۱۷ آذر سال گذشته در آستانه ۸۰ سالگی داریوش مهرجویی از جای خالی فیلم جدیدش «لامینور» در جشنواره فجر نوشتیم؛ فیلمی که کرونا اکران آن را هم به تعویق انداخت و شاید سرنوشتش به جشنواره فجر امسال برسد.
به گزارش ایسنا، داریوش مهرجویی – یکی از بنیانگذاران موج نو سینمای ایران – امروز ۸۱ ساله شد؛ فیلمساز کهنه‌کاری که آخرین فیلم اکران شده‌اش «اشباح» در سال ۹۳ بود و سال گذشته فیلم جدیدش با نام «لامینور» را به جشنواره فجر نداد و می‌خواست آن را یکراست برای اکران آماده کند.
«لامینور» به تهیه‌کنندگی رضا درمیشیان یکی از متقاضیان اکران نوروز ۹۹ بود که با تعطیلی سینماها بر اثر شیوع کرونا، برنامه‌ریزی‌ها برای نمایش آن منتفی شد.
این فیلم سال گذشته حاشیه‌هایی بر سر عدم حمایت فارابی داشت که در نهایت منجر به یک جدال رسانه‌ای میان تهیه‌کننده و مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی شد.
«لامینور» آنطور که در خبرها آمده دومین فیلم مهرجویی درباره موسیقی با آهنگسازی کریستف رضاعی و خوانندگی کاوه آفاق است و شاید این فیلم خاطرات تلخ «سنتوری» را از خاطر مهرجویی کم کند؛ همان فیلمی که در جشنواره فجر تحسین خیلی‌ها را برانگیخت و جایزه گرفت، اما شب اکران عمومی‌اش توقیف شد.
حاشیه‌های «سنتوری» و توقیف آن ضربه سختی برای مهرجویی بود و سه ماه بعد که قاچاق دی‌وی‌دی فیلم هم به آن اضافه شد به مرگ یا به قول خود مهرجویی دق‌مرگ شدن شریک سرمایه‌گذار و تهیه‌کننده فیلمش «فرامرز فرازمند» ختم شد.
مهرجویی که فیلمسازی را در دهه ۱۳۴۰ شروع کرده بود، در سال ۱۳۴۸ یکی از آثار ماندگار سینمای ایران یعنی «گاو» را ساخت؛ فیلمی که تهیه‌کننده‌های زیادی آن را رد کرده بودند چون «گاو» شباهتی به فیلم‌های مخاطب پسند آن روزها نداشت. او پیش از انقلاب چند فیلم دیگر از جمله «دایره مینا» را هم جلوی دوربین برد که با توجه به پرداختن به ماجرای مافیای خون، چند سالی توقیف شد. هر چند که این فیلم باعث توجه مسئولان وقت و تاسیس سازمان انتقال خون شد.
کارگردان «اجاره نشین‌ها» در سال ۶۸ تصمیم گرفت فیلم «هامون» را بسازد که باز هم هیچ تهیه‌کننده‌ای حاضر به همکاری برای تولید آن نمی‌شد، پس مهرجویی برای اولین بار خودش تهیه‌کنندگی یک فیلم را برعهده گرفت و «هامون» را برای سینمای ایران ساخت. فیلمی که از تحسین شده ترین آثار تاریخ سینمای ایران به حساب می آید.
«بانو»، «سارا»، «پری»، «لیلا»، «بمانی»، «درخت گلابی» و «مهمان مامان» دیگر کارهای مهم مهرجویی در دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ بودند ولی پس از «سنتوری» که سال ۸۵ ساخته شد، مهرجویی دیگر به دوران اوج بازنگشت و سایه آن فیلم قاچاق شده انگار همیشه بر سر آثار بعدی‌اش باقی ماند.
هر چند که مهرجویی با «نارنجی پوش» به شکل صریح به گلایه از بی توجهی از محیط زیست پرداخت و تاثیرگذار بود.
او در این سال‌ها مشغول نوشتن و ترجمه هم بوده و سال ۹۸ کتاب «برزخ ژوری» را منتشر کرد، مهرجویی همواره می‌گوید که همیشه از واقعیت‌های موجود تاثیر می‌پذیرد و در ساخت فیلم و نگارش از آن‌ها به نفع خود تغذیه می‌کند. او زمانه امروز را درگیر مسائلی روزمره می‌داند که برای پیدا کردن ارزش‌ها به گذشته رجوع می‌کند.
نباید فراموش کنیم که داریوش مهرجویی در کنار تمام قصه گویی منحصر به فرد خود و کارگردانی متمایز کاشف بخش بزرگی از بازیگران سینمای ایران بوده است و بزرگترین بازیگران سینمای ایران یا اولین نقش آفرینی شان برای مهرجویی بوده و یا در فیلم های او دیده شده اند. از عزت الله انتظامی و علی نصیریان تا خسروشکیبایی، گل شیفته فراهانی ، بی تا فرهی، علی مصفا و لیلا حاتمی و…
همچنین مهرجویی در نظرسنجی منتقدان سال گذشته به عنوان مهم ترین خلق کننده شخصیت های فیلم تاریخ سینما شناخته شد.
حالا پس از هفت سال شاید «لامینور» هم برای این فیلسازِ دست به ساز و اهل موسیقی، رجعتی به گذشته باشد تا کم اقبالی چند فیلم اخیرش جبران شود.
