پرسپولیس در آخرین دیدار قبل از عزیمت به هندوستان و حضور در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا پنجشنبه عصر مقابل نساجی مازندران به میدان رفت و با دو گل به برتری رسید. سرخ‌ها در این دیدار هیچ‌کدام از عادات حالا تثبیت‌شده خود در این فصل را فراموش نکردند. خط دفاعی مستحکم، خلق موقعیت‌های زیاد و البته بی‌دقتی بازیکنان در زدن ضربات آخر. شاگردان یحیی گل‌محمدی در بازی مقابل نساجی موفق به کلین شیت شدند، ۱۱ بار دروازه حریف را با خطر مواجه کردند و از این ۱۱ بار حداقل ۵ بار موقعیت‌های آشکار گلزنی را به هدر دادند.
مربیان پرسپولیس از جمله حمید مطهری و بسیاری از کارشناسان معتقدند، فرم بازی این تیم آن‌قدر خوب هست و آن‌قدر خلق موقعیت می‌کنند که گل نزدن بازیکنان نباید چندان نگران‌کننده باشد. این گزاره تا حد زیادی قابل قبول است. به شرطی که یک نفر بتواند تضمین کند بالاخره چند تا از توپ‌ها تبدیل به گل می‌شوند، دفاع دچار اشتباه نمی‌شود و ناغافل دروازه تیم فرو نمی‌ریزد. آیا کسی می‌تواند چنین اطمینان خاطری بدهد؟ بدون شک نه! برای اثبات این حرف نیازی نیست تمام تاریخ فوتبال را شخم زد. کافی است بازی آخر سرخ‌ها مقابل پدیده در مشهد بازبینی شود. جایی که پرسپولیس با گل نکردن موقعیت‌های بی‌شمار دو امتیاز ارزشمند را درکورس قهرمانی از دست داد. در بازی مقابل نساجی هم زمانی که تیم یک هیچ جلو بود دو موقعیت خطرناک نصیب نساجی‌چی‌ها شد و می‌رفت همان اتفاق بازی با پدیده یک بار دیگر در آزادی رقم بخورد. بالاخره توپ گرد است و هر اتفاقی ممکن است بیفتد.
حال که پرسپولیس راهی لیگ قهرمانان آسیا می‌شود این معضل بزرگ‌تر هم به نظر می‌رسد. آنجا دیگر خبری از تیم‌های میانه جدولی لیگ برتر ایران نیست. آنجا بازیکنانی هستند که ازکمترین شانس‌ها موقعیت جدی می‌سازند. در این شرایط اگر قرار باشد مهاجمین پرسپولیس با بی‌مبالاتی توپ‌ها را یکی پس از دیگری از دست بدهند کار ممکن است بیخ پیدا کند. نماینده کشورمان باید بداند که در لیگ قهرمانان فرصت اشتباه کردن ندارد و باید ازتک‌تک لحظات نهایت استفاده را ببرد. در مسابقاتی در سطح آسیا ثانیه‌ها هستند که سرنوشت‌ساز می‌شوند. این را پرسپولیسی‌هایی که در فینال لیگ قهرمانان آسیای سال گذشته مقابل اولسان هیوندای بازی کردند به خوبی می‌دانند.
در بازی مقابل نساجی سرخ‌پوشان چندین بار در موقعیت‌های با برتری عددی چشمگیر مقابل دروازه حریف قرار گرفتند و نتواستند استفاده کنند. در واقع مثل همیشه وینگرهای تیم با حرکت ازکناره‌ها مهاجمین را در موقعیت گلزنی قرار دادند. توپ‌هایی که فقط احتیاج دارند یک نفر آنها را قطع کند تا به تور دروازه برسند. عجیب اینجاست که مهاجمین پرسپولیس که می‌دانند اغلب حملات تیم‌شان به این شکل است، تمرکز کافی در زدن ضربات آخر در چنین وضعتی را ندارند و معمولا یا پای‌شان خوب به توپ ضربه نمی‌زند یا قاطی می‌کنند. این شکل از حمله آن‌قدر در پرسپولیس پرتکرار است و موقعیت‌های خوب می‌سازد که شاید بتوان گفت اگر مهاجمی صرفا در زدن تک ضربه روی پاس‌های کات‌بک و مورب متخصص باشد به راحتی می‌تواند آقای گل شود. همچنین پرسپولیس طبق روال همیشگی‌اش بارها با توپ‌گیری در یک سوم دفاعی حریف صاحب موقعیت گلزنی شد که فقدان حرکت خوب بازیکنان در فضای خالی و عجولانه رفتار کردن بازیکن صاحب توپ باعث از دست رفتن موقعیت شد.
