تا چشم به هم بزنید فصل تازه لیگ قهرمانان آسیا شروع خواهد شد و پرسپولیس به عنوان قهرمان لیگ برتر ایران نمی‌خواهد مثل فصل گذشته وداعی زودهنگام با این مسابقات داشته باشد. هر چند اشتباهات داوری در حذف زودهنگام پرسپولیس از ACL2019 تأثیر زیادی داشت اما یادمان نرود تیم فصل قبل پرسپولیس به لحاظ کیفیت هم توان رقابت با قدرت‌های برتر قاره در مراحل حذفی بالاتر را نداشت و برعکس فصول ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ که تا نیمه نهایی و فینال صعود کرد بعید بود در صورت صعود از گروهش تا مراحل جذابی بالا برود و قدرت تقابل دوباره با السد و الهلال را داشته باشد.
پرسپولیس فصل گذشته هم در خط حمله خود احساس کمبود می‌کرد و با همین مشکل وارد فصل تازه لیگ قهرمانان شد که البته از این ناحیه ضربه هم خورد. حالا و برای شروع فصل تازه این رقابت‌ها پرسپولیس قصد تجهیز دارد و اول از هر چیز دنبال تقویت خط حمله با یک یا دو مهاجم خارجی است.
طی یک ماه گذشته باشگاه تمرکزش را روی این مسأله گذاشته و در اقدامی هماهنگ با مسئول فنی تیم گزینه‌ها را برانداز می‌کند. در این میان گزینه‌های هیجان‌انگیزی هم برای تقویت خط حمله پرسپولیس مطرح شد که از ابتدا حضورشان در جمع سرخ‌ها بعید به نظر می‌رسید.
اولی مهاجم رزومه‌دار قابل برزیلی به نام لئاندرو دامیائو بود که مشخص شد تا سال ۲۰۲۱ با کاوزاکی فرونتاله ژاپن قرارداد دارد و اصلاً امکان جذبش وجود ندارد. دومی هم ویلفرد بونی مهاجم ساحل عاجی سابق من سیتی و سوانزی بود که از پرسپولیس بابت یک و نیم فصل ۵/۳ میلیون یورو خواسته بود. رقمی که پرداخت آن در توان پرسپولیس نیست و جذب چنین مهاجمی برای قهرمان ایران و پرطرفدارترین باشگاه کشور شبیه یک آرزو است.
در چنین شرایطی مثل هر فصل حریفان پرسپولیس با بهترین مهاجمان وارد رقابت‌های آسیایی می‌شوند و یک جنگ نابرابر از حیث داشتن بازیکنان خارجی در رقابت‌های لیگ قهرمانان شکل می‌گیرد. اگر در فصول گذشته مهاجمانی مثل بغداد بونجاح و یوسف العربی در تیم‌های قطری رودرروی پرسپولیس قرار می‌گرفتند حالا الدحیل حریف قطری این فصل سرخ‌ها دنبال مانژوکیچ و ادینسون کاوانی است. مهاجمانی که البته به لحاظ کیفیت و سطح فنی با بونی و دامیائو قابل مقایسه نیستند. هر چند رسانه‌های قطری مثل عربستانی‌ها در این خصوص همواره غلو می‌کنند و شاید خودشان هم بدانند کاوانی و مانژوکیچ فعلاً قطربیا نیستند اما مطمئن باشید الدحیل از این گزینه‌های دهان پرکن در نهایت به مهاجمانی مثل همین ویلفرد بونی – که در العربی توپ می‌زند – خواهد رسید و رویای ما بدترین حالت آنها در جذب بازیکن خارجی است که همین یک مسأله می‌تواند تفاوت‌ها را در لیگ قهرمانان رقم بزند.
یادمان نرفته در فینال ACL2018 چه اتفاقی برای پرسپولیس افتاد و چطور جام قهرمانی به ژاپن رفت. اگر نیمکت خالی و شرایط ویژه پرسپولیس در این مسابقات را کنار بگذاریم یادمان می‌آید که دو بازیکن خارجی حریف در بازی رفت تفاوت‌ها را رقم زدند و همان پیروزی مطمئن پایه‌ای شد بر قهرمانی تیم سختکوش ژاپنی. در بازی رفت لئو سیلوا و سرجینیو گره بازی را برای میزبان باز کردند اما در بازی برگشت پرسپولیس بازیکنی در قواره آنها نداشت تا ورق را برگرداند و بعد از سالیان طولانی که با سختی و تلاش عجیب و غریب به فتح جام قهرمانی قاره نزدیک شده بود تفاوت‌هایی که بازیکنان گرانقیمت و باکیفیت خارجی رقم زدند جام را به ژاپن فرستاد.
حالا و در گروه این فصل پرسپولیس شاید تنها الدحیل توانایی جذب مهاجمانی در کلاس بین‌المللی داشته باشد هر چند یادمان نرفته تیم‌های اماراتی مثل الجزیره نیز با داشتن بازیکنی مثل رومارینیو می‌توانند موی دماغ باشند اما با صعود از مرحله گروهی همه چیز متفاوت خواهد بود و تیم‌هایی در کلاس السد، الدحیل، الهلال و الاتحاد کاری خواهند کرد تا پرسپولیس قبل از رویارویی با آنها مدام به داستان «جنگ نابرابر» اشاره کند و برای هوادارانش توجیهی منطقی در صورت حذف داشته باشد.
حالا برای دوری از آن توجیهات تکراری و زنده نگه داشتن شانس جدال برابر و منطقی، حرکت باشگاه پرسپولیس برای جذب مهاجم خارجی شتاب گرفته اما وقتی جذب مهاجمانی مثل ویلفرد بونی یا بازیکنانی در کلاس او شدنی نیست فقط امیدواریم مهاجمانی در سطح و کیفیت بودیمیر و منشا در نهایت به تور باشگاه پرسپولیس گیر نکنند چرا که جدا از حذف دردناک در لیگ قهرمانان آسیا باید هزینه گزافی هم برای مهاجمان ناکارآمد خارجی کنار بگذاریم که کمترین بهره را از آنها نبرده‌ایم. باور کنید جای زخم‌های آمدن و رفتن پرابهام جونیور براندائو هنوز تازه است!
