نمی‌دانیم در این فوتبال بی‌در و پیکر که هیچ وقت هیچ چیزش درست نمی‌شود آیا رواست این مربیان اعصاب خود را خراب کنند؟
آنچه در تقبیح رقابت های فوتبال ایران از سوی مربیان تیم های بیگ برتری بعضا می شنویم، سوالات بسیاری را پدید می آورد؛
مربیانی که داوری ها را نمی پسندند و حق تیم های خود را پایمال شده می بینند، مربیانی که در هر بازی می گویند داور بی دلیل علیه تیم آنها سوت می زند، مربیانی که از مدیران باشگاه دل خوشی ندارند و وضعیت امروز تیم خود را به هر چیزی مربوط و نامربوطی گره می زنند، مربیانی که امکانات اندک را بهانه می کنند از زمین تیم حریف ایراد می گیرند و حتی باد و بوران را مقصر نتیجه رقم خورده فرض می کنند، مربیانی که تا به حال نشده خود را مقصر یک نتیجه بد بدانند و بابت عملکردشان از مردم عذرخواهی کنند، مربیانی که می گویند حقشان هر هفته خورده می شود و نمی دانند چرا این برخوردها با آنها صورت می گیرد…
این همه گلایه از وضعیت به زعم آنها ناهنجار فوتبال کشور وجود دارد و ما از خود سوال می کنیم پس آنها در این فوتبال پرمشکل چه می کنند؟
وقتی جام از پیش قرار است به یک تیم تعلق بگیرد، وقتی همه داوری ها مشکل دارد، وقتی لیگ «دایی جان ناپلئون وار» پیش می رود و تمام عوامل دست به دست هم می دهد تا مربیان آن نتیجه لازم را نگیرند چه اصراری است که اینها در فوتبال حضور داشته باشند؟ نمی دانیم در این فوتبال بی در و پیکر که هیچ وقت هیچ چیزش درست نمی شود آیا رواست این مربیان اعصاب خود را خراب کنند؟
به این سوال جواب بدهید؛ وقتی کورسویی از امید وجود ندارد، مدیران با شما دشمن هستند، داوران دشمنی هایشان عیان است و اجازه نمی دهند در لیگ نتیجه بگیرید، چرا زیر بار مسولیت می روید؟ جای شما در یک فوتبال منزه و پاک است؛ این فوتبال ما، داورانش در حال دشمنی هستند و مدیرانش در حق شما بد می کنند؛ واقعا بیکارید در فوتبال ایران فعالیت می کنید؟
