کاراته زنان ایران را همه با نام حمیده عباسعلی می‌شناسند.
کاراته زنان ایران را همه با نام حمیده عباسعلی می‌شناسند. بانوی سرافراز و بااخلاقی که همیشه و هرجا پرچمش بالا بوده است. از کسب پنج مدال طلای آسیا گرفته که رکوردی جاودانه در قاره کهن برایش ساخته تا مدال‌های تاریخی نقره و برنز جهان. حمیده در کلکسیون افتخاراتش تنها مدال المپیک را کم داشت تا نامش را برای همیشه در ورزش ایران ابدی و ماندگار کند. المپیک ۲۰۲۰ توکیو اما روی خوش خودش را به عباسعلی نشان نداد تا تنها آه و حسرت برای او باقی بماند.
آن هم در شرایطی که کاراته تنها برای اولین و آخرین بار به جمع رشته‌های حاضر در بزرگ‌ترین فستیوال ورزشی دنیا اضافه شد. حمیده از چهار مبارزه‌ای که در توکیو انجام داد به دو برد و دو باخت رسید. آخرین بازی او در دور مقدماتی مقابل رقیب چینی بود که ثانیه‌های آخر دچار آسیب‌دیدگی شدیدی شد و نتوانست کاری از پیش ببرد. او در صورتی که نتیجه این دیدار را به نفع خودش تمام کرده بود، مدال برنزش حتمی بود. با قهرمان بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ که همچنان در توکیو محل بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ است، گفت‌وگویی ترتیب داده‌ایم که در ادامه از نظر می‌گذرانید.
اتفاقی که در المپیک توکیو برای شما افتاد واقعا ناراحت‌کننده بود. همه چشم امیدشان به مدال‌آوری شما بود. خودتان فکرش را می‌کردید که دست خالی از این بازی‌ها برگردید؟
راستش پیش‌بینی خود من هم رفتن روی سکوی المپیک بود. به هر حال هر ورزشکاری در هر رویدادی از خودش توقع مدال را دارد. من هم از آن دسته از ورزشکارانی بودم که با توجه به تلاش‌هایی که کرده بودم، می‌خواستم یک اتفاق خوب برای کاراته زنان ایران رقم بزنم. مهم‌‌تر از همه اینکه کاراته تنها این بار به جمع بازی‌های المپیک اضافه شده بود و من و کادری که کنارم بود، عزممان را جزم کرده بودیم بهترین نتیجه را بگیریم. متأسفانه ولی هیچ چیز قابل پیش‌بینی نیست و خودم هم تصورش را نمی‌کردم که بروم و در حین مبارزه با آسیب‌دیدگی مواجه شوم.
بیشتر از هر کسی الان خود من هستم که از شرایط ناراحتم اما چاره‌ای نیست و باید با آن کنار آمد. ژاپن که مهد کاراته دنیا و قدرت برتر این رشته است، هشت سهمیه کامل المپیک را داشت اما از این تعداد سهمیه تنها سه مدال را گرفت. المپیک واقعا میدان غیرمنتظره‌ای است. کسانی که از آنها توقع مدال می‌رفت حذف شدند و در مقابل کسانی که شانس برای مدال‌آوری نداشتند، بهتر ظاهر شدند.
به لحاظ روانی توانستید خودتان را با شرایط مسابقات وفق بدهید؟ به اعتقاد برخی‌ها قدری پریشان‌حالی در چهره شما دیده می‌شد.
ورزشکار حرفه‌ای که در سطح المپیک مبارزه می‌کند باید به آن درجه رسیده باشد که در چنین بزنگاه حساسی استرسش را کنترل کند. من واقعا اضطرابی در این بازی‌ها نداشتم. فکر نمی‌کنم مسابقه‌ای در تمام این سال‌ها برگزار شده باشد و من به‌عنوان عضو تیم کاراته زنان در آن شرکت نکرده و مدال نگرفته باشم. هر جا رفتم دست پر برگشتم. به هر حال در المپیک شانس با من یار نبود وگرنه من با تمام وجود جنگیدم.
از رقبایتان هم صحبت می‌کنید؟ فکر می‌کنم سخت‌ترین حریفتان، کاراته‌کار چینی بود.
