تیم‌های ایرانی ۲۸ سال است که جام باشگاه‌های آسیا را نبرده‌اند، اما اینک شرایطی فراهم آمده که شاید به این صبر تلخ و طولانی پایان داده شود.
تیم‌های ایرانی ۲۸ سال است که جام باشگاه‌های آسیا را نبرده‌اند اما اینک شرایطی فراهم آمده که شاید به این صبر تلخ و طولانی پایان داده شود. نه تنها سرخابی‌های پایتخت به مرحله یک‌هشتم نهایی این رقابت‌ها که شروعی بر دور حذفی جام است راه یافته‌اند بلکه هیچ‌یک از شش تیم دیگر راه یافته به این مرحله در منطقه غرب قاره از قدرت و مهارتی برخوردار نیستند که پرسپولیس و استقلال نیز همانند آن را نداشته باشند.
الهلال عربستان که می‌توانست مثل اکثر این سال‌ها چنین وضعیتی را تغییر بدهد و یک بار دیگر سعودی‌ها را بر تارک جام بنشاند در پی بالا گرفتن مشکلات کرونایی‌اش توسط AFC از صحنه مسابقات لیگ قهرمانان آسیا کنار گذاشته شده است و سه نماینده دیگر عربستان هم آش دهان‌سوزی نیستند. النصر البته در گروهش تیم شماره یک شد اما در شرایطی در دیدار آخر خود مغلوب العین حریف اماراتی‌اش شد که رقیب تنها در قعر جدول گروه جای داشت و حذفش از پیش قطعی شده بود.
التعاون نه تنها به پرسپولیس دو بار در مرحله گروهی باخت، شش گل هم از رقیب اماراتی‌اش شباب الاهلی دریافت کرد و تنها به لطف برد صفر-۱ مقابل الدحیل قطر در روز آخر و به واقع دقایق انتهایی مسابقه پنجشنبه گذشته دو باشگاه مجوز صعود گرفت و الاهلی هم که در گروه استقلال به‌عنوان نخست رسید، از این تیم مصمم فوتبال ایران سه گل دریافت کرد و شانس آورد که سه چهار گل دیگر هم از آبی‌ها نخورد.
حریفان در قفس
وقتی به دیگر تیم‌های باقی‌مانده در منطقه غرب آسیا نگاه می‌کنیم، می‌بینیم هیچ‌یک طی مسابقات جاری در قطر تخم دو‌زرده نکرده‌اند. السد که هدایت آن همچنان با ژاوی اسپانیایی است در قیاس با گذشته نزول آشکاری دارد و شکست اواخر هفته گذشته‌اش مقابل سپاهان «از پیش حذف شده» نشانی از همین موضوع داشت.
پاختاکور نتایج قابل توجهی در قطر گرفته اما از سطوح قبلی‌اش فراتر نرفته و شباب الاهلی امارات هم شاید چهار گل به الدحیل قطر و شش گل به التعاون عربستان زده باشد اما پنجشنبه گذشته در مشت پرسپولیس مثل موم نرم بود و چپ و راست گل می‌خورد و مثل پرنده‌ای بود که در قفس گیر کرده باشد و سر خود را دائماً به میله‌های آن می‌کوبد.
اینها بدین معنا نیست که دو تیم ایرانی قطعاً هر یک از مسابقات بعدی خود را می‌برند اما برای رسیدن به چنین دستاوردی شانس قابل توجهی دارند و بخصوص با روحیه عالی برگرفته از بردهای قاطع اواخر هفته گذشته‌شان دیگر ترس از تقابل با رقبای‌شان در شروع مرحله حذفی که پاختاکور و السد هستند، ندارند.
روزمره‌گی در شرق
از سوی دیگر در برگزاری ادامه مسابقات مرحله گروهی شرق آسیا تأخیری حادث شده که حاصل ناآمادگی تیم‌ها، شیوع گسترده مجدد کرونا در این منطقه و درخواست تیم‌های این منطقه از AFC برای تعویق دیدارهای‌شان بوده است ولی وقتی هم که این دیدارها سرانجام برگزار شود به سبب ضیق وقت است و اینکه کنفدراسیون آسیا مصمم است مسابقات را حداکثر تا اوایل یا اواسط آذر به سامان و نتیجه نهایی برساند، تیم‌های شرقی امکان و توان خودنمایی گسترده‌ای را نخواهند داشت و بعید است از سطح و روالی فراتر بروند که تا به حال و در ادوار قبلی مسابقه‌های لیگ قهرمانان از آنان رؤیت شده است و به‌طور قطع و یقین روزمره‌گی و تلاش صرف برای کامل کردن تقویم و شناسایی فینالیست‌های شرق بر هر کار بنیادین و فنی سایه خواهد انداخت.
بنابراین بهترین فرصت برای سرخابی‌ها ایجاد شده تا این بار ضربه‌ای کاری‌تر از تمامی ادوار اخیر وارد آورند و حضوری مؤثرتر را نسبت به ایام فترت ۲۸ ساله ایران به نمایش بگذارند و اگر جام را نمی‌برند لااقل مثل «پرسپولیس ۲۰۱۸» در فینال حاضر باشند و شاید هم برخوردی مستقیم بین دو غول تهرانی را در ادامه پیکارهای غرب آسیا شاهد باشیم.
آنها امیدها را حفظ می‌کنند؟
این در حالی است که تا به حال فقط استقلال در دو نوبت و پاس یک بار جام قهرمانی باشگاه‌های آسیا را برده‌اند و از وقتی لیگ قهرمانان این قاره جانشین جام باشگاه‌های آسیا شد، فقط سپاهان در ۲۰۰۷، ذوب‌آهن در ۲۰۱۰ و پرسپولیس در ۲۰۱۸ طعم رسیدن به فینال را چشیده و در همین مرحله مغلوب شده‌اند و در پنج نوبت هم در مرحله نیمه‌نهایی حاضر بوده‌ایم. در مجموع «جام باشگاه‌های آسیا» و «لیگ قهرمانان آسیا» ۸ بار در فینال حاضر بوده‌ایم و سه بار قهرمان شده و پنج‌بار هم دوم شده‌ایم. آیا در روزهای پیش‌رو سرخابی‌ها امیدهای تازه ایجاد شده برای تغییر و ترمیم این رکورد‌های نه چندان درخشان را حفظ خواهند کرد؟
