می خواهم چند کلامی، درباره دوست عزیزم و همکارم گرامی‌ام حمیدرضا صدر بنویسیم.
بدون تردید او از چهره های درخشان فرهنگی کشور ماست، فرهیخته و اندیشمند. نیازی نیست که حوزه توانمندی او را توصیف کنم، تمام علاقمندان به فوتبال بر سلطه ایشان بر جهان فوتبال و ارتباط او با فوتبال مدرن آگاهی دارند. دریغ و درد که فرسنگها دور از وطن، با یک بیماری سهمگین در حال مبارزه است. خبر بیماری ایشان قلبم را به درد آورد. نزدیکی ما به هم بسیار زیاد بود، هر دو یک وجه مشترک داشتیم که به آن عشق می ورزیدیم، آن هم فوتبال بود. ساعتها راجع به فوتبال با هم صحبت می کردیم، چیزی که پیوند عاطفی ما را بهم گره زد، حالا این مرد نازنین در رنجی بزرگ گرفتار است. باید بگویم که آقای دکتر تنها نیستی. سوای دوستان نزدیکت که من هم یکی از آنها هستم و برایم افتخارآمیز است. همه مردم ایران دعاگوی شما و خواستار سلامتی از درگاه احدیت هستند.
آقای صدر، به فوتبال ایران خدماتی تاریخ ساز ارائه داد و کتابهایی که نوشتند در ارتقا سطح فرهنگی جامعه ما نقش شگرفی داشت. اطلاعاتی که از طریق کلام به مخاطبان منتقل کردند، در نوع خود اگر نگوییم بی نظیر، کم نظیر بود. ادبیات خاص ایشان، شوریدگی اش در هنگام تفسیر یک مسابقه و عشقی که به فوتبال داشت، و عشقی که به مردم داشت، راز ماندگاری اش بود. از صمیم قلب برای او آرزوی سلامتی دارم. امیدوارم خداوند بزرگ صدای ما را بشنود و به ندای قلبی ما پاسخ بدهد. من در انتظار خبرهای خوب می مانم.
