تیم ملی فوتسال ایران گرچه به جمع ۴ تیم برتر دنیا نرسید ولی بعضی از بازیکنان عملکرد خوبی را در این رقابت‌ها از خود به جا گذاشتند، یکی از این بازیکنان دروازه‌بان تیم ملی ایران بود که اگر چه دو بازی را به‌دلیل خطای فنی و اخراج از دست داد، ولی هر زمان درون دروازه ایستاد سیوها و واکنش‌هایش تحسین کارشناسان فوتسال را در پی داشت. علیرضا صمیمی که یکی از مهره‌های باتجربه و باارزش تیم ملی ایران محسوب می‌شود از بازی‌های تیم ملی ایران در جام جهانی گفت و راهی که باید فوتسال ایران برای موفقیت در آن قدم بردارد. گفت‌وگو با صمیمی را در ادامه بخوانید.

خیلی از بازی‌های تیم ملی در جام جهانی نمی‌گذرد، انتظار این حذف زودهنگام را از تیم داشتید؟

از اولین روزی که تمرینات را شروع کردیم برای حضور بین ۴ تیم و فینال برنامه‌ریزی کرده بودیم، ولی همیشه قرار نیست چیزی که می‌خواهیم انجام شود. یک مثال در این باره می‌زنم و به فوتبال برمی‌گردم که آلمان قهرمان جام جهانی شد و دوره بعد به کره‌جنوبی باخت و حتی از گروهش هم بالا نرفت، این نشان می‌دهد که این اتفاقات همیشه در فوتبال و فوتسال هست و چیزی که می‌خواهیم اتفاق نمی‌افتد. ما بد بازی نکردیم و کمی بدشانسی آوردیم. قبل از بازی «حسین طیبی» مصدوم شد، از طرفی یک‌سری توپ‌ها داخل گل نرفت و اتفاقات فوتسالی دست به دست هم داد تا نتوانیم نتیجه‌ای که برای حضور در فینال لازم داشتیم را به دست بیاوریم. واقعا چیزی از ارزش‌های فوتبال ما کم نشد.

از عملکردت راضی بودی؟

عملکرد من موقعی کامل می‌شود که تیم نتیجه بگیرد، به‌نظر من ورزش انفرادی نیستیم و گروهی هم باید خوب کار کنیم که نتیجه بگیریم، خیلی از دوستان، مربیان و اساتید گلری به من لطف داشتند و اظهار رضایت از عملکردم می‌کردند. ‌ای‌کاش طوری بود که عملکرد من باعث می‌شد نتیجه خوبی را هم کسب می‌کردیم. نمی‌خواهم بگویم ۱۰۰ درصد ولی حدود ۶۰ تا ۷۰ درصد از عملکردم راضی بودم.

در این مسابقات هم درخشیدی و هم به خاطر یک خطای فنی اخراج شدی، آن اخراج روی روحیه‌ات تاثیر گذاشت؟

نه آن اتفاق بود، هر یک دهه این اتفاق ممکن است برای یک گلر پیش بیاید که این بار برای من افتاد. خودم فیلم را که دوباره تماشا کردم هنوز هم احساس می‌کنم داخل توپ را گرفتم ولی خب داور معتقد بودند که بیرون از محوطه گرفتم و منجر به اخراجم شد. از آنجایی که اولین اخراجم در بازی‌های ملی بود شبش به شدت ناراحت بودم؛ چراکه من در بازی‌های ملی شاید فقط یکی دو کارت زرد دریافت کردم و برایم خیلی سخت بود، ولی خب جزء اتفاقاتی بود که برای هر ورزشکاری پیش می‌آید و این ناراحتی را با خودم برای روز بعد نگه نداشتم و نگذاشتم روی روحیه‌ام تاثیر بگذارد.

استنباطی که از تیم ملی می‌شد این بود که بچه‌ها آنقدر که باید مانند دوره قبل با هم متحد و همدل نبودند!

