تیم ملی ایران برای صعود به جام جهانی قطر نیاز به شکست بحرین و عراق در تهران دارد تا بدون اما و اگر به مرحله دوم رقابت های مقدماتی در قاره آسیا برسد
مرحله مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۲قطر در آسیا به مدت یک سال به تعویق افتاد تا اما و اگر برای فوتبالدوستان ایرانی برای رسیدن به مرحله نهایی این رقابت ها ببشتر از گذشته شود.ایران که در گروه سوم این رقابت ها با بحرین ،عراق ،کامبوج و هنگ کنگ همگروه است با ۶امتیاز از ۴بازی در رتبه سوم جدولی قرار دارد که درآن عراق و بحرین به ترتیب با ۱۱و۹امتیاز از پنج بازی در رتبه های اول و دوم آن قرار دارند.
ایران برای رسیدن به مرحله دوم این رقابت ها باید بعد از دو بازی آسان برابر هنگ کنگ در تهران و کامبوج در خاک آن کشور پذیرای بحرین و عراق باشد تا با کسب ۱۲امتیاز بدون اماو اگر جواز صعود به مرحله نهایی رقابت های مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۲را به همراه صعود مستقیم به رقابت های جام ملتهای آسیا ۲۰۲۳چین بدست آورد.
برای بردن بحرین و عراق چشم امید مردم ایران به ستاره هایی است که در بهترین تیم های جهان و لیگ قهرمانان اروپا توپ می زنند و از آنها چیزی جز فعل خواستن بردن بحرین در روز سوم و عراق در روز آخر ندارند.
بازی ایران با عراق نگارنده را یاد نبرد دو تیم در ۳۱سال پیش می اندازد،آتش بس جنگ تحمیلی ایران و عراق اعلام شده بود و رقابت هایی به نام جام صلح و دوستی در کشور عراق برگزار می شد، تیم ملی ایران در این تورنمنت با عراق همگروه بود و قرار بود این دو تیم در روز آخر دور گروهی رقابت ها به مصاف هم بروند.
مربی تیم ملی ایران علی پروین بود و آخرین تمرینات تیم ملی در ورزشگاه شهید شیرودی آن زمان برگزار می شد. در حالی که نوجوانی عاشق فوتبال بودم در روز جمعه و روز تعطیلی درس و تحصیل خودم را به ورزشگاه پیر این روزهای تهران رساندم تا تمرین تیم ملی راببینم که قرار است به مصاف عراقی برود که نماینده آسیا در جام جهانی ۱۹۸۶بود ، عراق با ستاره های آن روزهای خودش از جمله لیث حسین و احمدراضی یکی از بهترین تیم های آسیا بود و مصاف دو تیم برای مردم در آن روزها به جهت سپری شدن یکسال از امضای قطعنامه از حساسیت بالایی برخوردار بود.
با تمام حس وطن پرستی تمرین را که جمعیتی بالغ بر ۲۰۰۰نفر به دیدن آن آمده بود دیدم و با شوقی فراوان بعد ازبازی منتظر آمدن بازیکنان و سوار شدن بر اتوبوس بنزی که تا پشت جایگاه شهید شیرودی آمده بود شدم. بازیکنان آمدند و سوار بر اتوبوس شدند، دو رفیق و دو همبازی در تیم شاهین مجتبی محرمی و امیر قلعه نویی که به استقلال و پرسپولیس پیوسته بودند در ردیف های وسط اتوبوس نشستند و از بین بازیکن ها تنها مجتبی محرمی پنجره اتوبوس را به جلو هل داد،خودم به پنجره رساندم و تقاضایم را به هر دو گفتم . محرمی لبخندی زد و قلعه نویی به طرف پنجره صورتش آورد و گفت تو فکر می کنی ما به عراق می بازیم ، پاسخ من نه بود و اتوبوس در حال رفتن که مجتبی محرمی گفت”خیالت راحت باشه می کشیمشون، راحت بخواب ما هستیم”.که البته همین هم شد و نبرد ایران و عراق در جام صلح و دوستی در کویت در نهایت با تساوی صفر بر صفر به پایان رسید .
تولد امیر قلعه نویی چند روز قبل بود و او حالا ۵۷ ساله شده و من هم به میانسالی رسیدم و نمی دانم چرا این خاطره از جلو چشمانم رژه رفت .خاطره ای ماندگار از دوران اوج دو فوتبالیستی که حرفشان حرف بود و در زمین فوتبال برای هوادارانشان همه کار می کردند. البته من و خیلی‌ها هنوز با استرس نتایج تیم ملی برابر عراق و بحرین را دنبال می کنیم ولی خیالمان از این نسل راحت است مثل بزرگان اواخر دهه ۶۰، درست است که مجتبی و امیر نیستند ، ولی سردار و طارمی و بقیه رفقشان در تیم ملی هستند تا نگذارند عراق سد راه تیم ملی ایران در جام جهانی شود .
شک ندارم اگر نوجوانی در همین روزها سد راه این دو بزرگ فوتبال ما شود و از طارمی و سردار بخواهد در برابر بحرین و عراق پیروز شوند ، پاسخ آنها با لبخند و اطمینان خاطر به آن نوجوان همراه خواهد بود “نترس ،خیالت راحت باشد.ما تیم اول از این گروه صعود خواهیم کرد.”
