المپیک توکیو نخستین المپیکی است که تیم ملی والیبال و بسکتبال کشورمان به‌صورت همزمان در آن حاضر هستند اما ظاهرا اوضاع هیچ‌کدام ایده‌آل نیست. این دومین باری است که بسکتبال ایران پس از انقلاب اسلامی در المپیک حاضر می‌شود اما تنش‌ها درباره این دو تیم آنقدر بالا رفته که بعید است تمرکز کافی برای حضور در رقابت‌های مهمی مثل المپیک را داشته باشند.

در والیبال، مصاحبه فرهاد قائمی و حمله او به سرمربی تیم ملی که با واکنش آلکنو همراه بود، جو تیم را حسابی به‌هم ریخت و بخش‌هایی از والیبال خود را نشان داد که پیش‌تر هرگز ندیده بودیم. درواقع پیش از این عادت داشتیم که فدراسیون تحت مدیریت محمدرضا داورزنی، بی‌سروصدا و موفق کار خود را پیش ببرد اما عدم نتیجه‌گیری در جام ملت‌ها که منجر به عذرخواهی داورزنی از مردم شد، نشان می‌دهد اوضاع در این رشته ورزشی چندان ایده‌آل نیست. نسل طلایی والیبال نیز آخرین المپیک خود را تجربه خواهد کرد و همین موضوع باعث می‌شود نگاه‌ها به سمت این رشته ورزشی با حساسیت بیشتری همراه باشد.

شنیده‌ها از اوضاع تیم ملی والیبال البته نشان می‌دهد طغیان ستاره‌ها پس از المپیک آغاز خواهد شد و آنها در شرایط فعلی به دلیل مصلحت تیم ملی سکوت کرده‌اند اما از گوشه و کنار شنیده می‌شود که چند بازیکن قصد دارند پس از المپیک، واقعیت‌هایی را پیرامون مافیای والیبال که پیش‌تر قائمی نیز به آن اشاره کرد، رونمایی کنند. از اردوی تیم ملی نیز اخبار خوبی به بیرون مخابره نمی‌شود، شنیده‌ایم چند بازیکن تیم ملی با یکدیگر مشکل دارند و دعوت شدن و خط خوردن برخی از آنها باعث شده شرایط تا حدی متزلزل جلوه کند.

هرچند سعید معروف به‌عنوان کاپیتان و آلکنو به‌عنوان سرمربی سعی دارند وفاق و اتحاد را به تیم ملی بازگردانند اما باید منتظر ماند و پس از المپیک، درددل‌های ملی‌پوشان را شنید. بی‌شک پس از جدایی آلکنو از تیم ملی نیز مصاحبه‌ها درباره او ادامه خواهد داشت و چند بازیکن خط خورده، می‌خواهند از واقعیت‌های این مربی رزومه‌دار روسی برای مردم بگویند.

دورگه‌ها؛ موضوع اصلی دعوای بسکتبال

در بسکتبال نیز اوضاع چندان مساعد نیست. پس از بدرقه غریبانه تیم ملی بسکتبال به المپیک توکیو، حامد حدادی در یک گفت‌وگوی طولانی از شرایط حاکم بر سالن‌های بسکتبال گلایه کرد و سطح فنی دورگه‌های تیم ملی را زیر سوال برد. هرچند مهران شاهین‌طبع نیز به‌عنوان سرمربی تیم ملی، پیش‌تر گفته بود استفاده از کلمه «دورگه» تبعیض نژادی محسوب می‌شود اما حمله‌ها به وضعیت بسکتبال و انتقاد از وضعیت حاکم بر بسکتبال کشورمان ادامه دارد. حتی شاهین‌طبع هم در همان گفت‌وگو عنوان کرد که از اردوها راضی نبوده و باید در آینده وضعیت بهتر شود.

دراین‌باره شنیده‌ایم که ملی‌پوشان بسکتبال معتقدند هم‌گروه‌های آنها در المپیک ازجمله آمریکا وضعیتی غیرقابل مقایسه با ایران دارد و با این وضعیت نمی‌توان مقابل این تیم‌ها ایستادگی کرد. محمود مشحون، رئیس پیشین فدراسیون بسکتبال دراین‌باره به «فرهیختگان» گفت: «هرچند من حدود ۴ سال است که از بسکتبال دور هستم اما به هر حال باید صدای ورزشکاران این رشته را شنید و به انتقادات آنها فکر کرد.» او درباره انتقاد حامد حدادی به وضعیت سالن‌های بسکتبال نیز گفت: «به‌هر‌حال همیشه همین بوده، ما همواره مشکل فرسودگی سالن‌ها و آماده نبودن آنها را داشتیم و در هر مقطع زمانی می‌توان از این وضعیت انتقاد کرد.»

امیدی به موفقیت نیست؟

دوشنبه دوم مردادماه ۱۴۰۰ نخستین بازی تیم ملی والیبال ایران در مقابل لهستان برگزار می‌شود و پس از آن هر دو روز، تیم ملی بازی دارد. درواقع شاگردان آلکنو ۴ مرداد در برابر ونزوئلا، ۶ مرداد در برابر کانادا و ۸ مرداد در برابر ایتالیا قرار می‌گیرند و دهم مردادماه یکی از مهم‌ترین رقابت‌ها را با ژاپن خواهند داشت. بسکتبالی‌ها نیز سوم مرداد در برابر چک صف‌آرایی می‌کنند، ششم مرداد باید در مقابل آمریکا قرار بگیرند و سه روز بعد نیز با فرانسه رقابت می‌کنند.

بی‌شک فشردگی رقابت‌ها نیازمند برنامه‌ریزی مناسب فدراسیون‌های این دو رشته ورزشی بود که متاسفانه تحقق پیدا نکرد و امید چندانی به این دو رشته در المپیک وجود ندارد. این درحالی است که فدراسیون والیبال حضور در سکوی المپیک را هدف این رشته عنوان کرده بود اما این اتفاق بی‌شک نیازمند برنامه‌ریزی‌های بیشتری بود. حتی از گوشه و کنار شنیده می‌شود که سرمربی بعدی تیم ملی والیبال نیز انتخاب شده و امیدی به تمدید قرارداد با آلکنو(باوجود تاکید او مبنی‌بر جدایی‌اش از تیم ملی در پایان المپیک) وجود ندارد.

دو رشته تیمی پر طرفدار کشورمان فعلا در گیرودار دعواهای بازیکنان و مربیان با یکدیگر است و به نظر می‌رسد شانس چندانی برای نتیجه‌گیری در المپیک نمی‌توان برای این دو رشته ورزشی قائل بود.