هر دوره، هر تورنمنت، هر بازی و حتی هر تمرین شرایط خاص خودش را دارد و نمی‌شود گفت این تورنمت با تورنمنت بعدی باید مثل هم باشد. قبول دارم که کمتر از دوره قبل یک دل بودیم، ولی آن طور هم نبود که بگوییم تفرقه داریم یا این با آن مشکل دارد، واقعا این‌گونه نبود. البته که در ۲۰۱۶ واقعا تیم خاصی بودیم.

چه کاری باید انجام داد که این همدلی برگردد؟

باید یک استراحت و آرامشی داده شود و بعد دورهم جمع شویم و اگر اردوها و تورنمنت‌هایی باشد و بازیکنان جمع شوند و ریکاوری ذهنی انجام شود به‌نظرم این کار انجام شدنی است و تیم به حالت اولیه‌اش برمی‌گردد.

تیم ملی ما برای حضور شایسته‌تر در این مسابقات به چه چیزهایی احتیاج دارد؟

به‌نظرم همه ابزارها باید دست به دست هم بدهند، حضور عزیزی‌خادم در راس فدراسیون خیلی به ما کمک کرد و تفاوت واقعا احساس شد، در نوع پرداخت پاداش‌ها و یک‌سری اتفاق‌ها مانند البسه و این اتفاق‌ها خیلی بهتر شده بود، ولی از همین حالا باید به فکر جام جهانی بعدی باشیم و نباید ۲۰ روز قبل از جام جهانی بگوییم حالا جام جهانی است و چه کنیم! سه سال دیگر جام جهانی بعدی است و باید هر روز به آن فکر و برنامه‌ریزی کنیم، اگر قرار است نسلی عوض شود، کسی اضافه و کم شود باید همین الان انجام شود، به بازیکن‌های جوانی که قرار است به لیست اضافه شوند از همین الان باید میدان داده شود.

بازی‌ها و اردوهای تدارکاتی هم نقش مهمی دارند، برای این دوره که خیلی کم برگزار شد.

صددرصد مهم است، قبل از جام جهانی یک تورنمنت در تایلند رفتیم و با بلاروس یک بازی دوستانه انجام دادیم و به جام جهانی رفتیم. به‌نظر من باید طی سال حداقل ۶ یا ۷ بازی خوب با تیم‌های بزرگ و در حد نام ایران برگزار شود. ازبکستان را مثال می‌زنم که قبل از جام جهانی یک تور ۲۰ روزه به اسپانیا و پرتغال رفت و با این تیم‌ها و آرژانتین بازی کرد و ترس‌شان از بازی با تیم‌های بزرگ ریخت و در جام جهانی خیلی راحت بازی می‌کرد. توانست ۸ گل به ایران بزند، در حالی که حدود ۷ سال پیش وقتی با ازبکستان بازی داشتیم و از راهرو می‌خواستیم به زمین مسابقه بیاییم می‌خندیدند و می‌گفتند به ما کمتر از ده تا بزنید!

داوری‌ها چطور بود؟ دو داور ایرانی هم فینال و رده‌بندی را سوت زدند.

به‌نظرم آن داور استرالیایی در بازی ما با قزاقستان اشتباه کرد و آن خطای دوضرب منجر به گل دومی که خوردیم را نباید می‌گرفت. آن اشتباه کمی در نتیجه بازی تاثیرگذار بود. یک تبریک ویژه به گلاره ناظمی و ابراهیم محرابی‌افشار می‌گویم که نماینده شایسته داوری ایران بودند. حضور در جام جهانی خودش افتخار است و بودن در فینال و نیمه‌نهایی قطعا افتخارش بیشتر است. در این بازی‌ها هر داوری را نمی‌گذارند، در این بازی‌ها آن قدر باید خوب باشی و در طول تورنمنت کیفیت کارت به‌طور مداوم بالا باشد که برای این مرحله انتخابت کنند.

