آرش بادپا از اولین تجربه‌اش با جلیل سامان می‌گوید و “زیرخاکی” که حال و هوای دهه ۵۰ را زنده کند. ترجیح دادم به جای اینکه صرفاً خواننده و شعری که احیاناً نامرتبط است را بشنویم خود موسیقی به خوبی و درستی پیش برود.
آرش بادپا آهنگساز اسریال تلویزیونی “زیرخاکی” با اشاره به استفاده آثار دیگر از موسیقی کلاسیک برای نشان دادن حال و هوای دهه‌های تاریخی، اظهار کرد: فضای سریال “زیر خاکی” با کارهای قبلی آقای سامان بسیار متفاوت است. با اینکه داستان سریال مثل موارد قبلی در دهه ۵۰ می‌گذرد، اما از سوی دیگر برخلاف آن سریال‌ها با سریالی طنز و فضای مفرح طرفیم. من و کارگردان برای اینکه به ذهنیت مشترکی برسیم و به بهترین شکل فضای سریال را به مخاطب ارائه دهیم، صحبت‌های زیادی با هم داشتیم. ابتدا به آثاری که در همین حال و هوای طنز در دهه ۵۰ ساخته شده رجوع کردیم. اما اغلب آثار آن دوران از موسیقی کلاسیک انتخابی استفاده کرده‌اند و از موسیقی تولیدی آن هم با زمینه ایرانی که بخواهد فضای مفرحی ایجاد کند، خبری نبود. بنابراین از این حیث منبع مناسبی در اختیار ما نبود.
آهنگساز سریال “زیرخاکی” درباره استفاده از خواننده برای تیتراژ پایانی سریال، گفت: راستش من خودم خیلی روی این موضوع اصرار نداشتم؛ واقعیتش این است که در این سال‌ها آنقدر سریال‌ها را با همراه با موسیقی پایانی شنیده‌ایم که گفتم شاید بد نباشد کمی متفاوت باشیم. بسیاری از سریال‌ها صرفاً برای این که خواننده تیتراژ داشته باشند به این سمت می‌روند و گاهی شاهدیم که شعر و آهنگ با حال و هوای سریال همخوانی ندارد.
وی در پاسخ به این سؤال که چرا ترجیح دادید خواننده تیتراژ نداشته باشید، تأکید کرد: در جلساتی که با کارگردان و تهیه‌کننده هم داشتم، این اختیار را به من دادند که در این زمینه تصمیم بگیرم و من هم ترجیح دادم به جای اینکه در فرصت محدودی که داریم صرفاً اثر متوسطی را برای تیتراژ پایانی داشته باشیم، خود موسیقی به‌خوبی و درستی پیش برود تا اینکه صرفاً یک خواننده و شعری که احیاناً نامرتبط است را بشنویم.
