ثریا آقایی بدمینتون باز ایران حدود ۵ سال پیش در آستانه کسب سهمیه المپیک و سفر به ریو بود که به یک باره همه چیز تغییر کرد و با مصدومیت تلخی رو به رو شد.۴ سال بعد اما در توکیو ورق برگشت و در حالی که هیچ کسی منتظر سهمیه او نبود یک معجزه رخ داد و ثریا سهمیه المپیک را هدیه گرفت تا نه فقط خودش بلکه همه غافلگیر شوند و این دختر ایران به آن چه که استحقاقش را داشت برسد.
ثریا توانست اولین دختر المپیکی بدمینتون ایران لقب بگیرد. آقایی بعد از کاوه مهرابی دومین بدمینتون باز ایرانی است که المپیک را تجربه می‌کند. پیش از این کاوه مهرابی در المپیک ۲۰۰۸ پکن موفق شده بود به این بازی ها راه پیدا کند.سال قبل و ثریا آقایی در حال تلاش برای کسب سهمیه.اما یک مصدومیت باعث شد تا او بدشانسی را تجربه کند.پس از آن هم که کرونا آمد و خیلی از مسابقات لغو شد.همان زمان بود که آقایی بی خیال المپیک شد اما سرنوشت برای او چیز دیگری را رقم زده بود تا در فاصله کمتر از یک ماه به این مسابقات او مسافر توکیو شود.
ثریا در لیست ذخیره ها برای کسب سهمیه المپیک نفر دوم بود.این در حالی است که انصراف بازیکن فنلاند از حضور در مسابقات که در لیست اصلی قرار داشت یکی از درها را برای آقایی باز کرد.در لیست ذخیره، نماینده مصر بالاتر از ثریا قرار داشت که او در میکس و دوبل سهمیه قاره آفریقا را گرفته بود و طبق مقررات هر بازیکن فقط در دو رویداد می‌تواند شرکت کند.به همین دلیل و پس از انتخاب “میکس و دوبل”توسط ورزشکار مصری او هم از لیست انفرادی خارج شد تا یک ایمیل خیلی حساس از فدراسیون جهانی به ایران مخابره شود.ایمیلی که در آن نوشته بودند ثریا آقاقی مسافر المپیک شده است.
آقایی که حالا مسافر توکیو شده است در این باره می گوید:«وقتی زنگ زدند و گفتند سهمیه المپیک گرفته ام بغض کردم.خیلی زود این بغض ترکید و اصلا نمی دانستم باید چه کار کنم؟خیلی خوشحالم از اینکه این اتفاق افتاده است.آرزویم برآورده شد و واقعا معجزه رخ داد.سال قبل که مصدوم شدم و کرونا آمد کلا بی خیال همه چیز شده بودم.هیچ امیدی نداشتم تا اینکه یکی دو روز قبل خبری آمد که واقعا حالم را خوب کرد.واقعا نمی دانم چه چیزی باید بگویم اما دوست دارم از همه تشکر کنم.از خانواده ام،از فدراسیون،از آقای پوریا و خانم مددی.خانم جلالیان و دوباره از خانواده ام که من را باور داشتند.اگر حمایت های آنها نبود این اتفاق ها رقم نمی خورد.آنها کسانی بودند که در سخت ترین راه های مسیر تنهایم نگذاشتند.»
او ادامه داد:«هنوز هم باورم نمی شود.قهرمانان زیادی داشتیم که در المپیک شرکت کرده اند و نتایج بسیار خوبی را هم کسب کرده اند.اما از زمانیکه رویای المپیک در سرم افتاد بسیار تلاش کردم و برایم خیلی دور به نظر می آمد.می دانستم که باید تلاش کرد.المپیک آرزوی هر ورزشکاری است و خوشحالم که خدا همراهم بود و این معجزه برای من اتفاق افتاد و می توانم کنار بزرگان رقابت کنم.امیدوارم نماینده شایسته ای برای بدمینتون و بانوان کشور باشم.می خواهم بگویم رویا را باید باور داشت تا به آن رسید.»
آقایی در پایان از دعایی که پدرش در حقش کرد حرف می زند و می گوید:«همان روزی که فرزانه فصیحی سهمیه المپیک را گرفت روز تولد پدرم بود.باور نمی کنید فضا یک جورهایی احساسی بود.پدرم یک دعای خیر کرد.دعا کرد و گفت نگران نباش،تو هم سهمیه می گیری.من به دعا ایمان دارم و می دانم که همان زمان دعای پدرم مستجاب شد.هنوز هم باور نمی کنم که قرار است راهی توکیو شوم.اصلا نمی توانم حسی که دارم را برای شما توصیف کنم.»
