محسن محمد سیفی و پنجمین طلای جهانی. بدی ای که رشته ورزشی ووشو دارد این است که این رشته المپیکی نیست. چرا که اگر ووشو راهی المپیک شده بود حالا بدون شک سیفی یکی از پرافتخارترین های ورزش جهان در کسب مدال طلا بود. اعجوبه ای که خیلی ها بر این باورند حیف شد، آن هم به دلیل اینکه فقط می تواند مدال جهانی بگیرد و جای مدال المپیک در ویترین افتخاراتش خالی است. با این حال خود سیفی از رشته ای که در آن ورزش می کند راضی است. او می گوید: «مدال آخری که گرفتم خیلی سخت بود. به خاطر دخترم و خانواده ام تلاش کردم و خدا را شکر می کنم که این مدال را گرفتم.»

کسب پنجمین مدال طلا در ساندا. افتخاری که کمتر  کسی ممکن است به آن دست پیدا کند.

خدا را شکر می کنم که با این سطح مسابقات توانستم دوباره مدال طلا بگیرم. در این مسابقات همه چیز فوق العاده بود و مدعیان زیادی داشتیم. خوشحالی من بیشتر به این دلیل است که هر هشت ملی پوش آقایان و خانم ها با دست پر از این مسابقات برگشتند.

گفتی که این مدال یکی از سخت ترین مدال هایی بوده که گرفتی درسته؟

واقعا سخت بود. ما در کشور چین جایی که مهد ووشو است مسابقه دادیم. خدا را شکر می کنم که هم از لحاظ بدنی و هم از لحاظ ذهنی آماده بودم. خدا راشکر می کنم که عضو این تیمی بودم که این همه مدال گرفت.

واقعا اتفاق مهمی بود، هشت وزن و هشت مدال.

کاربزرگی کردیم. گفتم نباید فراموش کنیم که ووشو برای چینی‌هاست و مهد ووشوی دنیا این کشور است. چینی‌ها برای میزبانی مسابقات جهانی دو میلیون دلار هزینه کرده بودند و اصلا دل‌شان نمی‌خواست که این اتفاقات بیفتد و ایران قهرمان جهان شود، اما بچه‌های ما غیرت به خرج دادند و در خانه چینی ها پرچم ایران را بالا بردند.

فکر می کنم بزرگترین سختی در این راه دوری از خانواده و به خصوص فرزندت بود که تازه به دنیا آمده است.

خیلی سخت بود من آنقدر  در اردو بودم که اصلا نفهمیدم دخترم کی بزرگ شد. الان ۴ ماهش است و واقعا از این ۴ ماه هیچ چیز نفهمیدم. بعد از مسابقات جهانی ۲۰۱۸ مینیسک پایم را عمل کردم، طوری که نتوانستم از خانه بیرون بیایم بعد از آن هم به اردو رفتم و از خانواده دور بودم و فقط تماس تصویری داشتم. مدالم و این افتخاری که کسب کردم را به دخترم و خانواده ام تقدیم می کنم. من باید همین جا یک تشکر ویژه هم از اوجاقی بکنم که همه جوره از من حمایت کرد و باعث شد تا من دوباره پرچم کشورم را بالا ببرم.

حریف چینی ات چطور بود؟

ووشوکار چینی بازیکن خوبی بود و برای پیروزی مقابل این حریف برنامه‌ریزی زیادی انجام داده بودم. در مدت حضور در چین و حتی قبل از مسابقات جهانی در اردوهای تیم ملی از دوستانم در این کشور می‌شنیدیم که آنها تمرکز زیادی برای کسب مدال طلای وزن ۷۰ کیلوگرم انجام دارند. به نظر من بهترین بازیکنان تیم ملی ساندای چین نیز همین بازیکن و بازیکن وزن ۵۶ کیلوگرم این کشور بود.

محسن یک اتفاق بدی که برای رشته ووشو وجود دارد این است که این رشته المپیکی نیست. شاید اگر ووشو در المپیک حضور داشت تو حداقل دو مدال طلا داشتی.

واقعا حسرت بزرگی است. حیف که ووشو در المپیک نیست. اگر رشته ما المپیکی بود هم مقام ایران در المپیک بالاتر می رفت و هم وووشکاران ما به مدال های خوشرنگی دست پیدا می کردند.

برنامه ات برای آینده چیست؟

فعلا که می خواهم مدتی استراحت کنم. بعد از آن هم تمرکزم را بگذارم روی مسابقات جام جهانی سال آینده در ملبورن استرالیا.

یعنی ششمین مدال طلا هم در راه است؟

از الان  نمی شود پیش بینی کرد. خیلی زود است که بخواهیم در این خصوص صحبت کنیم.

محسن چه زمانی قرار است از دنیای ووشو خداحافظی کنی؟

حتی فکر کردن به آن هم اعصابم را بهم می ریزد. فکر کنم روزی که قرار است از ووشو خداحافظی کنم، روز مرگ من خواهد بود. عاشق ووشو هستم و یک عاشق نمی‌تواند از عشق خود خداحافظی کند. شاید یک روز تصمیم بگیرم که مسابقه ندهم، اما هیچ وقت از ووشو خداحافظی رسمی نمی‌کنم.