۲۸ دی ماه سال ۹۱ بود که همایون خرم نوازنده برجسته ویولن و آهنگساز مشهور ایرانی، دار فانی را وداع گفت. او در این سال‌ها همچنان در ذهن‌ها باقی مانده است و آثارش شنیده می‌شود. برخی ارکستر‌های موسیقی ایرانی، آثار خرم را می‌نوازند و در کنسرت‌هایشان اجرا می‌کنند. جشنواره نوای خرم هم دیگر برنامه ای است که بیش از دیگر فعالیت‌ها، یاد و خاطره همایون خرم را با اجرای آثار این موزیسین به دست بچه‌های مستعد در ذهن‌ها زنده نگه می‌دارد.

خرم عضو شورای سیاست‌گذاری جشنواره نوای خرم است. او درباره شخصیت پدرش به خبرنگار ما گفت: هفت سال شد که پدر را از دست دادیم. با این همه در بسیاری از مواقع مجدد یادشان می‌کنیم. خدا را شکر می‌کنم که پدر در حالی از دنیا رفتند که اخلاق و هنر متعالی‌شان را به جا گذاشتند.

وی افزود: شخصیت پدر دو بعد داشت؛ یک بعد هنری بود که همه با آن آشنا هستند و دیگری بعد اخلاقی. همانطور که ابتدا گفتم، کار‌های پدر همیشه در زندگی ما وجود دارد و خیر و برکات وی را من و دیگر اعضای خانواده او احساس می‌کنند. پدر آموزه‌هایی برای ما داشتند که هر روز آن‌ها را به یاد می‌آوریم. خیلی وقت‌ها با خود می‌گویم اگر پدر در این موقعیت بود، چه می‌کرد؟ اگر اینجا بود، چه سخنی می‌گفت؟ این اگرها اذیت کننده است.

رضا خرم در ادامه به توصیه‌های همایون خرم مبنی بر ورود فرزندانش به عرصه موسیقی اشاره کرد و گفت: پدر در کل اهل اصرار و اجبار نبود. البته من و برادرانم را به ورود به عرصه موسیقی تشویق می‌کردند و آموزش‌هایی هم در زمینه نوازندگی به ما می‌دادند. با این حال، هیچ یک از ما بجز برادر کوچکمان، به شکل حرفه‌ای وارد حرفه موسیقی نشد. برادر کوچکم نوازندگی پیانو را به شکل حرفه‌ای انجام می‌دهد و حتی آن را تدریس هم می‌کند.

فرزند همایون خرم در ادامه درباره الهام گیری موسیقی امروز جامعه از آثار همایون خرم اظهار کرد: در برخی آثار خاص موسیقی ایرانی، ردّ پای کار‌های پدرم دیده می‌شود. بسیاری از بزرگان موسیقی سنتی می‌گویند کار‌های همایون خرم را خیلی گوش می‌کنیم و از آن الهام می‌گیریم. البته اگر بخواهیم در موسیقی فراگیر امروز جامعه دنبال آثار همایون خرم باشیم، به بیراهه رفته ایم. برخی از آثار محبوب، اصلا موسیقی درستی ندارند و امروز واقعا جای خالی پدر و هم نسلانش در عرصه موسیقی احساس می‌شود. یکباره بزرگان موسیقی ایرانی آمدند و همه با هم رفتند.

رضا خرم در پایان اظهار کرد: پدرم معتقد بود هنرمند بودن به خلاقیت است. می‌گفت شاید یک نوازنده طبق قاعده بنوازد و به خوبی آهنگسازی کند؛ اما تا زمانی که با خلاقیت کار جدید تولید نکند، استاد نیست. امیدوارم نسل جدید بیایند و پس از کسب مهارت و قوانین موسیقیایی، با خلاقیت راه پدر و تمامی بزرگان موسیقی ایرانی را ادامه دهند.