امیر عابدزاده درخشش فوق العاده‌ای در لیگ پرتغال داشته و به عنوان بهترین گلر ماه این کشور انتخاب شد.
«کاری می‌کنم امیر بهترین دروازه‌بان جهان شود». این جمله احمدرضا عابدزاده است، یک جمله قدیمی که قدمت آن به ۲۳ سال پیش برمیگردد. احمدرضا آن روزها در اوج محبوبیت و موفقیت بود و پسرش امیر نیز فقط چهار سال داشت و اکثر اوقات با پدرش به تمرینات پرسپولیس میرفت.
پیشبینی اینکه یک پسربچه چهار ساله تبدیل به بهترین گلر جهان شود آن هم فقط به صرف اینکه پدر مشهوری دارد قابل باور نبود. حتی وقتی امیر عابدزاده بزرگتر شد و با کمک پدر مشهورش به آکادمی‌های دروازه‌بانی در امارات و انگلیس هم رفت کسی باورش نمیشد که امیر بتواند به جایگاه قابل توجهی در فوتبال دست پیدا کند و حداقل بتواند در لیگ ایران به میدان برود. سرنوشت او همانند سرنوشت فرزندان بسیاری از ستارههای دیگر فوتبال تلقی میشد که در راس نمونههای داخلی محمد پروین پسر علی پروین قرار دارد. محمد قرار بود در ۱۸ سالگی بهترین بازیکن ایران شود اما کل فوتبال او خلاصه شد به پوشیدن پیراهن پرسپولیس آن هم با کمک نفوذ پدرش و حضوری بیفرجام و بیسرانجام در تیمهایی بیریشه همچون استیل آذین و پارسه.
اما امیر عابدزاده فرق داشت. ۲۳ سال از ادعای احمدرضا مبنی بر اینکه پسرش یکی از برترین گلرهای جهان خواهد شد میگذرد. امروز امیر در ۲۷ سالگی حتی در جمع برترین دروازه‌بانان جهان هم قرار نمیگیرد اما شرایطی دارد که برای هیچکس هم قابل پیشبینی نبود.
مسیر سخت امیر کوچک
«امیر عابدزاده بهترین دروازه‌بان کنونی لیگ برتر پرتغال است». این جمله را احمدرضا عابدزاده نگفته، این بخشی از گزارش روزنامه آبولای پرتغال درباره دروازه‌بان ایرانی و ۲۷ ساله تیم ماریتیموی پرتغال است.
اگر امیر به لطف پدرش در کودکی در آکادمی دروازه‌بانی الوصل عضو شد و یا به لطف پدرش موفق شد مدتی در پرسپولیس حضور داشته باشد اینبار برای تبدیل شدن به یکی از برترین دروازه‌بانان لیگ برتر پرتغال که یکی از معتبرترین لیگ‌های فوتبال اروپاست نیازی به لطف و کمک پدرش نداشت.
بی‌شک موفقیت امیر در گرو دو موضوع است؛ امکاناتی که پدرش در کودکی برای او فراهم کرد و دوم سخت‌کوشی و ممارست او. امیر در ۱۲ سالگی و بدون حضور پدر و مادر و تنها خواهرش تک و تنها راهی لندن شد. او در این کشور روزانه دو ساعت با مترو مسیر طی می‌کرد تا به مدرسه محل تحصیلش برود. در سال ۲۰۰۹ نیز به آکادمی باشگاه تاتنهام پیوست و پس از آن به تیم لندن تایگر رفت. تحمل این شرایط سخت برای پسری که به تنهایی در یک کشور دیگر زندگی می‌کند سخت و طاقتفرساست اما امیر سخت کوشی را خوب از پدرش یاد گرفته بود. این سخت‌کوشی امیر را از انگلیس به آمریکا و تیمهایی همچون «لسآنجلس بلوز» کشاند. وقتی بیشتر پیشرفت کرد برای اینکه راه خود را به فوتبال حرف‌های اروپا باز کند به ایران آمد و عضو تیمهایی همچون پرسپولیس و راه آهن شد. حتی آن زمان باز هم کسی روی او حساب چندانی باز نکرد چون همچنان زیر سایه سنگین احمدرضا قرار داشت.
امیر با اینکه سختیهای زیادی را تحمل کرده بود همچنان بازیکنی به شمار میرفت که به لطف پدرش قرار است به زور دروازه‌بان شود. اما حداقل حساب امیر از بقیه فرزندان ستارههایی که اصرار دارند فوتبالیست شوند جداست.
یک پرسش کلیدی
«امیر بهترین سیوها را تا اینجای فصل زده است. او جای‌گیری خوبی دارد و واکنشی سریع در برابر توپ‌های ناگهانی از خود نشان می‌دهد». اینها هم حرف‌های احمدرضا نیست، بخش دیگری از گزارش روزنامه آبولای پرتغال است. آبولا به هوش و ذکاوت امیر هم اشاره می‌کند و البته به مهم‌ترین بخش می رسد: «عابدزاده می‌تواند به بازی کردن در لیگ‌هایی مثل اسپانیا، انگلیس و ایتالیا هم فکر کند.»
