ثریا آقایی، برترین بانوی بدمینتون‌باز ایران با کسب سهمیه بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو حالا دیگر نفس راحتی می‌کشد. وقتی مصدومیت بی‌موقع گریبانش را گرفت و به ناچار زیر‌ تیغ جراحان رفت، کمتر کسی تصور این را می‌کرد که او بتواند به این زودی‌ها به میدان برگردد؛ مهم‌ تر از همه اینکه بتواند امتیازهای از‌دست‌رفته‌اش را برای گرفتن جواز المپیک جبران کند. اما امید و انگیزه‌ای که ثریا داشت، آن‌قدر بزرگ بود که توانست بر همه این سختی‌ها و ناباوری‌ها غلبه کند. آقایی بعد از کاوه مهرابی دومین المپین تاریخ بدمینتون ایران است که می‌خواهد حضور در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا را تجربه کند. در فاصله ۲۳ روز مانده تا المپیک ۲۰۲۰ پای صحبت این بانوی بااخلاق ورزش کشور نشستیم. گفت‌وگوی او با «شرق» را می‌خوانید.

‌خبر المپیکی‌شدن برای همه خیلی خوشحال‌کننده و در عین حال غیر قابل‌ باور بود. خودتان چطور متوجه شدید که سهمیه را گرفتید؟

برای خودم هم واقعا شوک‌آور بود. اول از همه یکی از مربیان اندونزیایی بود که به من پیام داد و گفت المپیکی‌شدنت مبارک. این خانم قبلا در ایران مربی ما بود. او الان مربی تیم مجارستان است. شنبه‌شب، به محض اینکه فهرست نهایی نفرات المپیکی اعلام شد، او مرا از این قضیه مطلع کرد. البته شاگرد این خانم هم دنبال گرفتن سهمیه بود که خوشبختانه او هم توانست ورودی را کسب کند. این مربی اندونزیایی آن‌قدر از المپیکی‌شدن من خوشحال شده بود که بلافاصله خبر را به من داد. من در شوک پیام او بودم که دیدم مدتی بعد از طرف فدراسیون بدمینتون تماس گرفتند و خبر را تأیید کردند.

‌با توجه به روزهای سختی که پشت سر گذاشتید فکرش را می‌کردید که در آخرین بزنگاه سهمیه را بگیرید؟

واقعیت این است که تمام هدف من رسیدن به المپیک بود. آرزویم این بود که اولین زن المپیکی بدمینتون ایران باشم. در هشت سال اخیر تمام شب و روزم را با فکر رسیدن به المپیک سپری کردم. در المپیک قبلی با وجود اینکه در یک‌قدمی کسب سهمیه بودم اما رباط صلیبی پایم پاره شد و از حضور در این رویداد محروم شدم. بعد از آن دوباره عزمم را جزم کردم هر طور شده به المپیک توکیو برسم. سال ۲۰۱۹ در ۱۷ مسابقه بین‌المللی شرکت کردم تا امتیاز جمع کنم که خوشبختانه نتایج خیلی خوبی گرفتم؛ در کامرون قهرمان شدم، در پاکستان نقره گرفتم و در مسابقات آفریقا هم به یک مدال برنز رسیدم.

شرایط داشت خوب پیش می‌رفت تا اینکه با آمدن کرونا همه چیز به‌هم خورد. به خاطر اوضاع بحرانی ایران چند مسابقه اروپایی را از دست دادم تا اینکه زمستان گذشته با بدشانسی تمام دوباره آسیب دیدم. بلافاصله پایم را عمل کردم تا از تمرینات عقب نمانم؛ طوری که از روز بعد از عمل تمریناتم را شروع کردم. متأسفانه چون دوره نقاهت را طی می‌کردم نتوانستم در این مدت در ادامه مسابقات انتخابی شرکت کنم اما از آنجا که امتیازات خوبی از قبل آورده بودم،‌ توانستم جایگاهم را در لیست رزرو ۲ حفظ کنم. با انصراف یک ورزشکار از فنلاند این شانس نصیبم شد که با رنکینگ ۹۹ به المپیک توکیو برسم.

‌پیش‌بینی چه نتیجه‌ای را در المپیک توکیو می‌کنید؟

قطعا کار سختی پیش‌رو دارم؛ چون همه بهترین‌های دنیا به این بازی‌ها می‌آیند. من تمام تلاشم را می‌کنم که بهترین خودم باشم.

‌بدمینتون جزء رشته‌هایی است که ایران توفیق چندانی در کسب سهمیه المپیک آن نداشته است؛ به نظرتان این فضا باید چطور مدیریت شود که پای ثابت حضور در این بازی‌ها باشیم؟

از المپیک ۲۰۰۸ پکن که آقای کاوه مهرابی برای اولین‌بار در این بازی‌ها حضور پیدا کردند، ایران سهمیه‌ای نداشته است. حضور ایشان در این بازی‌ها به عنوان اولین نماینده ایران هنوز برای همه ما افتخار است اما واقعیت این است که سهمیه‌گرفتن در رشته‌ای مثل بدمینتون واقعا سخت‌تر از رشته‌های دیگر است. این‌طور نیست که به صورت منطقه‌ای برای آن مسابقه انتخابی بگذارند. همه بازیکنان دنیا باید در طول چهار سال در ۳۰ مسابقه شرکت کنیم و بهترین امتیاز را بگیریم. اگر در این تعداد مسابقه حاضر شویم اما امتیاز درخور توجهی نگیریم اصلا فایده‌ای ندارد.

بنابراین باید حتما از الان برای المپیک بعدی برنامه‌ریزی بهتری باشد که ان‌شاءالله برای المپیک ۲۰۲۴ در هر دو بخش مردان و زنان سهمیه بگیریم. باید برای این رشته هزینه و سرمایه‌گذاری شود. از روزی که من سهمیه را گرفتم حتی از بچه‌های کوچکی که تازه فعالیتشان را در این رشته شروع کرده‌اند هم پیام تبریک گرفتم. می‌خواهم بگویم با این اتفاق انگیزه‌ها خیلی زیاد شده است. قطعا اگر برنامه داشته باشیم، می‌توانیم در المپیک بعدی هم حضور داشته باشیم.

‌و حرف آخرتان…

از خانواده‌ام، مسئولان فدراسیون بدمینتون و به‌خصوص مربی‌ام فریبا جلالیان که هرچه دارم از اوست، نهایت تشکر را دارم. همه این افراد در این هشت سال زحمت مرا کشیدند تا به سهمیه المپیک برسم.