خیلی‌ها باید خدا را شکر کنند که اینجا ایران است، از جمله فراز کمالوند؛ کسی که کارنامه یک سال اخیرش سرشار از بی‌تعهدی و بداخلاقی در قبال شاهین بوشهر، استقلال و سایپا بوده، اما هنوز بیست‌وچهار ساعت از لیگ نگذشته، تیم جدید پیدا می‌کند. نماند از معاصی و منکری که حضرت والا نکرد؛ شاهین را قال گذاشت، استقلال را ول کرد، در سایپا به بازیکنان تهمت کم‌کاری زد و آنقدر جسارت نداشت که لااقل تا پایان فصل به کارش ادامه بدهد. بعد نیمکت تیم آسیایی تراکتور را به چنین پدیده‌ای پاداش می‌دهند. فراز کمالوند اگر یک مربی فوتبال حتی در یک کشور درجه سه اروپایی بود، بعد از این همه شاهکار طوری طردش می‌کردند که دیگر اثری از او باقی نماند. فراز اما خدا را شکر، ساکن کشوری است که مسوولانش برای شایسته‌سالاری و یک مشت حرف مفت از این دست، تره هم خرد نمی‌کنند. اینجا شبیه هیچ کجا نیست. اینجا قانون خودش را دارد.

خیلی‌ها باید خدا را شکر کنند که اینجا ایران است، از جمله جواد خیابانی عزیز که بعد از سال‌ها رنده کردن مغز و اعصاب ملت، از سوی سازمان معظم صداوسیما به المپیک توکیو اعزام شده. المپیک یعنی جایی که بهترین‌ها باید مسافرش شوند. فرقی نمی‌کند ورزشکار باشی، یا مربی و داور. برای رسانه‌ها هم همینطور است؛ باید برترین‌ها گلچین شوند و آنجا بروند. اگر مجری و گزارشگر «در حد المپیک» این تلویزیون خیابانی است، وای به حال بقیه. در سازمان را تخته کنید، حداقل در مصرف آب و برق صرفه‌جویی می‌شود.

خیلی‌ها باید خدا را شکر کنند که اینجا ایران است، از جمله محمدرضا ساکت، مدیرعامل محترم سپاهان که بعد از پایان لیگ بیانیه طعنه‌آمیز داده و برای فصل جدید آرزوی برقراری عدالت کرده. اصلا بی‌خیال پرسپولیس و استقلال و سپاهان؛ اینجا اگر «عدالت» معنا داشت، شما را بعد از آن همه گل‌کاری در فدراسیون فوتبال، پیاده تبعید می‌کردند به سیبری، نه اینکه یک باشگاه صنعتی پولدار را در اختیارت بگذارند و اینطور برای مردم نطق کنی. فقط در یک فقره پرونده ویلموتس تنبان به تن این فوتبال نگذاشته؛ بعد شما چطور رویت می‌شود مانیفست بدهی و اسم قشنگت را هم آن پایین بیندازی؟ اتفاقا روزی صدهزار بار هر دو دستت را رو به آسمان بلند کن و شکرگزار باش که خبری از عدالت واقعی نیست. بخت یار شماست که اینجا ایران است؛ برهوت بایر برای برای شایسته‌ها و خطه رونق و فراوانی برای بی‌کفایت‌ها!