به گزارش دیدار امروز: حبیب اسماعیلی – تهیه‌کننده و بازیگر سینما- در یادداشتی در روزنامه ایران نوشت: روزهای تعطیل جاده کرج و فشم و لواسان از اول صبح ترافیک است. رستوران‌ها پر از مشتری است. به نظر می‌رسد فقط سالن‌های سینما خطرناک است. درحالی‌که محیط سینما محیط امن‌تری است البته نه به این معنا که بی‌خطر باشد. این روزها دیگر در خانه خودتان هم نسبت به ویروس کرونا احساس خطر دارید.
در دوره بازگشایی سالن‌های سینما تمام پروتکل‌های بهداشتی رعایت می‌شد علاوه بر اینکه انبوه تماشاگری نداشتیم. در یک سالن دویست نفره نهایت پنج نفر حضور داشتند. وقتی همه مشاغل فعالیت دارند توقع این است که به سینما هم به چشم برادر تنی نگاه شود. در دسته‌بندی مشاغل ستاد کرونا اما در حق سینما اجحاف شده است. رایزنی کانون پخش‌کنندگان سینمای ایران، کانون تهیه‌کنندگان و شورای صنفی نمایش با سازمان سینمایی نتیجه داد و چندی پیش این سازمان در نامه‌ای از ستاد ملی مبارزه با کرونا درخواست کرد نسبت به جایگاه سینما در دسته‌بندی مشاغل تغییر ایجاد کرده و سینما از فهرست مشاغل گروه سه به گروه دو منتقل شود. منتظر تصمیم این ستاد هستیم.
اصرار به بازگشایی سالن‌های سینما فقط به‌خاطر تعلق خاطر ما به سینما نیست. خیلی از مشاغل ضرر کرده‌اند و سینما هم جزئی از همین مشاغل است. مسأله این است که ارتباط قطع شده مخاطب با سالن‌های سینما به این زودی پیوند نمی‌خورد. باید سال‌ها تلاش کرد تا دوباره مخاطب را با سینما آشتی داد. ضمن اینکه تعطیلی سالن‌های سینما با ایجاد بیکاری همراه است. یک ماه دیگر کرونا در ایران یکساله می‌شود. مدیران پخش و دفاتر سینمایی در این ماه‌ها تلاش کردند پرسنل خود را با چنگ و دندان حفظ کنند و بیمه‌هایشان را پرداخت کنند اما اگر شرایط به‌همین شکل ادامه یابد دیگر توانی برای ادامه فعالیت باقی نمی‌ماند. همین که در سالن‌های سینما باز باشد، چراغ‌هایش روشن شود، تک و توک صندلی‌ها پر شود و تماشاگر آمد و شد داشته باشد، این آب باریکه، شاید کفاف دستمزدها را بدهد. در شرایط امروز سینمادارها به همین هم قانع هستند.
سالن سینما مانند هر محل عرضه‌ای اما خوراک می‌خواهد. خبر بازگشایی یک سوپرمارکت بزرگ در محله شما وقتی معنا دارد که چیزی برای عرضه داشته باشد. فروشگاه خالی از محصول، بود و نبودش فرقی ندارد. سینما هم بدون فیلم زنده نیست. کسی برای دیدن سالن نمایش به سینما نمی‌آید. سینما فیلم خوب می‌خواهد. اکران فیلم خوب، نیازمند جلب رضایت صاحبان فیلم است و رضایت صاحبان فیلم در گرو بازگشت سرمایه. بارها در جلسات با مدیران سینمایی درخواست کردیم که از فیلم‌های خوب در اکران حمایت شود. فیلم‌های پرمخاطب مشخص است و ما پیشنهادی نمی‌دهیم. چیدمان اکران نوروزی نشان داد که شناخت مؤلفه‌های فروش کار سختی نیست. درخواست‌مان هم واقع‌بینانه و با آگاهی از مشکلات مالی دولت است. قرار نیست کل هزینه فیلم تضمین شود. حداقل چهل درصد را ضمانت کنند تا صاحبان فیلم به اکران آن رغبت کنند. فیلم خوب با خودش تماشاگر هم می‌آورد. آمدن تماشاگر به سالن سینما آگاهی می‌خواهد. اطلاع‌رسانی می‌خواهد. غیر از رسانه‌های مکتوب و فضای مجازی که در این روزها پرتلاش همراه سینما بودند، تلویزیون و شهرداری کم‌کاری کردند. نه تنها از فیلم‌ها حمایت نشد بلکه بی‌مهری هم شد. درحالی‌که در برخی از اطلاعیه‌های ستاد ملی مبارزه با کرونا منعی برای فعالیت سینما اعلام نشده بود سینماها در اخبار شبانگاهی تلویزیونی جزو مشاغل تعطیل اعلام می‌شد. وقتی از تلویزیون نه فیلمی تبلیغ می‌شود و در اخبارش هم اعلام می‌شود که سالن‌های سینما تعطیل است مردم چگونه از وضعیت فعالیت سینماها خبردار شوند؟! این زنجیره با حلقه اطلاع‌رسانی تلویزیون و شهرداری تکمیل می‌شود. شهرداری تابلوهای تبلیغاتی بیشتری در اختیار فیلم‌ها قرار بدهد و صداوسیما اگر با برخی فیلم‌ها مشکل دارد حداقل اطلاع‌رسانی درستی از وضعیت فعالیت سینماها داشته باشد و حمایت کند. ما اهالی سینما در این کشور زندگی می‌کنیم، دشمن نیستیم!
