باشگاه آنتورپ برای دریافت رضایتنامه قطعی علیرضا بیرانوند ۵۵۰ هزار دلار دیگر به باشگاه پرسپولیس پرداخت کرد و با احتساب ۲۰۰ هزار دلاری که قبلاً پرداخت کرده بود، مجموعاً ۷۵۰ هزار دلار برای خرید مرد شماره یک تیم ملی فوتبال ایران هزینه کرده است.

نمی‌شود به مبلغ فروش علیرضا خرده گرفت. واقعیت این است که سیاست فروش بازیکن برای درآمدزایی هنوز در فوتبال ایران جا نیفتاده؛ به این خاطر که خیلی از تیم‌های ایرانی دولتی هستند و برای کسب درآمد تحت فشار نیستند. از سویی تیم‌های اروپایی در گام نخست حاضر نیستند برای خرید بازیکن غیراتحادیه اروپا هزینه زیادی را متحمل شوند چراکه شاید بازیکن نتواند بازدهی خوبی داشته باشد. نمونه اش امید نورافکن که نتوانست در تیم شارلوا جا بیفتد. البته که پرسپولیس می‌توانست علیرضا را به صورت قرضی به آنتورپ بدهد و بعد‌ها در صورت عملکرد خوب این بازیکن در فوتبال بلژیک مبلغ کلانی برای صدور رضایتنامه بیرانوند طلب کند که به نظر می‌رسد باشگاه پرسپولیس به دلیل نیاز فوری به درآمد حاصل از فروش بیرانوند به تعیین مبلغ آنی برای این بازیکن راضی شد.

باز جای شکرش باقی است که باشگاه پرسپولیس در ازای فروش علیرضا بیرانوند ۷۵۰ هزار دلار از باشگاه آنتورپ دریافتی داشت؛ اکنون که مهدی طارمی در لیگ برتر پرتغال و در تیم ریوآوه آقای گل شده از جابه‌جایی بعدی اش سودی نصیب پرسپولیس نخواهد کرد چراکه به عنوان بازیکن آزاد راهی ریوآوه شده و همه سود حاصله از فروش این بازیکن به بنفیکا یا هر تیم دیگری، نصیب ریوآوه خواهد شد. این باشگاه پرتغالی مهدی طارمی را به عنوان بازیکن آزاد و با ۱/۴ میلیون دلار برای دو فصل در اختیار گرفت که تصمیم دارد در ماه‌های آتی قرارداد وی را با تیم جدید امضا کند. چراکه در صورت بهره برداری از وی در فصل آینده باید منتظر آزادی اش باشد. در چنین شرایطی حضور مهدی طارمی در تیم جدید برای ریوآوه آورده‌ای نخواهد داشت. در عین حال تماشاگران تیم ریوآوه خواهان حفظ مهدی طارمی هستند. چراکه تیم موفق به راهیابی به بازی‌های پلی آف اروپایی شده و بدون شک برای درخشش در این بازی‌ها به وجود مهاجم ششدانگی، چون مهدی طارمی نیازمند است.

در سال‌های اخیر جابه‌جایی‌های علیرضا جهانبخش هم آورده‌ای برای تیم‌های ایرانی نداشته و تیم‌های اروپایی هستند که از این جابه‌جایی‌ها سود می‌برند. البته این حق طبیعی تیم‌های اروپایی است، اما اینکه تیم‌های ایرانی سودی از این جابه‌جایی نمی‌برند ناراحت‌کننده است، به این خاطر که تیم‌های ایرانی نحوه فروش بازیکن به تیم‌های اروپایی را یاد نگرفته‌اند یا به عبارتی ضرورت کسب درآمد از فروش بازیکن به تیم‌های اروپایی را درک نکرده‌اند. بدون شک درد، از دولتی بودن فوتبال ایران است.