روایتی از سال‌های طلایی دوبله ایران

جلال مقامی دوبلور پیشکسوت در یادداشتی درباره دوران طلایی دوبله ایران نوشت:

««هفت» متعلق به بنیاد فارابی بود. به من گفتند می‌خواهیم فیلمی برایت بفرستیم تا ببینی و دوبله کنی. نشانی دادم و وقتی فیلم را فرستادند دیدم «هفت» است.

برای انتخاب گویندگان به ذات گویندگان نگاه کردم و با شناختی که از آنها داشتم انتخابشان کردم. مثلاً نقش «جان دو» که کوین اسپیسی آن را بازی کرد برای ناصر طهماسب بسیار زیبا بود. چون «جان دو» آدمی مرموز و درونی و به شکلی سمبل شیطان نفس بود. یک آدم ماورایی بود و حالت‌های خاصی داشت و درونش زمینی نبود. آن نقش با این ویژگی‌ها برای ناصر طهماسب بسیار مناسب بود.

فیلمنامه «هفت» جدی و دارای مفهوم بود و به همین دلیل برای دیالوگ نویسی‌اش بیشتر فکر کردم. البته مقداری خط قرمز داشت که آنها را هم باید رعایت می‌کردم. به طوری که تماشاگر نفهمد دیالوگی تغییر پیدا کرده و تا جایی که برایم مقدور بود این کار را انجام دادم.

دیالوگ‌نویسی آن ۶ روز طول کشید و دوبله‌اش در دو روز از صبح تا شب انجام شد. چندنفر از بزرگان دوبله را جمع کردیم و وجود گویندگانی مانند منوچهر اسماعیلی، ناصرطهماسب و زهره شکوفنده به فیلم و دوبله آن خیلی کمک کرد. به جای برد پیت هم خودم صحبت کردم که این فقط در آن فیلم اتفاق افتاد و پس از آن دوبله حتی یکی از نقش‌های برد پیت را هم به من ندادند.

«هفت» یک فیلم جدی و خوب است با فیلمنامه‌ای جدی. تصاویر درخشانی دارد از داریوش خنجی ایرانی‌تبار. طبیعی بود که دوبله آن خوب می‌شود.

چون از ابتدا آن را به مترجم خوب می‌دهند و به مدیر دوبلاژ می‌گویند گویندگان مناسب انتخاب کن. هزینه‌اش را هم می‌دهند و وقتی همه اینها فراهم شود دوبله یک فیلم کار خوبی می‌شود. یادم می‌آید سیدمحمد بهشتی مدیرعامل وقت فارابی هم از دوبله فیلم بسیار تعریف کرد.

فیلم‌های آن زمان با فیلم‌های کره‌ای، چینی و ژاپنی که الان دوبله می‌شود فرق داشت. دوبله فیلم‌های کره‌ای و ژاپنی نمود ندارد چون گوینده هر چقدر هم تلاش کند چهره آنها آن حس را نشان نمی‌دهد.

از طرفی آن زمان فیلم‌ها برای نمایش در سینما دوبله می‌شدند و می‌دیدیم جلوی سالن مردم صف می‌بستند تا فیلم را دوبله‌شده ببینند.»