من با خیلی از نماینده‌های وزن مثبت ۶۱ مبارزه نکرده بودم. به خاطر اینکه وزن‌ها در المپیک ادغام شده بود، شناختی از هم نداشتیم. اما نه، به نظر خودم حریف چینی سخت‌ترین مبارزه‌ام نبود. به نظر من همه اینجا در یک سطح بودیم. نماینده مصر قهرمان این وزن شد اما او تنها باختی که داد به من بود. در بازی با چین هم همه دیدند که در آخر آن اتفاق برای پای من افتاد. من اگر در شرایط عادی از حریف چینی عقب می‌افتادم، می‌توانستم در ثانیه‌های آخر نتیجه را برگردانم اما با آسیبی که یکباره به پایم وارد شد، فشار زیادی را متحمل شدم و نتوانستم دیگر کاری بکنم. با وجود این در همان شرایط باز هم یک امتیاز گرفتم.
بعضی از اهالی کاراته می‌گویند که شما بعد از عمل جراحی‌ای که یک‌سال‌و نیم پیش در آلمان انجام دادید نتوانستید به اوج آمادگی برسید و با یک شرایط غیرمعمول راهی توکیو شدید. آیا این موضوع را قبول دارید؟
من وقتی این عمل را انجام دادم به شرایط ایدئال برگشتم وگرنه نمی‌توانستم تمریناتم را شروع کنم. فکر می‌کنم آمادگی‌ام را در مسابقات جهانی لیسبون هم نشان دادم و بعد از یک‌سال‌و یک ماه دوری از میدان مدال برنز هم کسب کردم. به جرئت می‌گویم که آماده بودم و در این مدت مشکلی برایم پیش نیامد. سید‌محمدرضا حسینی مربی بدن‌ساز من است. ایشان یکی از کاربلدهای این عرصه است و من اعتقاد صددرصد به او دارم.
بنابراین این موضوع را کاملا رد می‌کنم. می‌شود گفت که اگر یک‌سری عوامل در کنار ما بودند، کارمان در المپیک راحت‌تر می‌شد. مثلا اینکه همین مربی بدن‌ساز همراه‌مان بود یا اینکه اگر روان‌شناس کنارمان بود شرایط خیلی بهتر می‌شد. اما متأسفانه این اتفاق نیفتاد. به هر حال برای کسب یک نتیجه خوب همه چیز دست به دست هم می‌دهد و نباید یک نفر را مقصر دانست. ضمن اینکه به نظر من کسی هم مقصر نیست و بیشتر از همه فشارهای روحی و روانی روی خود بازیکن است. باز هم تأکید می‌کنم که هیچ‌کس به اندازه خود من از این قضیه ناراحت نیست. من حداقل می‌توانستم مدال برنز المپیک را بگیرم. من اگر آماده نبودم قطعا برنمی‌گشتم. انتقادهای سازنده خوب است اما بعضی‌ها فقط دلشان می‌خواهد صحبت کنند. بهتر است این‌قدر راحت همدیگر را قضاوت نکنیم.
الان وضعیت پایتان چطور است؟
از بعد از مسابقه بلافاصله کار فیزیوتراپی را شروع کردم. یک ام‌آرآی در ژاپن گرفتیم اما خیلی دقیق نشان نداده که نیاز به جراحی دارم یا نه. معاینات دقیق‌تر بعد از بازگشتم به ایران انجام می‌شود.
برنامه بعدی‌تان چیست؟ به بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ فکر می‌کنید؟
در‌حال‌حاضر فقط به فکر درمان پای آسیب‌دیده‌ام هستم. ان‌شاءالله بعد از دوره درمان برای آینده تصمیم می‌گیرم.
و حرف آخرتان… .
از همه افرادی که در چند سال گذشته کنارم بودند؛ از خانواده گرفته تا کادر فنی و پزشکان تشکر می‌کنم که تنهایم نگذاشتند. به هر حال ما تلاشمان را کردیم اما رقابت بزرگی بود. ضمن اینکه نشان دادیم دست‌و‌پا‌بسته نیستیم. کاراته ایران خیلی وقت است که قدرت خودش را به دنیا ثابت کرده است.