سوال اینجاست در مسابقاتی در سطح لیگ قهرمانان آسیا تیم پرسپولیس چند بار می‌تواند صاحب چنین موقعیت‌هایی شود؟
در فینال لیگ قهرمانان آسیا ۲۰۲۰ تیم پرسپولیس با پرس از جلو و بازپس‌گیری توپ از حریف به گل رسید. تیم کره‌ای در آن بازی فقط یک بار آن اشتباه را مرتکب شد و مهدی عبدی توانست از همین تک موقعیت نهایت استفاده را ببرد. چنین تمرکزی فعلا در تیم یحیی گل‌محمدی نزد مهاجمان دیده نمی‌شود. ممکن است در آسیا به دلیل تغییر شرایط ذهنیت مهاجمین عوض شود و دیگر خبری از هدر دادن توپ‌ها نباشد. با این حال با اطمینان می‌توان گفت که اگر قرار باشد در روی همین پاشنه بچرخد، وضعیت سخت خواهد شد.
نماینده کشورمان در حالی راهی هند می‌شود که ۳ مهاجم تخصصی و ۴ عنصر هجومی با کیفیت در ترکیب دارد. به ترتیب مهدی عبدی، شهریار مغانلو و عیسی آل‌کثیر در خط حمله و مهدی ترابی، امید عالیشاه، احسان پهلوان و وحید امیری در فاز تهاجمی. به این لیست می‌توان سیامک نعمتی را هم اضافه کرد که شاید در سمت راست خط دفاعی به کار گرفته شود. آمارگلزنی این بازیکنان نشان می‌دهد که آنها باید تلاش بیشتری به خرج بدهند. آخرین گل شهریار مغانلو مربوط می‌شود به دی ماه و زمانی که او در لیگ پرتغال بازی می‌کرد، مهدی عبدی هم آخرین گلش را در دی ماه و مقابل فولاد به ثمر رساند، عیسی آل‌کثیر نیز گرچه در بازی مقابل نساجی گل زد اما او هم از محرومیتی ۶ ماهه می‌آید. در این بین وضعیت ترابی و امیری و عالیشاه بهتر است اما باز هم ایده‌آل نیست.
حالا هواداران پرسپولیس امیدوارند که کادر فنی تیم در فاصله باقیمانده تا شروع رقابت‌های آسیایی روی حل این مشکل تمرکز کنند. با این حال ناگفته نماند که گاهی اوقات بسیاری از مهاجمین بزرگ دنیای فوتبال هم با چنین شرایطی مواجه می‌شوند. نمونه‌اش تیمو ورنر در چلسی که حالا از زدن ضربه آخر حتی مقابل دروازه خالی هم می‌ترسد.کادر فنی پرسپولیس باید در وهله اول آنالیز کند که مشکل گل نزدن بازیکنان تیم فنی است یا روحی- روانی سپس نسبت به رفع آن اقدام کند. البته شاید همین که مربیان پرسپولیس در کنفرانس‌هاس خبری بازی نسبت به بی‌دقتی مهاجمین سخت‌گیری نمی‌کنند و شرایط را عادی جلوه می‌دهند یکی از ترفندهای روانی برای برداشتن فشار از روی بازیکنان موقعیت‌سوز تیم باشد. تهمیدی که باید دید جواب می‌دهد یا خیر؟
