شک نکنید اگر مهرداد و علی زنده بودند، این همه آدم سرشناس با شکم‌های گنده تحت هیچ شرایطی دور هم جمع نمی‌شدند.
بازی یادبود انصاریان و میناوند که کلی جذابیت و زیبایی داشت، یک‌بار دیگر ثابت کرد نسل قدیم‌تر چقدر «فوتبالیست» بودند. گلی که علی کریمی شماره ۸ تاریخی فوتبال ایران به یاد شماره ۸ (انصاریان) و در دقیقه ۲۵ (شماره میناوند) زد، بار دیگر نشان داد کریمی چه فوتبالیست خوب و هنرمندی بود. این گل ما را به یاد مهاجمان فعلی پرسپولیس انداخت که توپ‌های به مراتب ساده‌تر را گل نمی‌کنند!
در این قبیل بازی‌ها نتیجه هیچ اهمیتی ندارد. همین که ۹۰ درصد بزرگان فوتبال ایران معرفت به خرج دادند و در ورزشگاه آزادی دور هم جمع شدند، کار بسیار بزرگی بود. خدا این عزیزان را برای همه ما که کلی از تک‌تک‌شان خاطره داریم، حفظ کند. حرکات جالب خداداد، دایی، دین‌محمدی، کریمی، شاهرودی و… همه ما را به ۲۳ سال قبل برد. روزهایی که خبرورزشی تازه در ۴ صفحه سیاه و سفید منتشر می‌شد و بازی ایران و استرالیا یک ایران را عاشق فوتبال کرده بود. روزهایی که قطعاً دیگر برنمی‌گردد و تکرار هم نمی‌شود.
اشک‌های دایی، خداداد و… برای میناوند و انصاریان واقعی‌ترین اشک‌ها بود. شک نکنید اگر مهرداد و علی زنده بودند، این همه آدم سرشناس با شکم‌های گنده تحت هیچ شرایطی دور هم جمع نمی‌شدند. دیروز البته صدای خنده‌های میناوند و انصاریان بابت کاری که دوستان‌شان برای آنها انجام دادند را می‌شد شنید. این حرف خیلی تکراری است ولی کاش تا زنده بودند، قدرشان را می‌دانستیم و کاش لااقل قدر اینهایی که الان هستند را بیشتر بدانیم تا وقتی رفتند، خودمان به خودمان نگوییم ما ایرانی‌ها مرده‌پرستیم!
