او در پاسخ سوال منصور ضابطیان که پرسید پیش‌آمده در بزنگاهی به این فکر بیفتید که دعای یک نفر در حق‌تان گرفته است، گفت: «من معجزه خدا را به چشم دیده‌ام. سال ۷۷ خانه‌ای را پیش‌خرید کردم و سال ۷۹ تمام اندوخته‌ام را برای داشتنش دادم. طوری که پولی برای خرید مبلمان نداشتم، در حالی که بیش از سه میلیون تومان نمی‌شد و در نتیجه سالن خانه‌ام خالی بود. هرکس هم کارتن‌های هنوز باز نشده را می‌دید می‌گفتم شب عید است و خرید را گذاشته‌ام برای بعدتر.»

او ادامه داد: «پیشنهادی برای کار نداشتم و این وضعیت آن‌قدر ادامه‌دار شد که تصمیم گرفتم خانه را بفروشم و جایی کوچک‌تر بگیرم تا بتوانم بخشی از مبلغش را در بانک بگذارم. اسفندماه بود و شب اول محرم، دلم شکسته بود و به جان مادرم که عزیزترینِ زندگی‌ام است، به گریه افتادم و با خود گفتم خدایا این همه سال زحمت کشیدم تا خانه‌ای بخرم و حالا باید بفروشمش؟! اگر به من نگاه نمی‌کنی دست کم به مادرم نگاه کن.»

کوثری افزود: «۴۸ ساعت نگذشته بود که پیشنهاد کار با سعید سلطانی با دستمزد ماهی یک میلیون و صد هزار تومان به من داده شد، دستمزدی که بسیار خوب بود، هم‌زمان برزو نیک‌نژاد که مدیونش هستم، برای بازی در تئاتر دعوتم کرد و اگرچه قرار بود با حسن میرباقری کار کنیم، ولی «پرده عاشقی، مجلس زن‌کشی» را با داود میرباقری روی صحنه بردیم و بعد «معصومیت از دست رفته» را.»

او در پایان گفت: «این لحظه‌ای بود که فکر می‌کردم من هستم و یک خانه خالی و خدا بود که مرا تنها نگذاشت.»