در سالهایی که برای جذب فالوئر در اینستاگرام به آب و آتش می زنند، یحیی محترمانه حرف از تلاش برای جبران می زند.
در روزهایی که بسیاری از بازیکنان و مربی ها برای فرار از مسئولیت و گمراه کردن ذهن مخاطب بعد از هر شکستی وزیر و وکیل و زمین و زمان را مقصر می دانند، سرمربی پرسپولیس محترمانه بعد از هر شکست عذرخواهی کرده و فرافکنی نمی کند. کافیست یک بار پست های ایستاگرامی بسیاری از بازیکنان و مربیان را مرور کنیم؛ فرار از مسئولیت، ساختن دشمن فرضی، غرولندهای بی اهمیت و البته جذب فالوئر. متاسفانه هر چه اشتباه تر، پرطرفدارتر.
۲۵ سال پیش و در دیدار ایران مقابل عربستان در نیمه نهایی آسیا، تصور کردیم عرب ها سرمان را با ناعدالتی بریده و گل درست خداداد را آفساید اعلام کردند. نزدیک به ۲۴ سال در ذهنم حتی نام و چهره جمال قندور را فراموش نکردم و غرق در این پروپاگاندای رسانه ای، تصور می کردم داور مصری جلوی قهرمانی تیم ملی ایران را گرفته است. اما یک سال قبل که خواستم خلاصه آن بازی را دیده و به زمین و زمان لعنت بفرستم، متوجه شدم خداداد دو متر در آفساید بوده و این همه سال بی علت ریشه نفرت و دشمنی در ذهن خود پروش داده ام.
به همین یک پاراگراف از صحبت های یحیی دقت کنید؛ همین‌جا از تمام طرفداران عذرخواهی می‌کنم و باید خودمان را تقویت کنیم و برای دوره‌های بعد تلاش بیشتری کنیم تا بتوانیم به قهرمانی این رقابت‌ها دست یابیم. به تیم اولسان هم تبریک می‌گویم که شایسته بودند؛ از تمام دست اندرکاران این مسابقات تشکر می‌کنم.
یحیی هم خیلی راحت می توانست مسیر دیگری را طی کند. به خاطر جدایی بیرانوند، ترابی، علیپور و شجاع، وزیر را مقصر دانسته و روی موج اینستاگرامی ویراژ بدهد. می توانست ای اف سی را “ای اف سیرک” خوانده و مثل آقای گزارشکر از VAR به علت رعایت انصاف گله مند باشد (مگر اصلا وظیفه این تکونولوژی برقراری عدالت نیست؟). می توانست برای خطای مشکوک روی نوراللهی در دقایق پایانی روی عبارت دشمنی فرضی مانور داده و این ناکامی (اگر اسمش ناکامی باشد که نیست) را به گردن دشمن فرضی ایران در آسیا بیندازد.
به اندازه کافی هم بهانه برای طی این مسیر برای هر تیمی وجود دارد. پرسپولیس هم به اندازه کافی ستاره از دست داده، (بیرانوند بهترین دروازه بان آسیا، ترابی یکی از بهترین وینگرهای آسیا و علیپور بهترین گلزن لیگ برتر تاریخ باشگاه، همه و همه در یک ماه) اما در این سالها ابتدا برانکو، بعد گابریل کالدرون و در نهایت یحیی تحت هیچ شرایطی، حتی در مستاصل ترین موقعیت روحی نیز چنین رویه ای را پیش نگرفته اند. البته این کارنامه چندین نقطه تیره هم دارد از جمله روزی که مدیر عامل وقت در تلویزیون خبر از دست های پشت پرده برای جلوگیری از قهرمانی پرسپولیس داد. همچنین چند بازیکن قدیمی این باشگاه که در اینستاگرام فحاشی کرده و از این راه حل مشمئز کننده برای بازگشت به صحنه استفاده می کنند.
پرسپولیس هم در این چند سال کلی ستاره و سرمربی از دست داده، پنجره اش بسته شده و گاهی هم از داوری در آسیا لطمه های بزرگی دیده است. اما به نظر، سرمربی پرسپولیس به جای بهانه گیری، تلاش و مبارزه را در دستور کار خود قرار داده است که حقیقتا این پیشرفت گاهی شاید از فتح جام های معتبر نیز مهم تر باشد. او دیشب محترمانه و مصمم از همه خواست به ای اف سی توهین نکنند. بارها و به کرات از میزبانی قطری ها تشکر کرده و دیروز هم مسئولیت شکست خود را قبول می کند.
این روش و رفتار همان چیزی است که مهدی مهدوی کیا هم در برنامه شب گذشته آنتن به زبان آورد.موضوع اینجاست که فوتبال هرگز متوقف نمی‌شود و زندگی در آن همواره ادامه دارد ؛پس تنها دست روی زانو گذاشتن و ایستادن است که زمینه ساز موفقیتهای بعدی خواهد بود. شکست را قبول کنیم که این حداقل نیمی از فوتبال است!