همه‌ بازیکنان گوشه ذهن‌شان لژیونر شدن را دارند، اولویت صمیمی چیست؟

دو سال قبل یک پیشنهاد از باشگاه تیومن روسیه داشتم که دقیقه وسط بازی‌های لیگ خودمان و جام باشگاه‌های آسیا و جهان بود و من تیم مس سونگون را همراهی می‌کردم که باشگاه رضایتنامه نداد و البته پول زیادی را هم می‌خواستند برای اینکه رضایتنامه بدهند ولی خب این اتفاق نیفتاد ولی خودم خیلی دوست داشتم به آن تیم بروم تا در لیگ خوب روسیه بازی کنم. اولویت من اعتبار لیگ است تا پولی که پرداخت می‌شود. تیم‌های سطح پایین‌تری هم بودند که پیشنهادهای مالی خوب دادند ولی من به دنبال لیگ معتبر هستم تا با بازیکنان قدرتمند دنیا در لیگ بازی کنم.

از تیم مس سونگون چه خبر؟ کار با حمید بی‌غم چطور است؟

افتخار شاگردی با حمید بی‌غم را اوایل فوتسالم درباشگاه علم و ادب داشتم و در یک برهه او کمک افضل بود و من با کار او آشنا هستم. یکی از مربیان خوب، با دانش و فهیم لیگ است و کاربلد هستند. هرچند متاسفانه امسال فرهاد فخیم کاپیتان تیم‌مان را شاید به‌دلیل آسیب دیدگی‌ای که برایش در جام جهانی پیش آمد او را تا آخر فصل نداشته باشیم. او یک مهره بسیار ارزشمند و فنی برای تیم هم در داخل و هم بیرون از زمین است و می‌تواند بسیار مثمرثمر باشد. متاسفانه او را نداریم و کارمان سخت است، آقای بی‌غم یک‌سری بازیکن جوان را جمع کرده و امیدواریم کنار بازیکنان جوان و باتجربه بتوانیم کاری در خور‌ شأن باشگاه مس که چهار دوره قهرمان شده است انجام دهیم و برای پنجمین قهرمانی می‌جنگیم. امسال کار ما سخت‌تر است؛ چراکه علاوه‌بر فرهاد، مصطفی نعمت‌وند و علی ابراهیمی دو مصدوم تیم هستند که بهبودی‌شان زمان‌بر است.

حرف آخر؟

ممنونم از رسانه‌هایی که در یک فضای مسموم که بعضی‌ها متاسفانه ایجاد کردند زحمت کشیدند. شاخ و شانه کشیدن برای بازیکنان و کادرفنی تیم ملی چه در سایت‌ها و چه در فضای مجازی به‌نظرم جالب نیست. شک نکنید ناظم‌الشریعه هم دوست داشت تیمش بین ۴ تا و در فینال باشد. الان بخواهیم علیه بازیکنان و کادرفنی و سرمربی جبهه بگیریم و مصاحبه‌های ناخوشایند علیه تیم داشته باشیم بیشتر دشمن شاد کن است تا مفید. پرتغال یکی دو دوره در اروپا نتیجه نگرفت و بعد یک‌سری کارشناس، بازیکن قدیمی، مربیان کاردرستش را جمع کرد و راه‌حل را پیدا کردند و در یورو قهرمان شدند، الان در فینال جام جهانی هستند. این نشان از پیشرفت است، نشان از اینکه نمی‌آیند همدیگر را تخریب کنند و الان وقت این کارها و زدن سرمربی و بازیکنان تیم ملی نیست. توقعم از آقای شمس و بقیه بزرگان این است که به فوتسال ایران کمک کنند، اینها بزرگ فوتسالند و می‌توانند همدلی را ایجاد کنند. ما جام ملت‌ها را در پیش داریم که با حضور تیم‌هایی مانند ژاپن، ازبکستان و… بسیار سخت خواهد بود و قهرمانی جام ملت‌ها ساده نیست چه رسد به جام جهانی و امیدوارم در جام ملت‌ها و جام جهانی با همدلی نتایج خوبی کسب کنیم.