در تصاویر ثبت شده توسط مریم سعیدپور حال و هوای خاصی به ما القا می‌شود؛ فضایی که خودمان نیز کم و بیش در ایام قرنطینه خانگی تجربه می‌کنیم. این عکاس افراد مختلف را از پشت قاب‌های پنجره خانه به تصویر کشیده است؛ آدم‌هایی که به بیرون از پنجره خانه خود زل زده و دلتنگی خاصی در چهره‌هایشان دیده می‌شود؛ البته در بین این تصاویر گاهی زندگی روزمره و شاید انفرادی مانند راز و نیاز با معبود، ورزش کردن و یا سرگرم بودن با تلفن‌های همراه به چشم می‌خورد.
در راستای مصاحبه با عکاسان خبری و مستند، درباره تجربه‌های شخصی آنها از ایام کرونا و لحظاتی که به ثبت رسانده‌اند، این بار تصمیم گرفتیم پای صحبت‌های مریم سعیدپور ـ عکاس ـ بنشینیم.
سعیدپور صحبت خود را با ایسنا این‌گونه آغاز می‌کند: با آغاز قرنطینه، عکاسی خود را آغاز کردم. تصمیم گرفتم روی موضوع قرنطینه خانگی کار کنم؛ زیرا برایم جذاب‌تر بود، رابطه انسانی نیز همیشه برایم دغدغه بوده است و از طرفی احساس می‌کردم به علت محدودیت‌های اعمال شده تا حدودی روحیه همه‌ی ما آسیب دیده است؛ البته پیشتر هم درباره رابطه انسانی مجموعه‌ای را کار کرده بودم ولی این بار با آغاز قرنطینه انسان‌ها محدود شدند، زمان خیلی کوتاه‌تری در بیرون از خانه خود سپری می‌کردند، معاشرت‌ها قطع و ارتباط آنها به اعضای خانواده‌شان ختم شد و از طرفی محدودیت‌های ایجاد شده برای افراد عجیب بود و نمی‌دانستند چگونه و تا کی می‌خواهند این ایام را سپری کنند؟
