علیرضا رئیسیان تجربه تماشای فیلم «صدای آهسته» را غیرمنتظره دانست.
علیرضا رئیسیان از فیلم «صدای آهسته» به نویسندگی محمد رضایی‌راد و کارگردانی افشین هاشمی می‌گوید:فیلمی را دیدم که واقعا برایم غیرمنتظره بود. اسم آن «صدای آهسته» بود ولی درون این اسم یک فریاد بلند با پژواک بزرگ هست که حیرت‌آور بود.اصلا توقع چنین فیلمی را نداشتم و حیرت کردم به این دلیل که فیلم راجع به موضوعی است که هم از اول فیلم می‌شود آن را حدس زد هم تا آخر فیلم نمی‌شود حدس زد که واقعا هست یا نه؟یک فیلم داستانیِ سر راستِ متعارف نیست. به تعبیر من این فیلم مثل یک فرش ایرانی اصیل هست، هم کلیتش جذاب است و اجزای آن پر از راز و رمز، و هم رنگِ این فرش که تصاویر و پلان‌ها باشند در عین موضوعِ قدیمیِ جذابی که می‌تواند داشته باشد خیلی ساختارش امروزی‌ست. نه فیلم زیرزمینی است نه فیلم مرسومِ گیشه و استاندارد سینما و همین حیرت آورش می‌کند. پر از جزئیات واقعا زیبا. نامه‌هایی که نامه‌رسان می‌آورد و در آخر می‌بینیم خود آن کسی که نامه‌ها را تحویل نمی‌گرفت دارد نامه‌ی دیگری برای خودش می‌فرستد. فیلم از این ریزه‌کاری‌ها خیلی دارد. خصوصا یک نمای فوق‌العاده موجز، سینمایی و حیرت‌آور که تمام بار فیلم به لحاظ مفهومی در همین یک پلان آیینه‌ای که دست کاراکتر اصلی در آخر فیلم هست وجود دارد.
او در پایان می افزاید: این فیلم‌ها سرمایه‌های جدی سینمای ایران هستند. به نظر من این نسل نگهبان سینمای اصلی ایران هستند، هم در سطح جهانی و هم در داخل، نه دسته‌ای که با هیاهو و غوغا و پول زیاد و اجراهای نسبتا خوب چیزهایی را می‌گویند که اصالت ندارد. این فیلم اصالت‌دار است و به خاطر همین باید تبریک گفت.
