او می‌گوید: وقتی بچه‌ای زمین می‌خورد، درست است که اول گریه می‌کند و درد دارد ولی بعد از چند دقیقه، خاک را از روی لباس خود می‌تکاند و بلند می‌شود و دوباره بازی خود را از سر می‌گیرد.

این هنرمند با سابقه تئاتر در گفت و گو با ایسنا از امیدوار ماندن در شرایطی سخن گفت که همه چیز انسان‌ها را به سمت نومیدی می‌برد.

او توضیح داد: هیچ بچه‌ای بعد از زمین خوردن، در همان حالت نمی‌ماند بلکه بعد از چند دقیقه درد و گریه، دوباره به بازی و شیطنت مشغول می‌شود. ما آدم بزرگ‌ها هم می‌توانیم از بچه‌ها الگو بگیریم.

این کارگردان ادامه داد: هرچند این روزها شرایط دشواری داریم بخصوص هنرمندان با وضعیت پیچیده‌ای رو به رو هستند و طبیعی است دچار یاس و نومیدی شوند. درست است که کرونا، بحرانی جهانی است ولی شاید یکی از دلایل نومیدی هنرمندان ما، به سیاستگذاری‌های هنری کشورمان هم برمی‌گردد.

مرزبان افزود: بچه‌های تئاتری همیشه شور و هیجان بسیاری برای کار کردن دارند. آنان مانند چشمه‌ای هستند که وقتی از یک سو، خاک به آن می‌ریزد، از سوی دیگر راه خود را می‌یابد و دوباره جاری می شود.

او در پاسخ به این سخن که چگونه می‌توان در این وضعیت، هنرمندان را به امیدوار بودن ترغیب کرد، توضیح داد: شاید در گام اول، رفتن به سمت تله تئاتر بد نباشد. هم تا حدودی جای خالی تئاتر پر می‌شود و هم فضایی برای اشتغال هنرمندان ایجاد می‌شود تا دست ‌کم، دغدغه‌های اقتصادی‌شان کمتر شود. به هر حال باید راه‌هایی برای کسب درآمد هنرمندان تئاتر پیدا کنیم. نمی‌توانیم آنان را به حال خود رها کنیم بلکه باید در اندیشه راه‌های دیگری باشیم تا از این بحران بگذریم.

کارگردان نمایش‌های «لبخند باشکوه آقای گیل» و «پلکان» یادآوری کرد: تئاتر برای ما فقط شغل نیست بلکه عشق ماست و اطمینان دارم کار ما ادامه خواهد داشت.

مرزبان گفت: شخصا هرگز بدبین نبوده‌ام و دورنمای روشنی برای تئاترمان می‌بینم. بخصوص جوانانی داریم که هر روز به این دریای خروشان می‌پیوندند و حضورشان، امید بخش است.

او با بیان اینکه هنرمندان تئاتر، عاشق‌ترین اقشار هستند، افزود: تئاتر، عشق می‌خواهد. خوب است روزهایی را به یاد بیاوریم که در جشنواره‌های فجر، هنرمندان تئاتر عاشقانه دکور می‌زدند و نور نمایش‌های خود را تنظیم می‌کردند. آنان با وجود فشار کاری بالا، هرگز احساس خستگی نمی‌کردند و برای اجرای نمایش‌های خود سنگ تمام می‌گذاشتند.

مرزبان خواستار توجه هر چه بیشتر مدیران با هنرمندان تئاتر شد و گفت: هنرمندان تئاتر همیشه مانند سربازان آماده به خدمت هستند ولی خوب است مسئولان، از این عشق استفاده کنند و نه سوءاستفاده. چراکه هنرمندان تئاتر هرگز نتوانسته‌اند از این راه گذران زندگی کنند و همیشه صورت خود را با سیلی سرخ نگه داشته‌اند.

او در پایان گفت: شاید دوره کرونا، فرصت مناسبی باشد که به امنیت شغلی هنرمندان بیشتر از گذشته توجه کنیم. به هر حال همه ما امید داریم که این دوره می‌گذرد و سالن‌های تئاتر دوباره جان می‌گیرند و چه بهتر که از امروز فکری برای بهبود وضعیت معشیت تئاتری‌ها کنیم تا این دوره کرونا برکتی برای هنرمندان ما داشته باشد.