فیلم «بی‌صدا حلزون» با کارگردانی بهرنگ دزفولی‌زاده که در دومین روز از سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر، بازی هانیه توسلی، محسن کیایی و علیرضا جلالی‌تبار در سینما رسانه به نمایش درآمد، به موضوع زندگی ناشنوایان، دغدغه‌ها و مشکلات آنها می‌پردازد.
علیرصا جلالی‌تبار که یکی از بازیگران این فیلم است، درباره چالش‌ها و جسارت‌هایش برای بازی در این فیلم گفت: «نقش من در این فیلم، کوتاه بود و به نظر من باید درست بازی می‌شد. در بازی این نقش، نیاز به یک مقدار جسارت بود که آدم بتواند در آن شرایط به اندازه بازی کند و خدا رو شکر این اتفاق افتاد و نقش در اندازه خودش است؛ نه کمتر و نه بیشتر.»
او با رد اهمیت کوتاه یا بلند بودن نقش گفت: «من در فیلم کوتاه و فیلمی که نقشم کوتاه باشد، بازی نمی‌کنم اما در این فیلم به دلیل وجود برخی از دوستان بازی کردم و دلیلش هم این بود که به نظرم یک کار فرهنگی بود و در آن حضور یافتم. مسلما اگر کار تجاری بود به گونه‌ای دیگر رفتار می‌کردم.»
این بازیگر در توضیح فرهنگی بودن یک کار سینمایی توضیح داد: «منظور من این است که فیلم در جهت فرهنگ‌سازی گام برداشته است. فرهنگ‌سازی برای ناشنوایان و زندگی آنها که خیلی مسئله مهم، جدی و جذابی بود.»
جلالی‌تبار درباره اهمیت و نقش صدا در این فیلم ویژه ناشنوایان گفت: «بحث بازیگری در این فیلم به کنار اما «بی‌صدا حلزون»، اثری است که یک عکاس آن را ساخته و علاوه برآن‌که وجه فیلمبرداری و وجه تصویری آن قوی است، به موضوع صدا می‌پردازد که به آن‌هم قوی پرداخته شده است. بیشتر فیلم‌ها را باید با چشم دید، اما در این فیلم، حس شنوایی و گوش اهمیت دارد، چون بحث اصلی صداست و در این زمینه کامل است.»
او در واکنش به این پرسش که به نظرش چقدر پرداختن به این موضوع، مسئله جامعه امروز بوده است، پاسخ داد: «من دوستانی دارم که ناشنوا و یا کم شنوا هستند و فکر می‌کنند توسط جامعه شناخته نمی‌شوند، چون ما به لحاظ مهندسی شهری و حتی فیزیکی و صدایی، کم‌ترین توجه را به این دسته از افراد کرده‌ایم. به لحاظ فرهنگی احتیاج داریم که بدانیم این افراد کی هستند و به لحاظ حقوق شهروندی، کجای این جامعه قرار دارند؟
جلالی‌تبار در این رابطه ادامه داد: «در چند جای فیلم، به ترحم نابجای برخی به این افراد پرداخته می‌شود، در حالی که بسیاری از آنان، بسیار باهوش، حساس و احساساتی هستند. ناشنوایان، شهروندان این مملکت هستند و حق دارند که درباره‌شان فیلم ساخته شود و به دغدغه‌ها و نیازهای‌شان توجه شود.»
