فوتبال ایران برای اینکه نشان بدهد «حرفه‌ای» است، از سایر ممالک الگوبرداری کرده و سال‌هاست که نشست‌های خبری قبل و بعد از بازی را راه انداخته است. با این حال این نشست‌ها بیشتر از آنکه جایی برای اطلاع‌رسانی و سؤال و جواب از مربیان باشد، تبدیل به معرکه‌ای برای خودنمایی آنها یا کلاس گذاشتن یا اعلام اعتراض‌شان شده است.
در پایان بازی این هفته ذوب‌آهن و آلومینیوم اراک، رحمان رضایی به نشست خبری آمده، چند لحظه ساکت نشسته و بلند شده و رفته؛ چرا؟ چون از اعلام پنالتی دقیقه ۹۶علیه تیمش راضی نبوده است. بعد هم تازه برسر خبرنگاران منت گذاشته که «به احترام شما آمدم»؛ کدام احترام؟ چه کشکی؟ چه دوغی؟ مهمان به خانه شما بیاید، ۲ دقیقه ساکت بنشیند و برود، احترام گذاشته؟ باز خدا پدر رضایی را بیامرزد که خودش آمد، وگرنه مدت‌هاست جناب جواد نکونام را در نشست‌های خبری نمی‌بینیم و ایشان مهدی هاشمی‌نسب را به کنفرانس می‌فرستد.
پارسال هم استاد فرهاد مجیدی همین کار را می‌کرد و هر بار بنده‌خدا نامجو مطلق راهی محل نشست می‌شد. عین این اتفاق امسال برای یحیی گل‌محمدی افتاده و او این اواخر پیش از داربی تهران ترجیح می‌داد مطهری با خبرنگاران حرف بزند. آقا این چه بساطی است؟ جمع کنید این نشست‌ها را برود پی کارش. همه مربیان هم خدا را شکر اینستاگرام دارند و هر حرفی بود می‌توانند آنجا بزنند. وقتی سازمان لیگ ضمانت اجرایی لازم برای حفاظت از قوانینش را ندارد، چه بهتر که کلا این داستان جمع شود.
