرکت کرد تا جایی که به کربلا رسید و پس از آن به شام سفر کرد و تا زمان برگشت دوباره به مدینه، کاروانیان توام با درد و رنج، گرفتاری‌هایی را تجربه کردند که گوشه‌ای یا حتی برخی از آن موارد ممکن است برای دیگر انسان‌ها در طول عمرشان رقم بخورد اما آن کاروان چه واکنشی نشان داد؟ آن‌ها با همه آن سختی‌ها و مشکلات، در کنار هم با توکل و امید به خدا به صبوری و استقامت روی آوردند و خویش را در محضر خالقی دیدند که این چنین برایشان پسندیده است بنابراین راضی به قضا و قدر الهی و خواست او در ابتلا به بلا بودند. پس باید بیاموزیم در سختی و رنج و بلا، خدا نظاره‌گر حال ماست. از این رو به او توکل می‌کنیم و امید را همراه با صبر و استقامت چاشنی زندگی‌مان می‌کنیم تا به خواست او از این سنجش عمل، پیروز و سربلند بیرون آییم و گشایشی حاصل شود.

جلوه‌های ایثار و گذشت، برادری و برابری، تقدم نیاز دیگران بر خواست خود و … همه از زیبایی‌های این قیام درس‌آموز است که امروز در میان بعضی از ما کم رنگ شده است. زینب(س) در جواب طعنه دشمن به شهادت برادران و فرزندان و مردان قبیله‌اش می گوید: «ما رایت الا جمیلا» یعنی من چیزی جز زیبایی ندیدم. این نگاهی است که سبک زندگی امروزی ما از آن دور شده و غافل مانده تا بداند در برابر این مقدار از بلا و ابتلا به سختی‌ها، داغ عزیزان، دشواری اسارت، به جان خریدن طعنه‌های دشمن و … این چنین صبوری کند و همه چیز را زیبا بداند چراکه خدایش به قضا و قدر چنین سنجشی از او خواسته است.

چشمه جوشان عاشورا تا ابد الدهر، سبک زیستن انسانی مطابق با بالاترین منطق‌های عقلی و دینی را به ما ارائه می‌کند و این ما هستیم که باید از جرعه جرعه آن نهر زلال در راستای پاکی زندگی خویش بهره ببریم. غیرت برای مردان‌مان، عفت برای زنان‌مان، آزادگی و عزت طلبی برای همه ما از دل این واقعه دردناک بیرون می‌آید. آیا جامعه امروزی ما در روابط اجتماعی و فامیلی از برادری تا قوم و خویشی و هم کیشی الگویی از کاروان حسین(ع) دارد؟! افراد حاضر در عاشورا را ببینید که هر چه دشمن به آنان فشار می‌آورد و حلقه تحریم و تهدید و محاصره را تنگ‌تر می‌کرد، آن‌ها در اردوی امام(ع) همبستگی بیشتر و ایثار و گذشت بیشتری را از خود نشان می‌دادند. همچنین در حرکت به سمت رضای خدا و عمل به وظیفه و کمک به همنوع از هم پیشی می‌گرفتند و علاوه بر دارایی، جان‌شان را هم فدای دین و ایمان خود می‌کردند. دریای مواج نیکی‌ها، خوبی‌ها، پاکی‌ها و روشنی‌های عاشورا هر چه را بخواهیم در خود جای داده و آموزگاری توانا برای بشر در همه زمان ها و مکان هاست، چنان که گفته شده: «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا». امید است بتوانیم با شور حسینی در این ماه به شعور و معرفت حسینی برسیم و سبک زندگی خویش را اصلاح کنیم تا پیام این کاروان را به معنای واقعی درک و به آیندگان هم منتقل کنیم.