از عصر امروز پرسپولیس کارش را در لیگ قهرمانان شروع می‌کند و همه اعضای تیم و دوستدارانش برای بازی اول کلی اشتیاق دارند. این تورنمنت دیگر برای پرسپولیس و هوادارانش چیز کاملاً ویژه‌ای است. آنها به نوعی شیفته لیگ قهرمانان شده‌اند و از مدت‌ها قبل منتظر شروع این فصل بودند. اگر دقیق‌تر بخواهیم بگوییم از آخرین روز پاییز سال گذشته در دوحه وقتی سوت پایان بازی فینال فصل قبل نواخته شد و یک شکست تلخ دیگر کاری کرد تا پرسپولیس حسرت رسیدن به این جام را طولانی‌تر کند، همه منتظر سوت شروع بازی نخست در فصل ۲۰۲۱ لیگ قهرمانان بودند.
آنچه این پرسپولیس را آسیایی کرد
پرسپولیس با دو فینال و یک نیمه نهایی طی چهار فصل گذشته حالا یک تیم بزرگ، شناخته شده و مدعی در لیگ قهرمانان آسیاست و به جهت همین نمایش فوق‌العاده و حماسی است که سرمربی و کاپیتانش در کنفرانس خبری قبل از بازی نخست درباره انگیزه‌ها و امیدهایشان برای رسیدن دوباره به فینال می‌گویند و از حالا بازی نهایی را به عنوان هدف در ذهن خود ترسیم کرده‌اند. پرسپولیس در لیگ قهرمانان یک تیم برنده‌خواه و مقتدر به حساب می‌آید که خیلی خوب بلد شده پیشروی کند و حتی زمانی که تجهیزاتش در مقایسه با حریفان، کوچکتر و ارزان‌تر باشد یا حاشیه سازی و محدودیت‌ها برایش مشکل بیافریند، با جان کندن خودش را بالا بکشد و همه قاره را شگفت زده کند که چطور این مجموعه با این همه کمبود موفق شد؟
شرایط متفاوت دو تیم در لیگ داخلی و آسیا
پرسپولیس در شرایطی وارد فصل تازه لیگ قهرمانان می‌شود که شرایط روانی نسبتاً مساعدی بر تیم حاکم است و تیم یحیی از آرامش دور نیست. آنها حالا صدر جدول لیگ برتر را هم از سپاهان پس گرفته‌اند و با وجود مبارزه شانه به شانه با مهم‌ترین رقیب‌شان برای قهرمانی این فصل لیگ داخلی حداقل می‌دانند که دیگر عقب نیستند.
برعکس پرسپولیس، الوحده نه در امارات و نه در آسیا بزرگی نکرده. از آخرین قهرمانی این تیم در لیگ امارات بیش از ۱۰ سال می‌گذرد. آنها فصل قبل در رتبه چهارم جدول لیگ داخلی‌شان قرار گرفتند اما امسال اوضاع برایشان بدتر هم هست چرا که در نیمه پایینی جدول حضور دارند و بعید است در سه بازی باقیمانده از این فصل شرایطی بهتر پیدا کنند.
از حضور یحیی گل محمدی در پرسپولیس بیش از یک سال می‌گذرد و او یک فصل کامل را در لیگ قهرمانان با این تیم گذرانده و به یک موفقیت چشمگیر دست یافته اما هنک تن کاته با تجربه و دنیا دیده با کوله باری از افتخار در دوران دستیاری‌اش موفقیت آسیایی چشمگیری ندارد. باشگاه الوحده هم با وجود حضور مکرر در این رقابت‌ها به جایگاه جالبی در این مسابقات دست نیافته است تا موفقیت آسیایی برای اسماعیل مطر و تیمش یک حسرت باشد.
این تیم غالباً در مرحله گروهی مسابقات از تورنمنت کنار رفته و حتی بعضاً تنها میهمان پلی‌آف بوده است. آنها یک بار در سال ۲۰۰۷ به نیمه نهایی رسیده و سه سال قبل از آن هم طعم یک چهارم نهایی را چشیده‌اند و گرنه بعد از آن بیشتر اوقات درگیر مرحله گروهی بوده و از صعود باز مانده‌اند. الوحده فصل قبل با استقلال همگروه بود اما بعد از پیگیری مسابقات در قطر به علت ابتلای بازیکنانش به کرونا از این مسابقات کنار گذاشته شد تا مسابقات آن گروه با سه تیم دنبال شود.
مشکلات فنی بزرگ اما کوچک
حالا الوحده به پرسپولیس رسیده؛ تیمی که چهار فصل فوق‌العاده را در لیگ داخلی پشت سر گذاشته و در سه فصل از این چهار فصل در آسیا هم بزرگی کرده است. با این حال پرسپولیس یحیی با وجود آرامش نسبی و دوری از حواشی در بدو مسابقات آسیایی خالی از مشکل و ایراد فنی هم نیست.