امیر عابدزاده در یکی از لیگ‌های برتر اروپایی بازی می‌کند این در حالی است که پدر مشهور و موفقش که بی‌شک یکی از برترین دروازه‌بانان تاریخ فوتبال ایران محسوب می‌شود حتی در دوران اوج خود هم نتوانست راهی لیگ کشورهای اروپایی شود. یک بار تیمی از یونان خواهان جذب او شد که البته به جایی نرسید. اما اکنون پسرش در لیگ با کیفیت پرتغال می‌درخشد و توانایی این را دارد که به لیگ‌های بزرگ‌تری هم برسد.
پرتغال واقعا لیگ معتبر و بزرگی محسوب می‌شود. کافی است بدانیم لیگ برتر پرتغال در کنار لیگ هلند و برزیل یکی از بزرگ‌ترین خاستگاه‌های صادرکننده بازیکن به خارج از کشور محسوب می‌شود و سرآمد پرورش بازیکن است. حالا امیر عابدزاده در شرایطی که دروازه‌بانان زیادی مدعی پوشیدن پیراهن‌های حتی لیگ دسته دو پرتغال هستند در لیگ برتر پرتغال می‌درخشد.
حالا یک سوال مطرح شده که اگر الان چندان جدی گرفته نشود قطعا در آینده پررنگتر مطرح خواهد شد؛ امیر بهتر است یا احمدرضا؟ و یا به عبارت دیگر عقاب بهتر است یا بچه عقاب؟! صد البته بسیاری از عاشقان سینهچاک عابدزاده طرح چنین سوالی را از اساس اشتباه میدانند اما یادمان نرود که امیر اکنون یکی از بهترین دروازه‌بانان اروپا به شمار می‌رود و در هفته اخیر نیز عنوان برترین گلر هفته لیگ برتر پرتغال را از آن خود کرد.
او که به چند زبان زنده دنیا هم تسلط دارد نسبت به پدرش سریع‌تر و فرزتر نشان می‌دهد. صد البته در مقطع قابل توجهی، کیفیت بازی احمدرضا عابدزاده تحت تاثیر زانوی به شدت مصدومش قرار گرفته بود اما به هر حال آمادگی و کیفیت بسیار بالای عابدزاده جوان بسیار قابل توجه است. او اکنون گلر اصلی ماریتیموی پرتغال است و ستاره تیمش هم از دید هواداران تیم و هم از دید کارشناسان به شمار می‌رود.
با توجه به اینکه عمر دروازه‌بانی زیاد است و البته در نظر گرفتن این موضوع که امیر ۲۷ سال دارد میتوان پیشبینی کرد که او می‌تواند تبدیل به یکی از برترین دروازه‌بانان تاریخ فوتبال ایران شود. در شرایطی که بیرانوند مصدوم شده و فرصت چندانی هم برای حضور در ترکیب آنتورپ بلژیک ندارد امیر می‌تواند با نهایت استفاده از این شرایط به دروازه تیم ملی برسد و شماره یک ثابت شود.
اما هیجانانگیزتر از همه اینها دیدن یک گلر ایرانی در لیگ‌های معتبر اروپایی است. امیر در اینترمیلان؟ در چلسی؟ دورتموند؟ اتلتیکومادرید؟ واقعیت این است او این روزها آنقدر در اوج است و آنقدر هم از او سخت‌کوشی سراغ داریم که بخواهیم به این سوالهای هیجان انگیز پاسخ هیجانانگیزی هم بدهیم.
عابدزاده گلر ماه پرتغال شد
سایت پرتغالی گل‌پوینت با اتمام ماه اکتبر، بهترین بازیکنان ماه را به وسیله نمره‌هایی که در هر بازی به بازیکنان داد انتخاب کرد و امیر عابدزاده با کسب نمره ۶.۶۶ به عنوان بهترین گلر ماه لیگ پرتغال لقب گرفت.
عابدزاده در دروازه ماریتیمو به قدری درخشید که بارها مورد تمجید رسانه‌های پرتغالی قرار گرفت. تیم منتخب ماه به شرح زیر است:
دروازه‌بان: امیر عابدزاده (ماریتیمو)
مدافعان: زینادین (ماریتیمو)، آدرلان (ریوآوه)، اسگایو (بلننسس)، گریمالدو (بنفیکا)
هافبک‌ها: گابریل (بنفیکا)، اوتاویو (پورتو)، پدرو (اسپورتینگ)
مهاجمان: لامیراس (فامیلیکائو)، گالنو (براگا)، والداشمیت (بنفیکا)
