«به طور سنتی فوتبال ایران را با تکنیک فردی بازیکنانش به یاد می‌آورند. اگر قرار باشد یک مثال درخشان در این مورد بزنیم، بی‌گمان باید به علی کریمی اشاره کنیم؛ نابغه هشت‌پوش پرسپولیس که هنوز هم ویدئوی دریبل‌هایش هوش از سر می‌برد. او در لباس تیم ملی هم فراوان از این دریبل‌ها زده؛ از دو سر توپ وحشتناکش به میشاییل بالاک در بازی دوستانه با آلمان تا شبی که نصف ستاره‌های رم را در ایتالیا دریبل زد.

خداداد عزیزی هم قطعا در این گروه جا می‌گیرد. به یاد بیاورید گل او را به تیم ملی عربستان در جام ملت‌های آسیا. مجید نامجومطلق و ناصر محمدخانی هم دو مثال روشن دیگر برای یک نسل عقب‌تر هستند. ابراهیم تهامی هم البته تکنیک خوبی داشت و قبل از اینها عبدالرضا برزگری، مروارید سیاه آبادان.

حتما هنرمندان دیگری هم بودند که اینجا اسم‌شان از قلم افتاده اما نکته اینجاست که در یک دهه گذشته، فوتبال ایران به‌ندرت ستاره‌های تکنیکی داشته است، یعنی از آنها که خوراکشان رد شدن از دوئل تک به تک با مدافعان حریف است. فوتبال ایران در این سال‌ها به سمت فیزیکی و قدرتی‌شدن پیش رفت. تعطیلی فوتبال خیابانی و تغییر سبک زندگی کودکان و نوجوانان هم در این مسیر بی‌تاثیر نبود. روزگاری در تک‌تک خیابان‌های شهرها تیر دروازه کوچکی کاشته می‌شد و هزاران بچه به توپ پلاستیکی لگد می‌زدند.

در نتیجه از دل اینها حتما تعدادی استعداد ناب بیرون می‌آمد که به اصطلاح روی یک دستمال چهار نفر را به هم بپیچاند. حالا اما بسیاری از کودکان در آن محدوده سنی به سمت بازی‌های کامپیوتری رو آورده‌اند و در نتیجه فوتبال ایران دچار خلأ استعدادهای تکنیکی و خودجودش شده است. سال گذشته در چنین روزهایی آمار از اضافه‌وزن ۲۲ درصد از کودکان ایرانی خبر می‌داد؛ وضعی که لابد تا الان بدتر هم شده است.

همه اینها را گفتیم تا یادآوری کنیم چقدر این شب‌ها لذت می‌بریم از تماشای مهدی قائدی، ستاره بوشهری که آغاز پرتنشی در فوتبال ایران داشت و تا ساختن شدیدترین حواشی پیش رفت اما بعد از ازدواج تبدیل به یک آدم دیگر شد. مسیر رشد فنی او را استراماچونی ایتالیایی هموار کرد و حالا ما بعد از سال‌ها در فوتبال ایران بازیکنی داریم که راحت یک در مقابل یک را برمی‌دارد. البته که بازیکن سرعتی و «بنداز در رو» زیاد داشته‌ایم اما این که یک نفر در موقعیت کاملا ایستا به‌راحتی از سد مدافع حریف عبور کند، کمیاب است. این موهبت را فوتبال مهدی قائدی دارد؛ بازیکنی که ابتدای ظهورش در فوتبال ایران به «باشو غریبه کوچک» مشهور شد اما حالا باید او را شگفت‌انگیز توصیف کرد.

این چند روز ویدئوی دریبل استثنایی مهدی و عبورش از مدافع الدحیل زیاد دست به دست شده است. او به شکل عجیبی قادر است توپ را نگه دارد، به اندازه جلو بیندازد، عبور کند و از «هیچ» موقعیت گل بسازد؛ مثل توپی که از زاویه بسته به شیخ دیاباته رساند، اما مهاجم مالیایی آن را از روی خط دروازه بیرون زد. فوتبال قائدی به بلوغ رسیده و حالا حرکات انفرادی او هم در خدمت تیم است. پس می‌شود خیلی بیشتر از قبل از تماشای نمایش‌های درخشان این بازیکن در جده عربستان، در لیگ قهرمانان آسیا لذت برد.»