شهرستان ایذه سومین چهره‌اش را هم به فوتبال ایران معرفی کرد. تا دیروز فقط ایمان مبعلی در فوتبال مردان و سهیلا ململی در فوتسال زنان، چهره‌های شناخته‌شده این شهر در رشته فوتبال بودند. ولی حالا نگین زندی ملی‌پوش ۱۶ ساله ایران هم جزو همان کسانی است که در کوچه‌های شهرستان ایذه پا به توپ شد، با یک شیطنت سر از فوتبال و فوتسال درآورد و اکنون برای خانم گلی در لیگ برتر فوتبال زنان ایران می‌جنگد.

دختری که از همان سال اول حضورش در فوتسال به تیم‌های ملی فوتبال دعوت شد؛ نگین زندی از آن دسته بازیکنانی بوده که از همان رده نونهالان خود را با توانایی‌هایش به تیم ملی تحمیل کرد و در عرصه ملی به شکلی پلکانی رشد داشته است، تجربه بازی در تیم‌های ملی زیر ۱۵ سال، ۱۶ سال و ۱۹ سال را در کارنامه خود دارد؛ کشف نیلوفر اردلان در فوتبال زنان که حالا به گلزن شماره یک تیم ذوب‌آهن تبدیل شده است. او در ۶ بازی برای تیمش ۶ گل زده و در اکثر گل‌هایی هم که به نام این تیم ثبت شده، نقش داشته است. اما این گل‌ها تنها دلیل دیده شدن نگین نیست، می‌گویند او مهدی قائدی فوتبال زنان است. نگین نه‌تنها شبیه قائدی است که شیفته بازی کردن او هم هست. در ادامه مصاحبه روزنامه همشهری با نگین زندی می خوانید:

می‌گویند، اما من نمی‌دانم چرا این حرف را می‌زنند. شاید به‌خاطر ریزنقشی‌ام می‌گویند و شاید هم به‌خاطر اینکه من هم مثل او تندوتیز هستم. اما بیشتر بهم می‌گویند نابغه و پدیده!

نیم‌فصل اول ۳ گل زدم و نیم‌فصل دوم هم ۳ گل. در همه گل‌هایی هم که ذوب‌آهن از اول فصل تا به الان زده، تأثیرگذار بودم، یا خودم گل زده‌ام یا پاس گل داده‌ام.

وقتی هدف داشته باشی، برایش می‌جنگی. من خیلی هم تنها نیستم، مربی‌ام سحر رمضانی کنارم است. او در ایذه مربی‌ام بود. الان هم در اصفهان با هم در یک تیم بازی می‌کنیم. خانواده‌ام هم به‌خاطر من به اصفهان آمده‌اند. البته آن‌ها فولادشهر هستند و من در اصفهان با بچه‌ها در خوابگاه می‌مانم.

بله ۲ سال است که در لیگ بازی می‌کنم و سال قبل هم با سحر سپاهان بودم. هم به‌خاطر سن کمی که دارم این شرط را می‌گذارم تا وقتی بزرگ‌تر شوم و هم اینکه می‌خواهم کنار سحر تجربه کسب کنم. من با سحر رمضانی به اینجایی که هستم، رسیده‌ام.

قبل از فوتبال ۲ سال هندبال کار می‌کردم. دوستم کلاس فوتسال می‌رفت. به او گفتم فوتبال را خیلی دوست دارم، یک روز من را هم یواشکی برد سر کلاس!

من هر سه چهار‌ماه یک‌بار یک رشته عوض می‌کردم. پدرم می‌گفت باید یک ورزش را ادامه بدهی. نمی‌خواستم پدرم بداند که من دوباره رشته ورزشی‌ام را عوض کرده‌ام. ولی بعد از اینکه سمت فوتبال رفتم، ماندگار شدم. ۱۲ سالگی رفتم فوتسال، ۲ هفته بعدش من را به جام رمضان بردند، پدیده مسابقات شدم. یک‌بار بهترین بازیکن و یک‌بار هم خانم گل شدم. اما وقتی فستیوال استعدادیابی در خوزستان برگزار شد، خانم رمضانی من را فرستاد که تست بدهم. برای فوتبال من را انتخاب کردند و از آن موقع به بعد دیگر فوتبال را ادامه دادم.

شهر کوچکی است و ما دختران آنجا اجازه نداریم زیاد در چمن کار کنیم. می‌گویند دختر نباید فوتبال بازی کند. ولی ما باز هم در زمین چمن تمرین می‌کنیم. آن‌هایی که خودشان فوتبالی‌اند ما را درک می‌کنند. ما اوایل بیشتر در سالن تمرین می‌کردیم، اما سحر همه کار می‌کرد تا برایمان چمن بگیرد. هفته‌ای یکی دو بار هم روی چمن تمرین داشتیم.

خیلی از بازی‌ها را می‌بینم، هم فوتبال داخلی هم فوتبال خارجی. بازی‌های استقلال و یوونتوس را حتما نگاه می‌کنم. در بازی‌های استقلال هم بازی قائدی را دقیق می‌بینم. نگاه می‌کنم تا ببینم موقع گل زدن چه کار می‌کند، چطور دریبل می‌زند، چطور پاس می‌دهد، کجا می‌ایستد. من قبل از اینکه بازی شروع شود هم فقط به این فکر می‌کنم که چطور باید گل بزنم.

بله بازی‌اش را خیلی دوست دارم. البته سطح او خیلی بالاتر از من است. خیلی باید بجنگم تا به سطحی که قائدی هست، برسم.

استقلالی‌ام. رونالدو هم هر تیمی برود من طرفدارش هستم.

خدا را شکر امسال قرارداد‌ها خیلی بهتر شده و باشگاه‌ها نگاه ویژه‌ای به زنان دارند. البته من دوست دارم لژیونر شوم. ترکیه برای شروع خوب است و بعدش می‌خواهم به لیگ‌های خوب اروپا بروم.