مهدی حبیبی از نبودن بیمه بیکاری برای هنرمندان در شرایطی که بسیار سخت امرار معاش می کنند، گلایه کرد.
مهدی حبیبی هنرمند شهرستان ملایر و عضو هیئت موسس کارگاه هنر ایران درخصوص وضعیت تئاتر در شهرستانها در گفت و گو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،گفت: با شیوع ویروس کرونا تئاتر با حضور تماشاگران،در تمام دنیا تعطیل شده است اما هنوز فعالیتهای مختلفی از طریق فضای مجازی توسط هنرمندان انجام می شود تا نشان دهند که هنوز تئاتر زنده است.
وی افزود:از اوایل اسفند ماه تئاتر در کشور ما و همچنین شهرستان ملایر تعطیل شده و هیچ فعالیت تئاتری صورت نگرفته است. اگر جشنوارهای به صورت مجازی برگزار میشود، بیشتر مختص تهران و برخی مراکز استانها است که فراخوانهای آنها را در فضای مجازی میبینیم، ولی ملایر به طور کامل تعطیل شده و متاسفانه هیچ فعالیتی به صورت مجازی هم شکل نگرفته است. البته چند تن از هنرمندان استان نمایشنامه خوانی را به صورت مستمردر فضای مجازی ادامه میدهند.
وی افزود: حدود یک ماه پیش از انتصاب قادر آشنا به مدیریت مرکز هنرهای نمایشی شیوع بیماری را در کشور داشتیم از این رو نمیتوانیم انتظار بسیاری داشته باشیم، به نظر من اکنون باید مدیر مرکز هنرهای نمایشی تمام توانایی خود را روی این هدف متمرکز کرده تا حقی را برای هنرمندان تئاتر مطالبه کند، زیرا تمام فعالیتهای هنرمندان تئاتر در سراسر کشور تعطیل شده است. به جرات میتوان گفت که بیش از ۷۰ الی ۸۰ درصد هنرمندان تئاتر سراسر کشور از طریق تئاتر کسب درآمد میکنند.
حبیبی با اشاره به اینکه بسیاری از مشاغل به علت شیوع بیماری تعطیل شده و در حال حاضر در سایت تامین اجتماعی امکان ثبت نام برای بیمه بیکاری وجود دارد، گفت: مبلغ بیمه بیکاری مهم نیست، ولی همین که میتوانند برای بیمه بیکاری ثبت نام و مبلغی را برای زمان بیکاری دریافت کنند، خوشایند است، اما متاسفانه چنین تعریفی برای تئاتر وجود ندارد و هنرمندان تئاتر شامل این بیمه نمیشوند. از نظر من مهمترین فعالیت مدیر مرکز هنرهای نمایشی همین باشد که بتواند برای هنرمندان تئاتر مطالبه کند تا کمک بزرگی به هنرمندان باشد، زیرا بسیاری از هنرمندان تئاتر به سختی گذران زندگی میکنند.
او ادامه داد: من دو پیشنهاد دارم اینکه تمام همت مدیر مرکز هنرهای نمایشی و دوستان معاونت امور هنری این باشد که هزینه بیمه سه ماه نخست را وزارت ارشاد پرداخت کند، این کمک بزرگی برای تئاتریها به شمار میرود، ولی به هر حال این وضعیت میگذرد و خوش بینانه میگویم که برخی از هنرمندان تئاتر برای گذران زندگی قرض کرده و باید آن را پرداخت کنند، از نظر من بهترین راهکار این است که مرکز هنرهای نمایشی، حمایت از گروهها را اجرایی کند و هر گروهی که کاری تولید کرده یا در دست تولید دارد، مبلغی را به آنها اختصاص دهد تا چرخه فعالیت تئاتر کشور به حرکت درآید و گره گشای گروههای تئاتری باشد.