اصرار به بازگشایی سالن‌های سینما فقط به‌خاطر تعلق خاطر ما به سینما نیست. خیلی از مشاغل ضرر کرده‌اند و سینما هم جزئی از همین مشاغل است. مسأله این است که ارتباط قطع شده مخاطب با سالن‌های سینما به این زودی پیوند نمی‌خورد. باید سال‌ها تلاش کرد تا دوباره مخاطب را با سینما آشتی داد. ضمن اینکه تعطیلی سالن‌های سینما با ایجاد بیکاری همراه است. یک ماه دیگر کرونا در ایران یکساله می‌شود. مدیران پخش و دفاتر سینمایی در این ماه‌ها تلاش کردند پرسنل خود را با چنگ و دندان حفظ کنند و بیمه‌هایشان را پرداخت کنند اما اگر شرایط به‌همین شکل ادامه یابد دیگر توانی برای ادامه فعالیت باقی نمی‌ماند. همین که در سالن‌های سینما باز باشد، چراغ‌هایش روشن شود، تک و توک صندلی‌ها پر شود و تماشاگر آمد و شد داشته باشد، این آب باریکه، شاید کفاف دستمزدها را بدهد. در شرایط امروز سینمادارها به همین هم قانع هستند.
سالن سینما مانند هر محل عرضه‌ای اما خوراک می‌خواهد. خبر بازگشایی یک سوپرمارکت بزرگ در محله شما وقتی معنا دارد که چیزی برای عرضه داشته باشد. فروشگاه خالی از محصول، بود و نبودش فرقی ندارد. سینما هم بدون فیلم زنده نیست. کسی برای دیدن سالن نمایش به سینما نمی‌آید. سینما فیلم خوب می‌خواهد. اکران فیلم خوب، نیازمند جلب رضایت صاحبان فیلم است و رضایت صاحبان فیلم در گرو بازگشت سرمایه. بارها در جلسات با مدیران سینمایی درخواست کردیم که از فیلم‌های خوب در اکران حمایت شود. فیلم‌های پرمخاطب مشخص است و ما پیشنهادی نمی‌دهیم. چیدمان اکران نوروزی نشان داد که شناخت مؤلفه‌های فروش کار سختی نیست. درخواست‌مان هم واقع‌بینانه و با آگاهی از مشکلات مالی دولت است. قرار نیست کل هزینه فیلم تضمین شود. حداقل چهل درصد را ضمانت کنند تا صاحبان فیلم به اکران آن رغبت کنند. فیلم خوب با خودش تماشاگر هم می‌آورد. آمدن تماشاگر به سالن سینما آگاهی می‌خواهد. اطلاع‌رسانی می‌خواهد. غیر از رسانه‌های مکتوب و فضای مجازی که در این روزها پرتلاش همراه سینما بودند، تلویزیون و شهرداری کم‌کاری کردند. نه تنها از فیلم‌ها حمایت نشد بلکه بی‌مهری هم شد. درحالی‌که در برخی از اطلاعیه‌های ستاد ملی مبارزه با کرونا منعی برای فعالیت سینما اعلام نشده بود سینماها در اخبار شبانگاهی تلویزیونی جزو مشاغل تعطیل اعلام می‌شد. وقتی از تلویزیون نه فیلمی تبلیغ می‌شود و در اخبارش هم اعلام می‌شود که سالن‌های سینما تعطیل است مردم چگونه از وضعیت فعالیت سینماها خبردار شوند؟! این زنجیره با حلقه اطلاع‌رسانی تلویزیون و شهرداری تکمیل می‌شود. شهرداری تابلوهای تبلیغاتی بیشتری در اختیار فیلم‌ها قرار بدهد و صداوسیما اگر با برخی فیلم‌ها مشکل دارد حداقل اطلاع‌رسانی درستی از وضعیت فعالیت سینماها داشته باشد و حمایت کند. ما اهالی سینما در این کشور زندگی می‌کنیم، دشمن نیستیم!
