تا اینجای جشنواره فجر، ۵ فیلم دیده‌ام. بهترین‌شان «ابلق» است و تنها اثر غافلگیرکننده «مصلحت».
یک: ابلق: برگردان درجه‌یک جنبش می‌تو در فرهنگ ایرانی. اجزای فیلمنامه دقیق و کامل است و کارگردانی بی‌نقص. نقش‌آفرینی‌های همه بازیگران خوب است و زوج الناز شاکردوست و هوتن شکیبا چشمگیر از آب درآمده است.
دو: مصلحت: سیاسی‌ترین فیلم جشنواره، با یک داستان خیالی در بستر وقایع ابتدای انقلاب اسلامی. خوش‌ریتم و میخکوب‌کننده. پیچ‌ومهره‌های داستان محکم است و فیلمساز احاطه کامل بر سوژه دارد. نازنین فراهانی بی‌تردید از شانس‌های سیمرغ است.
سه: بی همه چیز: اقتباسی از نمایشنامه «ملاقات بانوی سالخورده» که ایرانیزه نشده. با بازی تکراری پرویز پرستویی و بازگشت درخشان هدیه تهرانی به نقش زنان قدرتمند. در شخصیت‌پردازی لنگ می‌زند، اما فیلمبرداری و موسیقی قابل توجهی دارد.
چهار:تک تیرانداز: تلاشی ناموفق برای ساخت یک فیلم جنگی از روی دست هالیوود. فیلمنامه متوسط است و کارگردانی ضعیف. یک نبرد تن‌به‌تن با سلاح دوربین‌دار هم دارد که بدترین فصل فیلم است. کامبیز دیرباز در نقش شهید زرین بازی استانداردی دارد، ولی همدلی‌برانگیز نیست.
پنج:ستاره بازی: فیلمی آموزنده و مفید، درباره مهاجرت، مواد مخدر و مسئله خانواده. کند و ملال‌آور است، اما از نظر اجرا، قدم روبه‌جلویی برای هاتف علیمردانی محسوب می‌شود. بازی ملیسا ذاکری از امتیازات فیلم است، اما نقش‌آفرینی فرهاد اصلانی تکراری است.
