حدود یک ماه پیش مجله فرانس‌فوتبال گزارشی را از ۱۰ اسطوره فوتبال ساحلی دنیا منتشر کرد که نام پیمان حسینی نیز در میان این ۱۰ نفر دیده می‌شد. فرانس فوتبال در آن گزارش تمجید ویژه‌ای از حسینی انجام داد و از او به عنوان یکی از بهترین دروازه‌بان‌های تاریخ فوتبال ساحلی دنیا یاد کرد.
نکته جالب اینکه به جز حسینی، نام دروازه‌بان دیگری در جمع ۱۰ افسانه فوتبال ساحلی دنیا دیده نمی‌شود و این یعنی باید این دروازه‌بان ایرانی را بهترین دروازه‌بان تاریخ فوتبال ساحلی معرفی کنیم. پیمان حسینی بعد از این اتفاق بزرگ، در گفت و گو با ایران ورزشی صحبت‌های جالبی انجام داد. صحبت‌هایی از دروازه‌بان محجوب و پرافتخاری که سال‌هاست یکی از دلایل خوشحالی‌مان در مسابقات فوتبال ساحلی است.
افتخار جدید را تبریک می‌گویم. افتخاری برای خود شما و البته فوتبال ساحلی ایران. می‌خواهم بدانم چه زمانی خبر فرانس فوتبال را شنیدید؟
در قطر بودیم و برای دیدار رده‌بندی باید مقابل ایتالیا بازی می‌کردیم که این خبر را شنیدم. دوستان اطلاع دادند که به عنوان یکی از ۱۰ بازیکن برتر تاریخ فوتبال ساحلی انتخاب شده‌ام. اتفاق خوبی است، هم برای خودم و هم کشورم.
از حس‌تان بگویید و اینکه چنین انتخابی چقدر خوشحال‌تان کرد؟
خیلی خوشحال شدم. البته در ابتدا فکر کردم موضوع مهمی نیست اما وقتی واکنش مردم و تبریک‌های آنها را دیدم فهمیدم که انگار اتفاق بزرگی رخ داده. همین که فرانس‌فوتبال به یک ایرانی بپردازد و او را میان اسطوره‌ها قرار بدهد اتفاق خوبی است. اینکه کنار بازیکنان بزرگی نظیر اریک کانتونا که در سال‌های ابتدایی تشکیل فوتبال ساحلی به میدان رفت و یا ماجر پرتغالی قرار بگیرید، باعث خوشحالی و غرور است. برای خودم هم این انتخاب ارزشمند بود.
آیا دروازه‌بان دیگری جز شما در لیست ۱۰ نفره هست؟
نه، فقط خودم هستم.
پس باید گفت که بهترین دروازه‌بان تاریخ فوتبال ساحلی هستید.
وقتی دروازه‌بان دیگری در لیست نیست، می‌توان چنین بحثی را مطرح و مرا به عنوان بهترین دروازه‌بان تاریخ فوتبال ساحلی معرفی کرد.
انگار رسانه‌ها نوشته بودند ماجر پرتغالی بیشترین بخت را برای انتخاب به عنوان بهترین بازیکن تاریخ فوتبال ساحلی دارد. همینطور است؟
نه، بحث ۱۰ بازیکن برتر همین جا تمام شده و دیگر از میان ما بهترین بازیکن انتخاب نخواهد شد. بحث ماجر برای انتخاب بهترین بازیکنان سال دنیا است که در دبی برگزار می‌شود. سال ۲۰۱۷ گل من به عنوان بهترین گل انتخاب شد و خودم هم عنوان بهترین دروازه‌بان را به‌دست آوردم. این مراسم شب آخر بازی‌های بین قاره‌ای در دبی برگزار می‌شود.
امسال در لیست بهترین‌ها حضور ندارید؟
من، احمدزاده و مرادی در لیست اولیه بودیم اما در لیست پایانی نه چون سال پربازی نداشتیم و همراه تیم ملی در تورنمنت‌های زیادی شرکت نکردیم. کم بازی کردیم و همین مسأله یکی از دلایلی بود که در جمع سه بازیکن نهایی نباشیم. البته همین که من در لیست ۱۰ بازیکن برتر هستم کافی است. ما می‌گوییم اسطوره اما خارجی‌ها می‌گویند افسانه‌های فوتبال ساحلی.
کمی هم از فوتبال چمنی صحبت کنیم. بخصوص که شما در ابتدا دروازه‌بان این رشته بودید و حتی در لیگ هم برای شموشک نوشهر بازی کردید. دوست دارم نظرتان را درباره دروازه‌بان‌های فوتبال ایران بدانم.
نمی‌دانم ایراد من است یا حسن اما واقعیتش فوتبال نگاه نمی‌کنم. بعد از جام جهانی هرگز بازی‌ها را ندیده‌ام و در ۱۰ سال اخیر فکر می‌کنم فقط ۱۰ بازی ۹۰ دقیقه‌ای را تماشا کرده‌ام. بیرانوند، عابدزاده، نیازمند از سپاهان و مهدی رحمتی دروازه‌بان‌های خوبی هستند. امیر عابدزاده را خوب می‌بینم و البته نیازمند و بیرانوند که دروازه‌بان نخست تیم ملی است. در همین حد می‌توانم نظرم را بگویم.
چرا؟ چون بازی‌ها را نمی‌بینی یا علاقه‌ای نداری صحبت کنی؟
نظر خاصی درباره دروازه‌بان‌های چمنی ندارم. بعد از احمدرضا عابدزاده سخت است درباره دروازه‌بان‌ها حرف زد. در میان بازیکنان هم بعد از علی کریمی نمی‌توان درباره بازیکن جدید صحبت کرد. این دو هرگز تکرار نخواهند شد.
تا به حال نشده که هوس کنی به فوتبال چمنی برگردی و در این بخش بازی کنی؟
در فوتبال ساحلی شرایطم مساعد است و به تمام آرزوهایی که داشتم رسیده‌ام. به همین دلیل اصلاً تمایلی به بازگشت و حضور در چمن ندارم. البته در فوتبال ساحلی هم به روزهای پایانی نزدیک شده‌ام.
منظور من تفاوت‌های مالی بود. می‌دانی که در فوتبال چمنی قراردادها نجومی است و به همین دلیل از تو پرسیدم که وسوسه نشدی دوباره در چمن بازی کنی؟
همیشه در ذهنم این بود جایی باشم که به بالاترین سطح برسم. در چمن همیشه بحث این بود که قد من کوتاه است و به همین دلیل دیگر علاقه‌ای به بازگشت نداشتم. خودتان هم می‌دانید که شرایط فوتبال چمنی اصلاً مساعد نیست. سلایق جوری بود که از فوتبال چمنی زده شدم و در فوتبال ساحلی ماندم.
الگوی تو در میان دروازه‌بان‌های خارجی چه کسانی بودند؟
باور کنید اگر همین حالا بگویند بارسلونا و رئال‌مادرید در فینال لیگ قهرمانان اروپا بازی می‌کنند، این دیدار را نگاه نمی‌کنم. میان قدیمی‌ها اما خورخه کامپوس، ویتور بایا و پالیوکا را دوست داشتم.
تا چند سالگی بازی می‌کنی؟
معلوم نیست. تا هر زمانی که کادر فنی تیم ملی قبولم داشته باشند، می‌مانم اما به محض اینکه خلاف این اتفاق رخ بدهد باید منتظر زمان مناسب برای خداحافظی باشم.
