جسور در حمله و بیش از اندازه جسور در دفاع؛ این شاید بهترین تعریف از هر سه استقلالی باشد که فرهاد مجیدی از وینفرد شفر، آندره‌آ استراماچونی و محمود فکری تحویل گرفت. از نخستین حضور شماره ۷ سابق آبی‌ها روی نیمکت تیم محبوبش به عنوان سرمربی که با یک نمایش فراهجومی و پیروزی ۴ بر ۲ مقابل همنام خوزستانی که در انتهای لیگ هجدهم با لیگ برتر وداع کرد تا دیدار چهارشنبه شب مقابل الدحیل قدرتمند، خط دفاع استقلال مجیدی بارها قربانی اشتباهات فردی مدافعین خود شده.
آبی‌پوشان در فصل جاری، حتی پیش از دوران مجیدی نیز از مشکل در تحمل فشار حمله رقبای بزرگ رنج می‌بردند. شهرآورد ۹۴ و دیدار رفت مقابل سپاهان این ضعف را به خوبی پررنگ می‌کردند. دفاع متزلزل آبی‌ها اکنون پاشنه آشیل تیم مجیدی نیز شده. الاهلی بحران‌زده نیاز داشت تنها ۵ دقیقه استقلال را زیر فشار بگذارد تا پنالتی منجر به گل مساوی را از میلیچ هدیه بگیرد. الدحیل نیز عملیات جبران گل زودهنگام ارسلان مطهری را تنها در ۴ دقیقه انجام داد.
استقلال در دور رفت گروه دشوارش در آسیا مجموعاً ۶ بار دروازه خود را باز شده دید. شکی نیست که قسمتی از این آمار ضعیف، به قدرت هجومی حریفانش باز می‌گردد. مدافعانی نظیر سیاوش یزدانی و محمدحسین مرادمند و هافبک دفاعی همچون مسعود ریگی از برجسته‌های لیگ کشورمان هستند اما به غیر از این مسابقات، فرصت چندانی برای رویارویی با مهاجمانی در سطح عمر السوما و مایکل اولونگا نمی‌یافتند. فضا دادن خط دفاع آبی‌ها به مهاجمین رقیب در لیگ برتر به اندازه‌ای آنها را مجازات نکرد که در لیگ قهرمانان از همان دور رفت گروهی فضای خالی میان یکدیگر را به‌درستی پوشش دهند.
اما از حیث فنی، خط دفاع استقلال به‌شدت جای خالی یک بازیکن خلاق را حس می‌کند. به غیر از عارف غلامی که این روزها در اوج قرار ندارد، دیگر مدافعین آبی‌پوش توانایی بازی‌سازی از یک‌سوم خودی با ارسال پاس‌های دوربرد اما دقیق را ندارند. کاری که سال‌های گذشته پژمان منتظری و سیدمجید حسینی برای پسران آبی انجام می‌دادند، از عهده زوج مرادمند – یزدانی که سبک بازی درگیرانه‌تری دارند، بر‌نمی‌آید.
در میانه میدان نیز وضعیت مشابه است. مسعود ریگی که برای شکستن پرس از میانه شوالیه‌های سرخ میان دو مدافع میانی تیم قرار می‌گرفت، بیشتر پاس‌هایش را در عرض و یا رو به عقب می‌داد و کمتر با پاس‌های قطری یا رو به جلو به بازی‌سازی می‌پرداخت. یکی از همین پاس‌های رو به عقب را اولونگا قطع‌کرد تا از آن گل دوم الدحیل را بسازد.
در همین سه دیدار طاقت‌فرسای دور گروهی، تیمی که فرهاد مجیدی در کمترین زمان ممکن ساخته نشانی از تیم بی‌روح و ناهمگون نیم‌فصل گذشته را ندارد. آبی‌های ایرانی در مقابل الدحیل نیز مانند الاهلی و الشرطه هم در فاکتور تعداد پاس تیم برتر میدان بودند و هم مالکانه‌تر بازی کردند اما شکنندگی خط دفاع استقلال اگر ترمیم نشود، بزرگ‌ترین عامل برای خنثی‌سازی جادوی ساق‌های دیاباته، قایدی، مطهری و فرشید اسماعیلی احیا شده خواهد بود؛ کما اینکه در بازی با الدحیل نیز هر سه گل استقلال را اولونگا با استفاده از اشتباهات فردی مدافعین آبی خنثی ساخت. مجیدی شاید بتواند در گذر زمان خط دفاع تیمش را به انسجام برساند؛ ولی در یک هفته و تا پایان دور برگشت لیگ قهرمانان، مأموریت آسانی به نظر نمی‌رسد!
