از آنجا که استقلال در مرحله گروهی فصل پیش که در دوحه قطر انجام شد الاهلی عربستان را صفر-۳ برد، اینک این توقع وجود دارد که تحت هر شرایطی یک بار دیگر رقیب سعودی‌اش را ناکام کند و آن را پایه‌ای برای صعود مجددش از مرحله گروهی قرار دهد اما چنین استدلالی برگرفته از تمام حقایق موجود نیست.
استقلال فصل گذشته تا مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ فوتبال قهرمانان آسیا پیش رفت و در این مرحله به دست پاختاکور ازبکستان حذف شد و در نتیجه این توقع وجود دارد که در دوره جدید این مسابقه‌ها هم حداقل تا این مرحله بالا بیاید و حتی از آن هم فراتر برود.
رسیدن به این خواسته در درجه اول منوط به عبور از مرحله گروهی این رقابت‌ها است که از شامگاه ۲۶ فروردین و بهتر بگوییم اولین ساعات بامداد ۲۷ فروردین در خاک عربستان شروع می‌شود.
در این مرحله و طی ۱۶ روز آبی‌های تهرانی که با الاهلی عربستان، الشرطه عراق و الدحیل قطر همگروه‌اند، شش دیدار متوالی رفت و برگشت را مقابل آنها برگزار می‌کنند. لازمه صعود قطعی کسب رتبه اول گروه است اما از بین تیم‌هایی که در گروه‌های ۱۰گانه غرب و شرق آسیا حائز رتبه دوم می‌شوند نیز شش تیم صاحب رکوردها و امتیازات بهتر به مرحله حذفی ورود می‌کنند ولی عقل و خرد و مصلحت حکم می‌کند که استقلال کار امروز را به فردا موکول نکند و دل به امور احتمالی نبندد و در مورد هر چیزی یقین حاصل کند و سرنوشت‌اش را وابسته به نتایج سایر گروه‌های غرب و شرق قاره نکند و اگر صعودی قطعی و دور از هر حرف و حدیث و اما و اگری را می‌طلبد، حائز رتبه اول گروهش شود و کار را در همین مرحله تمام کند. اگر استقلال مرتکب ریسک شود و صعودش را در دوم شدن در گروه خود بجوید، همیشه این احتمال وجود دارد که تیم‌های دوم سایر گروه‌ها با امتیازاتی بیشتر و جایگاه رفیع‌تری نسبت به نماینده ما این توفیق را به خود اختصاص بدهند و راه صعود خود را هموار و سرنوشتی توأم با سقوط و حذفی زودهنگام را برای استقلال محقق کنند که طبعاً افسوس‌برانگیز خواهد بود زیرا توان بالقوه آبی‌ها برای باقی‌ماندن در جدول و حضور در مراحل حذفی جام باشگاه‌های آسیا چندان کمتر از رقبای عربی‌شان نیست و استحقاق فنی و فیزیکی آنها به حدود قابل ملاحظه‌ای می‌رسد.
توقعی غیر معقول
از آنجا که استقلال در مرحله گروهی فصل پیش که در دوحه قطر انجام شد الاهلی عربستان را صفر-۳ برد، اینک این توقع وجود دارد که تحت هر شرایطی یک بار دیگر رقیب سعودی‌اش را ناکام کند و آن را پایه‌ای برای صعود مجددش از مرحله گروهی قرار دهد اما چنین استدلالی برگرفته از تمام حقایق موجود نیست. فصل پیش در یک مقطع زمانی کاملاً کرونایی و برخاسته از الزام‌های آن از نمایندگان ایران خواسته شد که چهار بازی باقی‌مانده خود را در مرحله گروهی به‌طور فشرده در دوحه برگزار کنند و این امر حدود هفت ماه بعد از انجام دو دیدار نخست آنها در اسفند ۹۸ با روالی عادی شکل گرفت.