پرسپولیس در شرایطی به مصاف الوحده خواهد رفت که مشکل گلزنی‌اش را حل نکرده و در خط حمله همچنان با بحران روبروست. قرار بود این بحران با اضافه شدن نفرات جدیدی مثل ترابی، مغانلو و آل‌کثیر حل شود اما فرصت هماهنگی و رسیدن این نفرات به شرایط ایده‌آل کافی نبوده تا مهاجمان پرسپولیس با بهترین کیفیت‌شان به هند نرسند.
در عین حال مشکلات نگران کننده‌تر مربوط به خط دفاع است. جایی که همواره نقطه قوت پرسپولیس چه در مسابقات آسیایی و چه داخلی بوده است. پرسپولیس مدافع چپ اصلی‌اش را به دلیل ابتلا به کرونا از دست داده و باید از یک بازیکن غیر متخصص در این پست استفاده کند ضمن اینکه کلاً در این خط بکاپ مناسبی ندارد و در بازی‌های فشرده ممکن است آسیب ببیند. با این وجود پرسپولیس با جابجایی نفرات، آنقدر قدرت و توان دارد که از همین حالا و روی کاغذ این تیم را در مصاف با الوحده برنده بدانیم و مشکلات بزرگش را کوچک تلقی کنیم. سرخ‌ها در آخرین همگروهی با حریف اماراتی در هر دو بازی رفت و برگشت حریف شان را پرگل شکست داده‌اند و با پیش زمینه خوبی از آن دبل به مصاف الوحده می‌روند هر چند از آن تیم برنده بازیکنان زیادی در ترکیب تیم فعلی نمانده‌اند.
ترکیب دو تیم با دو ابهام
پیش‌بینی می‌شود خط دفاع پرسپولیس در بازی عصر امروز با یک تغییر اجباری تا حدود زیادی شبیه همان ترکیب بازی با نساجی باشد و سیدجلال و کنعانی‌زادگان مقابل لک در مرکز زمین به میدان بروند و نعمتی و شجاعی مدافعان راست و چپ باشند. احتمال استفاده از زوج نوراللهی – سرلک در مرکز زمین زیاد است اما در کناره‌ها اگر حضور ترابی را قطعی بدانیم برای هافبک چپ احتمال استفاده از پهلوان، امیری یا عالیشاه وجود دارد. اگر عالیشاه در خط حمله کنار مغانلو بازی کند احتمال بازی دادن به امیری در پست هافبک چپ زیاد است اما اگر امیری به خط خمله برود نمی‌توان گفت بین عالیشاه و پهلوان کدام‌شان در جناح چپ خط میانی بازی خواهند کرد.
در ترکیب الوحده هم غیبت محمد برغش مدافع راست و اسماعیل مطر هافبک پشت مهاجم فیمکس شان ارنج اولیه این تیم را با تغییراتی نسبت به بازی آخرشان مقابل الزورای عراق مواجه خواهد کرد. تیمی که دو بازیکن آسیایی‌اش، عمر خریبین و لی میونگ لی جزو ستون‌هایش به حساب می‌آیند. الوحده یک برزیلی جوان و ۲۰ ساله به نام لوکاس پیمنتا در قلب دفاع دارد و از یک شماره ۹ خطرناک و اسلوونیایی با سابقه بازی در بوندس لیگا، سری آ و لیگ هلند به نام «تیم ماتاوز» در خط حمله بهره می‌برد که در تمام رده‌های ملی کشورش بازی کرده است. الوحده برای مسابقات لیگ قهرمانان و فهرست آسیایی‌اش مجور به کنار گذاشتن علاء‌الدین زهیر تونسی، پل ژوزه ام پوکوی کنگویی و روبین کاندوی جوان و پرتغالی شد ضمن اینکه در لیست کلی این تیم یکی دو برزیلی جوان دیگر هم حضور داشتند که مشخص نیست چطور سر از امارات و الوحده در آورده‌اند.
استارت مقتدرانه علیه عوامل طبیعی
شاید این یک جمله کلیشه‌ای باشد که می‌گویند در هر تورنمنتی بازی اول و شروع مقتدرانه در آن اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد. هر چند که فصل قبل پرسپولیس بازی اول در این تورنمنت را باخت و در نهایت به فینال رسید اما وقفه حدوداً ۸ ماهه ناشی از کرونا شرایط آن دوره را کاملاً تغییر داده بود. حالا پرسپولیس در همان شرایط تحت فشار و با مشکلاتی مثل کمبود امکانات و آب و هوای نامساعد در هند باید کنار بیاید و از همین بازی نخست نشان دهد که آنچه طی فصول اخیر در آسیا ثبت کرده اتفاقی نبوده و دوباره می‌تواند به آن اهداف بزرگ فکر کند هر چند باید مثل همیشه گام به گام، با طمأنینه و با نهایت توان و تمرکز در هر مسابقه و احترام به تمام حریفانش در هر میدانی حاضر شود
