این هنرمند با سابقه در گفتگو یی، سر و سامان دادن به فضای پیرامون تئاتر شهر را یکی از مطالبات جامعه هنری در سالیان متمادی می‌داند و تاکید دارد در شرایط فعلی، تعیین حریم، عملی‌ترین راه برای امن کردن فضای اطراف تئاتر شهر است.

برومند همچنین گفت که برخی از مناظر نازیبا و ناپسند اطراف تئاتر شهر را نمی‌توان در این گفتگو تشریح کرد.

او که همسر داود رشیدی است، با بیان اینکه سال‌هاست محیط پیرامون تئاتر شهر، نه تنها شان فرهنگی نداشته، بلکه فضایی ناامن هم بوده است، یادآوری می‌کند: حدود ۲۲ سال پیش که آقای رشیدی نمایش «ریچارد سوم» را در تئاتر شهر اجرا می‌کرد، این مشکل وجود داشت و متاسفانه در طول سالیان ادامه پیدا کرد. با رشد جمیعت تهران و افزایش ناهنجاری‌های اجتماعی، این مساله بیش از گذشت خود را نشان می‌دهد.

او اضافه می‌کند: در این سال‌ها وضعیت تئاتر شهر به جایی رسیده که هنرمندان و فعالان تئاتر در این فضا امنیت ندارند. بارها شنیده‌ایم که کیف یا گوشی تلفن همراه آنان را ربوده‌اند یا خودرویشان مورد سرقت قرار گرفته است.

برومند با اشاره به وضعیت بهداشتی نامطلوبی که در این فضا وجود دارد، خاطرنشان می‌کند شب‌ها وقتی کار مجموعه تئاتر شهر به پایان می‌رسد، عده‌ای تصور می‌کنند این مجموعه صاحبی ندارد و با خیال راحت مناظری را ایجاد می‌کنند که متاسفانه در این گفتگو امکان توضیح آن وجود ندارد. مناظری که هم از نظر شان و انسانی و اجتماعی، ناپسند است و هم از نظر بهداشتی، شرایط بسیار نامطلوبی را ایجاد می‌کند.

این هنرمند با سابقه اضافه می‌کند: تئاتر شهر حالت سرپناه پیدا کرده است چون هم فضایی برای نشستن دارد و هم بخشی از ساختمان مسقف است به همین دلیل عده‌ای به عنوان سرپناه از آن استفاده می‌کنند و در بسیاری از موارد، مناظری زشت و غیرانسانی را رقم می‌زنند.

برومند ابراز تاسف می کند: معضل اطراف تئاتر شهر کم کم دارد به خانه‌های مسکونی وسط شهر هم کشیده می‌شود. در چند متری خانه ما هم که در محله اوین قرار گرفته، وضعیتی مشابه وضعیت دور و بر تئاتر شهر ایجاد شده است.

او که به کار بردن عنوان‌ هایی مانند اوباش یا مجرم را در مورد کسانی که دچار اعتیاد هستند، درست نمی‌داند، اضافه می‌کند: به هر حال و به هر دلیلی، این افراد دچار اعتیاد شده‌اند اما در این میان، جونان و نوجوانانی که در این مناطق زندگی می‌کنند، چه تقصیری دارند، خانواده‌هایی که از بابت فرزندان جوان و کودکان و نوجوانان خود نگران هستند، چه گناهی کرده‌اند. آنچه بیشتر مایه تاسف است، این است که در این گونه موارد، هیچ یک از نهادها هم خود را موظف به حل این مشکل نمی‌دانند. بنابراین در چنین وضعیتی هر کسی موظف است از حریم خانه خودش حفاظت کند.

این بازیگر و گوینده با سابقه درباره ربوده شدن کاشی‌کارهای تئاتر شهر و صدمه زدن به این بنای فرهنگی می‌گوید: متاسفانه وقتی بلای اعتیاد به جان کسی بیفتد، از هیچ چیزی حتی از یک آهن پاره نخواهد گذشت. به یاد داریم چند سال پیش دزدیدن درب یکی از فاضلاب‌ها چگونه جان یک کودک معصوم را گرفت، وقتی از چنین چیزی نمی‌گذرند، توقع دارید از کاشی‌های تئاتر شهر بگذرند؟! بنابراین جای تعجب ندارد که هر از چندی می‌بینیم یکی از این کاشی‌ها را برداشته‌اند یا درهای این مجموعه را با آن همه زیبایی و قدمت خط انداخته‌اند. درحالیکه این درها، این کاشی کاری‌ها آثار هنری ارزشمندی است که باید از آنها مراقبت کرد.

برومند تئاتر شهر را خانه هنرمندان تئاتر می‌داند و با اشاره به پیشینه آن ادامه می‌دهد: تئاتر شهر بعد از تماشاخانه «سنگلج» قدیمی‌ترین مرکز تئاتری ماست که با چند سالن، بزرگترین مجموعه فعال در تئاتر کشور به شمار می‌آید. این مجموعه علاوه بر اینکه یکی از زیباترین بناهای ملی ماست و گذشته از جایگاه فرهنگی‌اش، محل ارتزاق بسیاری از هنرمندان تئاتر هم هست. بنابراین لازم است که در حفظ و نگهداری آن بکوشیم.

او می‌افزاید: باید با یک طراحی درست و با کمک و مشاوره مهندسان کاربلد، حریمی زیبا و متناسب با سازه خود تئاتر شهر و هویت این بنا ایجاد کرد تا ضمن حفظ زیبایی و اصالت مجموعه، پیرامون آن امنیت برقرار شود و هنرمندان و تماشاگران با خاطری آسوده به این مجموعه رفت و آمد کنند.

احترام برومند در پایان یادآوری می کند: سال‌هاست بزرگان ما به دنبال سرو سامان دادن به محیط پیرامون این مجموعه هستند ولی متاسفانه تا به امروز پیگیری‌هایشان به نتیجه نرسیده است. تعیین حریم، آخرین راه حال برای جامعه تئاتری است. وقتی کسی از خانه ما مراقبت نمی‌کند، خودمان باید به فکر امنیت این خانه باشیم.