تیم ملی کشتی فرنگی ایران با کسب ۶ مدال و ایستادن بر سکوی نایب قهرمانی مسابقات قهرمانی جهان را به پایان می‌برد. موفقیتی بزرگ که با رقم خوردن چند نتیجه تاریخی به دست آمد. این تیم آخرین بار در مسابقات قهرمانی جهان خوش درخشیده بود که با توجه به کسب یک مدال طلا توسط سوریان، یک نقره نوروزی و دو برنز بیابانگرد و قاسم رضایی رده نخست جهان را کسب کرد اما از آن تاریخ به بعد این تیم نه تنها هرگز نتوانست روی سکوی نخست دنیا بایستد، حتی ایستادن روی یکی از سه سکوی قهرمانی هم برایش تبدیل به یک آرزو شد. البته سال ۲۰۱۷ این تیم با کسب سه مدال برنز روی سکو رفت اما همان سال هم به لحاظ مدالی تیم ایران در رده سیزدهم دنیا قرار گرفته بود.

نزول کشتی فرنگی در سال‌های بعد بدتر هم شد. به نوعی که در سال ۲۰۱۸ در رده‌بندی تیمی به عنوان یازدهم رسید و به لحاظ مدالی هم در رده هجدهم ایستاد. بعد از بازگشت دوباره محمد بنا به کشتی فرنگی از سال ۲۰۱۹ تغییرات گسترده‌ای در ترکیب تیم ملی به وجود آمد و یک تیم کاملاً جوان که بیشتر آنها برای اولین بار به مسابقات قهرمانی جهان اعزام می‌شدند، شکوفایی مجدد برای کشتی فرنگی شروع شد. محمد بنا در قزاقستان با استفاده از جوانانی چون ناصرپور، نجاتی، دلخانی، کاویانی‌نژاد و ساروی استارت ساخت یک تیم جدید را زد و حالا این تیم در مسابقات قهرمانی جهان اولین نشانه‌ها از بزرگی خود را نشان داد.

این تیم با حمایت‌های فدراسیون و همکاری صمیمانه محمد بنا و حمید سوریان گام به گام جلو رفت که شاید مهم‌ترین راز موفقیت این تیم همین همکاری این استاد و شاگرد بوده و حالا نتایجی را می‌گیرد که خیلی‌ها توقع و انتظارش را نداشتند.

اگر چه سطح مسابقات کشتی فرنگی قهرمانی جهان نسبت به جهانی ۲۰۱۹ و شاید حتی نسبت به جهانی ۲۰۲۲ در سال آینده هم پایین‌تر باشد اما واقعیت این است که تیم ملی کشتی فرنگی هم با نفراتی در این مسابقات درخشید که اکثر آنها نه تنها مدال جهانی نداشتند بلکه حتی سابقه حضور در این مسابقات را هم نداشتند. نفراتی مثل عباسپور، مختاری و یوسفی برای اولین بار به این مسابقات رفتند و یا پژمان پشتام و هادی ساروی و حتی محمدرضا گرایی و میثم دلخانی اصلاً مدال جهانی نداشتند اما در این مسابقات خوش درخشیدند.

در این رقابت‌ها هادی ساروی بعد از ۱۱ سال باز هم در وزن ۹۷ کیلوگرم برای تیم ملی کشتی فرنگی مدال طلا را به دست آورد و یا علی اکبر یوسفی برای اولین بار در تاریخ نامش به عنوان قهرمان سنگین وزن کشتی فرنگی دنیا ثبت شد.

ایران برای اولین بار در تاریخ کشتی فرنگی در قهرمانی جهان ۴ فینالیست داشت و برای اولین بار صاحب شش مدال در مسابقات قهرمانی جهان شد. اینها آماری است از عملکرد تیمی با سرمربیگری محمد بنا؛ کسی که متخصص در ثبت رکوردهای دست نیافتنی است. کسی که البته در ماه‌های اخیر بارها مورد انتقاد قرار گرفت و همین حالا هم خیلی‌ها منتظر بودند تا اندکی این تیم در کسب این مدال‌ها کوتاهی کند بلکه فرصتی دوباره پیدا کنند و به او بی‌رحمانه بتازند. معلوم نیست که محمد بنا باید چه موفقیتی را در کشتی دنیا رقم بزند تا به او و توانایی‌اش ایمان بیاورند؟ چه عنوانی را باید به دست بیاورد تا بدانند که او بهترین مربی کشتی فرنگی است و به جای ایستادن در مقابلش باید کنارش باشند و یاد بگیرند.

مدال طلای کشتی فرنگی را در المپیک شانسی قلمداد کردند و از نداشتن فینالیست در روز نخست مسابقات هم به عنوان ناکامی یاد کردند. عده‌ای هم معتقد هستند که بذر این تیم را فدراسیون قبلی ریخت و در دوره مدیریت قبلی‌ها این تیم ساخته شد که البته در برخی از اوزان اصلاً چنین نیست. مشخص نیست این همه بغض و کینه از کجا می‌آید؟ علی اکبر یوسفی، میثم دلخانی و یا سجاد عباسپور چه ربطی به مدیریت قبلی دارند اما فرض بر اینکه اصلاً چنین هم باشند، مدیریتی که سه قهرمان المپیک و چندین قهرمان جهان را تحویل گرفته بود آیا نباید بعد از ۶ یا ۷ سال مدیریت کردن چند جوان را از خود بجا می‌گذاشت؟ وقتی با قهرمانان المپیک و جهان که در دوره مدیریت محمدرضا یزدانی خرم بر سکوی نخست دنیا تکیه زدند؛ آن را به دست آمده از توانمندی خودشان یاد کردند اما حالا که چند جوان بی‌نام و نشان در قهرمانی جهان خوش درخشیدند و مدال جهانی کسب کردند آن هم بدون سابقه حضور در مسابقات قهرمانی جهان آن را به دوره مدیریت قبلی ربط می‌دهند!

به نظر وقتش رسیده و یا شاید هم خیلی دیر شده که به توانایی‌های محمد بنا ایمان بیاورند. باید به احترام او و تیمش خبردار بایستند و دیگر جر نزنند. البته حتماً این تیم هم دارای نواقصی بوده و هست که باید برای رفع آن تلاش کرد تا در پاریس به موفقیت رسید اما نادیده گرفتن موفقیت این تیم ظلم بزرگی است.