نام یکتا جمالی این روزها خیلی بر سر زبان‌هاست. دختر نوجوانی که نخستین مدال جهانی تاریخ وزنه‌برداری بانوان ایران را به ارمغان آورده است. او که ۱۶ سال بیشتر ندارد، در اولین تجربه حضورش در میادین بین‌المللی غیرمنتظره‌تر از چیزی که همه فکرش را بکنند، ظاهر شد. کسب سه مدال برنز یک‌ضرب، دوضرب و مجموع، افتخار بزرگی است که یکتا به‌تازگی در این رویداد مهم به آن دست یافته است. دقایقی با بانوی وزنه‌بردار اصفهانی هم‌کلام شدیم تا از فعالیت‌های او در این رشته نوپا مطلع شویم. گفت‌وگو با جمالی را در ادامه می‌خوانید.
کمی به عقب برگردیم و از آغاز فعالیتتان در رشته وزنه‌برداری صحبت کنیم. چه شد که جذب این رشته شدید؟
همان‌طور‌که می‌دانید، وزنه‌برداری بانوان یکی از رشته‌های تازه‌تأسیس در ایران است و حدودا سه‌سالی می‌شود که رسما راه‌اندازی شده است. شروع فعالیت من هم در این رشته دقیقا به همین زمان بر‌می‌گردد. آشنایی‌ام هم با وزنه‌برداری از طریق خواهرم بود. خواهرم وزنه‌زدن را خیلی دوست داشت و همین علاقه او باعث شد تا من هم به این رشته جذب شوم. در‌واقع مشوق اصلی من برای وزنه‌بردار‌شدن خواهرم بود. این‌طور شد که هر دو هم‌زمان کارمان را در این رشته شروع کردیم.
پیش از این ورزش دیگری هم می‌کردید؟
من نزدیک به چهار سال هندبال بازی می‌کردم اما از وقتی که با وزنه‌بردای آشنا شدم، دیگر آن ورزش را کنار گذاشتم؛ چون دیدم وزنه‌برداری برایم جذاب‌تر است.
چقدر طول کشید که به تیم ملی وزنه‌برداری نوجوانان راه پیدا کردید؟
ما کارمان را زیر نظر مربیان استان اصفهان در شهرستان سده لنجان شروع کردیم. سه، چهار ماه بعد از این موضوع مسابقات المپیاد در سنندج برگزار شد و من در آن شرکت کردم. خوشبختانه آنجا توانستم به مدال طلا دست پیدا کنم. حدودا دو، سه ماه بعد از المپیاد هم به تیم ملی نوجوانان دعوت شدم.
فکرش را می‌کردید در این مدت کم بتوانید این‌قدر خوب پیشرفت کنید و به سکوهای جهانی برسید؟
من برای اولین بار بود که کلا به مسابقات بین‌المللی اعزام می‌شدم. حتی تا پیش از آن اصلا در رقابت‌های آسیایی شرکت نکرده بودم و فقط در مسابقات داخلی به روی تخته رفته بودم. از طرفی با شیوع کرونا همه مسابقات و تمرینات هم تعطیل بود. نزدیک به ۱۰ ماه هم اصلا اردوی تیم ملی نداشتیم. با‌وجوداین با انگیزه کامل راهی رقابت‌های جهانی شدم. چون هدف‌های بزرگی در سرم بود. خدا خواست و آنجا وزنه‌های خوبی زدم و به سه مدال برنز رسیدم. امیدوارم بتوانم در آینده به هدف‌های بزرگ‌تری که در سر دارم، برسم.
واکنش وزنه‌برداران خارجی به مدال‌آوری شما در مسابقات جهانی ازبکستان چطور بود؟
برای همه‌شان جای تعجب داشت. اینکه چطور دختران ایرانی در ابتدای راهشان در این رشته توانسته بودند به مسابقات جهانی بیایند و مدال بگیرند. همه قلبا ابراز خوشحالی می‌کردند. وزنه‌بردار آمریکا که نفر دوم مسابقات شده بود، پیشم آمد و به من تبریک گفت.
وزنه‌برداری زنان یک رشته نوپا در کشور است. مطمئنا شما دارید با کمترین امکانات در این رشته فعالیت می‌کنید!
تجهیزات و امکانات ما در اردوهای تیم ملی خیلی خوب است. مسئولان فدراسیون وزنه‌برداری همه‌جوره در این مدت از بانوان حمایت کردند و هر کاری از دستشان برآمده برای ما انجام دادند تا بتوانیم پیشرفت کنیم و وارد میادین آسیایی و جهانی شویم. اما در شهرستان متأسفانه شرایط اصلا خوب نیست؛ سالنی که در آن تمرین می‌کنیم، قدیمی و فرسوده است. خانم‌ها اصلا سالن مجزا برای تمرین ندارند. ما با مردان مشترکا در یک سالن تمریناتمان را انجام می‌دهیم. به خاطر همین موضوع سانس‌های تمرین‌مان با آقایان خیلی تداخل پیدا می‌کند و چون همیشه در همه‌جا اولویت با مردان است، ما باید در بدترین ساعت ممکن به سالن برویم. فکرش را بکنید الان فصل گرماست اما ما باید ساعت ۱۴:۰۰ تا ۱۶:۰۰ آنجا تمرین کنیم. فکر نمی‌کنم هیچ‌جای دنیا ورزشکارانشان در این ساعت تمرین کنند.
برنامه بعدی‌تان چیست؟
برنامه بعدی من حضور در مسابقات قهرمانی نوجوانان جهان است. این رقابت‌ها قرار است شهریور‌ماه در عربستان برگزار شود. امیدوارم بتوانم این افتخاراتی را که در جوانان جهان به دست آوردم، آنجا هم تکرار کنم. من فعلا در رده نوجوانان هستم و هم‌زمان می‌توانم در مسابقات دو رده شرکت کنم. بیشتر حریفانی که در ازبکستان بودند، در مسابقات عربستان هم حضور خواهند داشت. تقریبا از آنها شناخت کافی دارم.
به حضور در المپیک هم فکر می‌کنید؟
المپیک‌رفتن کار بسیار دشواری است. یک وزنه‌بردار برای اینکه به المپیک برود، باید سال‌ها زحمت بکشد. نمی‌دانم که به المپیک ۲۰۲۴ می‌رسم یا نه اما امیدوارم حضور در این بازی‌ها قسمتم بشود.
و حرف آخرتان…
از مسئولان بالا‌دست ورزش کشور می‌خواهم که ما را بیشتر حمایت کنند. ما توانستیم در همین ابتدای راه خودمان را ثابت کنیم. فدراسیون وزنه‌برداری و کادرفنی تیم ملی همه‌جوره زحمت مارا کشیدند و سنگ‌تمام گذاشتند اما این کافی نیست. ما باید بیشتر از اینها از سوی متولیان ورزش حمایت شویم. در آخر از پدر و مادرم که در این راه پشتیبانم بودند، نهایت تشکر را دارم.