از طرف دیگر گروه هم‌تیمی استقلال به سبب کنارکشیدن یکی از تیم‌های آن (نماینده امارات) در زمان از سر گرفته شدن رقابت‌ها سه تیمی و به‌تبع آن صعود از آن بسیار آسان‌تر شد. این عوامل سبب شد الاهلی زمانی روبه‌روی آبی‌ها بایستد که با کسب ۶ امتیاز از دیدارهای قبلی‌اش نه فقط صعود بلکه سرگروهی خود را هم قطعی کرده بود و نتیجه رویارویی با استقلال تفاوتی به حالش نداشت و به این سبب بدون انگیزه‌ای قوی به میدان آمد. آبی‌ها که با الشرطه مساوی کرده بودند و در خطر حذف قرار داشتند، در چنان فضا و پیش‌زمینه‌ای الاهلی را صفر-۳ شکست دادند و به‌عنوان تیم دوم بالا رفتند و همانطور که پیش‌تر آمد با توقف مقابل پاختاکور در شروع مرحله حذفی که بازی‌ها تک حذفی شده بود، با جام قاره‌ای وداع گفتند. امسال نه فقط ۴ بازی پایانی گروه‌ها در یک کشور واحد بلکه کل شش مسابقه در چنان محلی انجام می‌شود و اگر چه این می‌تواند به معنای افزایش شانس همه تیم‌های مدعی باشد اما به همان میزان مقاومت بیشتر و آمادگی جسمانی بهتری را می‌طلبد و وجود فقط سه چهار روز فاصله بین هر یک از مسابقات این امر را صریح‌تر و خطیرتر و دشوارتر می‌سازد. برگزاری بعضی دیدارهای استقلال در ساعات نیمه‌شب و بعد از ۲۴ و حتی ۳۰:۱ بامداد هم مسأله‌ای است که برای این تیم کاملاً غیر معمول و مسأله‌ای جانکاه است و آبی‌ها را بیش از پیش فرسوده و تخلیه انرژی و کارها را کمرشکن خواهد کرد.
اینها به ما می‌گوید توقع صعود قطعی داشتن از استقلال در فصل جاری با استناد به آنچه فصل پیش روی داد انتظار معقولی نیست و هرچند آرزوی هر فوتبالدوست کشورمان است اما شرایطی بسیار سخت‌تر از فصل پیش انتظار هر چهار نماینده کشورمان را در لیگ قهرمانان ۲۰۲۱ می‌کشد و چنانچه نفس‌های مردان استقلال چاق و طرح‌های مبارزاتی و تاکتیکی‌شان کامل نباشد، سرنوشت روشنی در این کارزار مرد افکن نخواهند داشت.
بدون نامجو مطلق و با کمالوند
یادمان باشد که از ۲۶ فروردین که زمان شروع بازی‌های استقلال در لیگ آسیایی امسال است تا ۱۱ اردیبهشت که زمان پایان شش دیدار آنها در مرحله گروهی است، استقلال با کمترین فرصت برای استراحت و بازیابی و اندک‌ترین زمان برای نقشه‌ریزی و تدارک فنی شش بار پای به میدان می‌گذارد و از هر جهت فرسوده خواهد شد و نه فقط الاهلی که این بار از مزایای میزبانی هم برخوردار است، بلکه الدحیل نیز رقیبی قدر و توانا برایش خواهد بود و الشرطه هم نیامده که فقط ببازد و به‌سرعت برود. فصل پیش که قهر کردن‌های پایان‌ناپذیر فرهاد مجیدی با احمد سعادتمند مدیرعامل وقت استقلال باعث عدم حضور وی در دیدارهای پایانی مرحله گروهی در قطر شد، مجید نامجو مطلق دستیار و جانشین وی هر کاری از دستش برمی‌آمد، برای نجات و صعود هرچه بیشتر استقلال در این پیکارها انجام داد اما کارنامه‌ای بهتر از یک تساوی (با الشرطه عراق) یک برد (مقابل الاهلی عربستان) و یک باخت (برابر پاختاکور ازبکستان) از خود برجای نگذاشت. آیا امسال که مجیدی با دستیار تازه‌اش (فراز کمالوند) و بدون نامجو مطلق به چنان صحنه‌ای ورود کرده، می‌تواند ثابت کند که سزاوار کسب نتایجی بهتر است و آیا از آنچه در غیاب او و البته در شرایطی به غایت سهل‌تر از امسال حاصل آمد، فراتر خواهد رفت؟
