، صدیقیان این سال‌ها یکی از جوانان پرکار سینمای ایران است. او که این روزها با «سونامی» روی پرده است در جشنواره سال گذشته پرکارترین بازیگر مرد بود. این بازیگر جوان اما این تحلیل را که هنوز نتوانسته مثل گلزار و رادان در دهه۸۰ یا پورعرب و عرب‌نیا در دهه ۷۰ ستاره شود را قبول ندارد و می‌گوید در ۳۰سالگی تازه به بهترین سن برای ایفای بهترین نقش‌های زندگی اش رسیده. حالا در سال‌هایی که فیلم‌های دختر پسری از سکه افتاده‌اند و جنس فیلم‌ها و دوره پوستر هنرپیشه‌ها را به دیوارها چسباندن، گذشته آیا صدیقیان که جلوتر از همه هم‌دوره‌هایش است و با کارگردان‌های بزرگی کار کرده می‌تواند جای استارهای دهه ۸۰ را بگیرد؟ در حاشیه گفت‌وگویی که به بهانه اکران «سونامی» انجام شد با این هنرپیشه مطرح سینما دراین‌باره به گفت‌وگو نشستیم.

شما زمانی شروع به اوج گرفتن کردی که ستاره‌بازی و سوپراستار بودن شکلش عوض شد و دیگر مردم عکس در خانه‌هایشان نمی‌چسباندند این چقدر روی روند کاری ات اور داشته؟ اینکه سینمای ایران بعد از گلزار و رادان و فروتن و بهداد، جوان اول گیشه‌دار ندارد…

با این موضوع موافق نیستم به این دلیل که من تازه سی سالم است و به قول جک نیکلسون بهترین نقش‌های آدم سی تا چهل سالگی پیشنهاد می‌شود و پیک بهترین سن بازی برای آقایان در این دهه است و من فکر می‌کنم تا الان که سی سالم است خوب پیش رفتم و از اینجا به بعد تازه اول راه هستم.

اما دیگر برند شدن و تبدیل به سوپراستار شدن آنقدر راحت نیست.

همینطور است. حرفی که می‌زنید در سال‌های اخیر نوع و روند برند شدن یک بازیگر تغییر کرده و این طبیعتا کار هم‌نسل‌های من را سخت‌تر کرد.

البته این روزها سوپراستارها بیشتر دوست دارند در فضای مجازی برند باشند.

این هم کار را سخت می‌کند. به این دلیل که مردم از طریق اینستاگرام خیلی مستقیم و بی‌واسطه با بازیگرها در ارتباط هستند و آن تصوری که قدیم درباره بازیگرها وجود داشت و به سختی با اینترنت سرعت پایین می‌توانستند یک عکس از یک بازیگر پیدا کنند از بین رفته و آن فاصله آنقدر کم شده که دیگر الان کسی از دیدن یک بازیگر در خیابان هیجان‌زده نمی‌شود به این دلیل که هر روز در گوشی‌اش می‌تواند روند کارها و زندگی‌اش را ببیند و چون این فاصله کم شده آن روند سوپراستاری به آن شکل عظیم کلا از بین رفته. همین الان سوپراستارهایی که عنوان سوپراستار روی آنها می‌گذاریم دیگر اگر فیلمی خوب نباشد باعث فروش نمی‌شوند و درحقیقت الان این سینما و خود فیلم است که کارکرد دارد نه بازیگر و این دقیقا در این دوره اتفاق افتاد که ما به عنوان نسل جوان کار می‌کنیم. من تا الان راضی هستم ولی این به این معنا نیست که برایم کافی است. حتما با قدرت بیشتری ادامه خواهم داد.

در سال‌هایی که شروع به کار کردید تقریبا با اکثر کارگردان‌های مطرح سینمای ایران کار کردید. با کیومرث پوراحمد شروع کردید و این اواخر هم در «لامینور» مهرجویی نقشی داشتید.

بله. در ابتدای راه برای ورود به سینما آقای پوراحمد با تستی که از من گرفتند من را انتخاب کردند و شروع خوبی با ایشان داشتم. بعد از این اتفاق سعی کردم همیشه روی انتخاب‌هایم حساس باشم که البته گاهی اشتباه هم داشتم و فیلم بد هم در کارنامه‌ام دارم ولی سعی کردم طوری کار کنم که مورد توجه کارگردان‌های بزرگ سینمای ایران باشم که خدا را شکر همانطور که گفتید با خیلی از کارگردان‌های بزرگ سینمای ایران کار کردم و همینطور خیلی دوست دارم که با کارگردان‌های جوان کار کنم. در این فیلم هم ارتباطم با میلاد چه بعد از فیلم، چه در طول فیلمبرداری واقعا برایم لذتبخش است. بزرگان سینمای ایران یک خاصیتی دارند و جوان‌ترها هم یک خاصیتی، من باید زرنگ باشم که از هر دو درس بگیرم.