یکی از سوالات مهمی که در خصوص پرسپولیس و استقلال پیش می آید این است که چرا مدیران سرخابی‌ها به سراغ بستن قرارداد با کارگزار می‌روند و خودشان درآمدزایی نمی‌کنند؟ دلیل این موضوع ناتوانی مدیرانی است که در این دو باشگاه مشغول به کار می‌شوند. آن‌ها ترجیح می‌دهند کارگزار مبلغی حاضر و آماده را در اختیار باشگاه بگذارد ولی در مقابل دیگر راه‌های درآمدزایی را می‌بندد.

تیم‌های استقلال و پرسپولیس در چارت اداری خود اصلا بخش بازاریابی ندارند و هیچ کاری برای درآمدزایی انجام نمی‌شود. عمر حضور مدیران در این باشگاه هم به قدری کم است که حتی اگر برنامه‌ای داشته باشند هم نمی‌توانند آن را اجرایی کنند. روش‌های درآمدزایی مانند حق پخش تلویزیونی، فروش پیراهن، تاسیس فروشگاه‌های مختلف و فروش محصولات مرتبط با باشگاه، درآمدهای روز بازی و دیگر کارهای تبلیغاتی در این دو باشگاه کاملا نادیده گرفته شده و هیچ ابتکاری برای درآمدزایی وجود ندارد.

در مورد حق پخش اگر مثلا تعداد هواداران پرسپولیس فقط ۱۰ میلیون نفر در نظر گرفته شود و هر هوادار ماهیانه ۱۰ هزار تومان برای تماشای مسابقات این تیم هزینه کند، در یک سال حداقل ۱۰۰۰ میلیارد از این راه برای هر باشگاه درآمد ایجاد می‌شود؛ البته که هواداران هر دو تیم بیش تر از این است!با این حال در ایران هنوز حق پخش تلویزیونی پرداخت نمی‌شود و صدا و سیما زیر بار پرداخت حق پخش به صورت کمل نرفته است.

از طرفی مدیران دو باشگاه هم وقتی بحث درآمدزایی به میان می‌آید فقط می‌گویند حق پخش داده نمی‌شود و هیچ تلاشی برای استفاده از روش‌های جایگزین نمی‌کنند.در واقع قرارداد با کارگزار علی‌رغم تزریق مبالغ مناسب به استقلال و پرسپولیس راه درآمدزایی‌های جانبی را برای این دو باشگاه بسته و فقط باعث می‌شود مدیران دو باشگاه مبلغی آماده در اختیار داشته باشند و صرفا مسئولیت هزینه کردن آن بر عهده‌شان باشد.