در میانه کمدی‌ناخواسته‌های متنوعی که در جشنواره امسال حضور دارند فقط «خوب، بد، جلف۲» است که اساساً یک کمدی‌ای است که بر اساس شاخصه‌های ژانر کمدی تولید شده و خواسته بخنداند و کم و بیش می‌خنداند.
در میانه کمدی‌ناخواسته‌های متنوعی که در جشنواره امسال حضور دارند فقط «خوب، بد، جلف۲» است که اساساً یک کمدی‌ای است که بر اساس شاخصه‌های ژانر کمدی تولید شده و خواسته بخنداند و کم و بیش می‌خنداند.
«خوب، بد، جلف۲» به لحاظ داستانی ربط چندانی به قسمت اول ندارد و پیمان قاسمخانی به جای آنکه بر المان‌های موفقیت‌آمیز قسمت اول تکیه کند به سمت و سوی داستان تازه‌ای رفته و کوشیده با وارد کردن شخصیت‌های تازه و پیوند زدن این شخصیت‌ها با اتفاقات روز، مسیری تازه بپیماید. در مرکزیت «خوب، بد، جلف۲» همچنان پژمان جمشیدی- سام درخشانی هستند که بناست با پت و مت بازی‌شان مخاطب را بخندانند ولی زیربنای کار، نفوذ است! شاید خیلی‌ها متعجب باشند از اینکه «خوب، بد، جلف۲» را چه به نفوذ؟
یک گروه جاسوسی امریکایی در پوشش گروه فیلمبرداری وارد ایران می‌شوند برای یافتن سرنخ‌هایی از پرونده هسته‌ای ایران. واسپاری نقش‌های اول فیلم پوششی این گروه که «آرگو۲» نام دارد، به پژمان و سام است که داستان را پیش می‌برد.
قاسمخانی در کارگردانی جوان است ولی تجربه سال‌ها فیلمنامه‌نویسی به او کمک کرده تا بداند در سینما این تصویر است که مخاطب را جذب می‌کند و از این رهگذر نه تنها فراوان پلان برای فیلمش گرفته بلکه سعی کرده با استفاده از ساختار «فیلم در فیلم» بر جذابیت متنی فیلم بیفزاید.
«خوب، بد، جلف۲» با ورود به مایه‌های امنیتی و تمسخر ترامپ به خاطر تفکرات ابلهانه‌اش، خیلی ساده، تنه‌زنی به اتفاقات روز را مجالی می‌کند برای خنده گرفتن از مخاطب و البته که تاثیرپذیری از فضای سریال خاطره‌انگیز «ارتش سری» برای فضاسازی و صحنه‌آرایی، راهی را می‌رود که کمدی‌سازان ایرانی کمتر بدان ورود می‌کنند.
سیر داستانی «خوب، بد، جلف۲» طوری پیش می‌رود که حتی به ماجرای طالبان و همکاری‌اش با برخی جریانات داخلی می‌رسد به گونه‌ای که حس می‌شود انگار مشاوران امنیتی هم در نگارش پروژه کنار دست قاسمخانی بوده‌اند که فی‌نفسه ایرادی ندارد.
«خوب، بد، جلف۲» ایراداتی هم دارد، از جمله بازی‌های تصنعی ریحانه پارسا و علی اوجی که ذاتاً نه بازیگرند و نه انگار که علاقه‌ای برای بازیگر شدن دارند. اوجی آن قدر متزلزل و ضعیف ظاهر شده که قاسمخانی خودش از یک‌سوم به بعد او را خارج می‌کند ولی ریحانه پارسا تقریباً تا انتها در فیلم هست و نبض فیلم را می‌گیرد، کافی است بازی‌اش را مقایسه کنیم با بازی مارال فرجاد که هر چند نقشش کوتاه است ولی بازیگر است و راحت گلیم خود را از آب بیرون می‌کشد.
