تیم ملی فوتبال ایران شروعی فوق العاده در راه رسیدن به جام جهانی ۲۰۲۲ قطر داشته. شروعی همراه با ۶ امتیاز که حاصل دو برد شیرین دلچسب مقابل سوریه و عراق بود. رقبایی که همه انتظار داشتیم سرسختانه مقابل ایران بایستند اما تیم آماده، یک دل و پرستاره اسکوچیچ توانست با زدن ۴ گل به این دو تیم، مقتدرانه ترین شروع ممکن را در این مسیر پر پر پیچ و خم رقم بزند.

با کسب این دو برد و صدرنشین شدن، بسیاری از هموار شدن راه صعود و قطعی شدن کار نوشتند و گفتند که دیگر چیزی نمی تواند ما را از حضور در جام جهانی برای سومین بار پیاپی محروم کند. اگر به تاریخ رجوع کنیم، می بینیم که گزاره فوق، گزاره صحیحی نیست و تیم ملی فوتبال ایران درست در اول مسیری قرار دارد که تا انتهایش باید ۹۰ دقیقه هایی سخت و طاقت فرسا را پشت سر بگذارد.

حدود ۲۰ سال پیش، تیم ملی فوتبال ایران با یکی از بهترین نسل های خود، پا به مسابقات مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۲ گذاشت. جامی که برای اولین بار به قاره آسیا آمده بود و ایران پس از درخشش در جام جهانی ۱۹۹۸ به چیزی جز صعود به اولین جام جهانی هزاره سوم فکر نمی کرد. از قضا شروع کار هم برای تیم ملی شروع خوبی بود. ایران در آن گروه ۵ تیمی، در گام نخست عربستان را در استادیوم آزادی برده بود و سپس در زمین تایلند به تساوی رسیده بود و بعد هم در بغداد، عراق را شکست داده بود. همه چیز خوب شروع شده بود اما کم کم فصل لغزش ها از راه رسید و بحرین و عربستان از ایران امتیاز گرفتند و همه چیز به ناگهان خراب شد و صعود مستقیم جایش را به پلی آف داد و در پلی آف هم چیزی جز شکست نصیب یکی از بهترین تیم های ملی تاریخ فوتبال ایران نشد.

تاریخ یک بار دیگر و در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ برای تیم ملی ایران تکرار شد. جایی که ایران باز هم در گروهی پنج تیمی، رقابت ها را با یک تساوی در خاک عربستان و برد مقابل کره شمالی آغاز کرد تا همه رویای صعود به جام جهانی را در سر پرورش دهند اما توقف های بدموقع مقابل امارات، کره جنوبی و کره شمالی در دور برگشت و شکست مقابل عربستان در استادیوم آزادی، تمام برنامه ها را بهم ریخت و این بار برخلاف ۲۰۰۲، حتی از پلی آف هم خبری نبود.

مقصود از این تاریخ نگاری تلخ، پاشیدن بذر ناامیدی و سرودن آیه یاس نیست بلکه صرفا یادآوری این موضوع است که ما تا فروردین ۱۴۰۱، هشت بازی سرنوشت ساز و سخت دیگر در مقابل تیم هایی در پیش داریم که با توجه به دو بازی ابتدایی شان، دیگر فرصتی برای خطاکردن و امتیاز از دست دادن ندارند و با همه وجودشان مقابل برترین تیم آسیا که در رنکینگ فیفا به جایگاه ۲۲ رسیده قرار می گیرند. نکته ای که اسکوچیچ و تیم حرفه ای اش هم به خوبی آن را می دانند و اجازه نخواهند داد شادی و غرور ایجاد شده از بابت این دو برد، مانعی برای ادامه مسیر تیم ملی باشد. تیم ملی ای که کمترین حقش حضور در جمع ۳۲ تیم برتر جهان در سال ۲۰۲۲ است.