بازی با کره‌جنوبی برای تیم ملی کشورمان تا بوده صرفاً حکم «خامه روی کیک» را داشته! حداقل طی سالیان اخیر و بعد از استخدام کارلوس کی‌روش به عنوان سرمربی تیم ملی، عمده خاطراتِ شیرین و فراموش نشدنی ما به ببرهای آسیا گره خورده و بین حماسه ملبورن، با حماسه سئول تفاوتی وجود ندارد؛ دست بر قضا یک بار دیگر در مرحله مقدماتی جام جهانی به مصاف کره خواهیم رفت و با پیروزی در برابر شاگردان پائولو بنتو، نیمی از مسیر صعود را طی خواهیم کرد.
پنجشنبه ورزشگاه آزادی میزبان تکراری‌ترین دوئل سال‌های اخیر آسیاست و پس از گذشت سه هفته از مرحله مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، این شاگردان دراگان اسکوچیچ هستند که با ۹ امتیاز کامل در صدر جدول جای گرفته‌اند و کره هفت امتیازی نزدیک‌ترین تعقیب کننده ماست؛ لغزش‌های اخیر کره‌ای‌ها، از تساوی هفته اول در برابر عراق گرفته تا بردهای عذاب آور و سخت برابر لبنان و سوریه کاری کرده تا خود را برنده زودهنگام این مسابقه بدانیم و سودای صعودی بی‌دردسر داشته باشیم.
روند ایران با اسکوچیچ رو به جلو بوده و همه می‌دانیم که سه کلین‌شیت سرنوشت‌ساز تا بدین‌جای کار برای ملی‌پوشان کشورمان به ثبت رسیده و آمار ۱۰ برد از ۱۰ مسابقه، مسیر جاودانگی مرد کروات را هموار کرده. هماهنگی آزمون و طارمی به بالاترین سطح خود رسیده و به معنای واقعی کلمه فوتبال ملی ما صاحب یک «تیم» متحد و منسجم شده؛ با این همه در میان سیل تعریف‌ها و رکوردها، ضعف‌های متفاوتی هم در سبک بازی تیم ملی وجود دارد که شاید جدال برابر کره، به هرچه بیشتر نمایان شدن این مشکلات منجر شود. ایران موفق شد خاک امارات را با ۳ امتیاز کامل ترک کند ولی همه می‌دانیم که شب خوبی مقابل شاگردان فن‌مارویک هلندی نداشتیم؛ در واقع توپ و میدان برای اماراتی‌ها بود و اگر اخراج شجاع خلیل‌زاده رقم می‌خورد بن‌بست تاکتیکی ما را به سمت یک مساوی اجباری سوق می‌داد!
اسکوچیچ برای انتخاب ترکیب ایران به سیاست «همان همیشگی» روی آورده و ما را از سیستم ۱-۳-۲-۴ به چینش
۲-۴-۴ رسانده؛ استفاده از توپ‌های برگشتی به همین واسطه برای ما بی‌معنی شده و حضور همزمان دو هافبک دفاعی غنیمتی چون سامان قدوس را نیمکت‌نشین کرده.
علی‌رغم تمام شایستگی‌ها، خستگی سردار آزمون و علیرضا جهانبخش کاملاً مشهود بود و کاش اسکوچیچ زودتر از دقیقه ۷۷ به فکر تعویض می‌افتاد و فرصت بیشتری در اختیار مهدی قایدی، مهدی ترابی، کریم انصاری‌فرد و یا سامان قدوس می‌گذاشت. اسکوچیچ آن زمان که کار گره خورده و به مهره‌ای بازیساز نیاز دارد، چشم امید به نبوغ طارمی و آزمون دوخته و تعویض‌های چالش برانگیزش دردی را دوا نمی‌کند؛ جایگزین کردن میلاد سرلک با احمد نوراللهی در دقیقه ۸۵ صرفاً به دلیل اتلاف وقت بوده و چطور کادر فنی کریم انصاری‌فرد را زودتر از دقیقه ۹۰ به جای سردارِ خسته وارد زمین نکرد؟
شاید بهتر است تا اسکوچیچ اعتماد بیشتری نسبت به نیمکت تیم ملی داشته باشد و فرصت مناسبی را برای درخشش نفراتی چون کاوه رضایی، سامان قدوس و مجید حسینی فراهم سازد.
در بازی دوم تا دقیقه ۸۹ با نتیجه دو بر صفر از عراق جلو بودیم و نکته آنکه سه تعویض همزمان در دقیقه ۸۷ داشتیم؛ اسکوچیچ فعلاً قید ترکیب چرخشی را با توجه به نتایج درخشان تیم ملی زده اما کاش اعتماد بیشتری بین او و نیمکت نشینان به وجود آید.
جدال برابر کره و سبک بازی سرعتی‌شان فضاهای پنهان و باز خطوط دفاعی را نمایان خواهد کرد و ناتوانی ما در استفاده از توپ‌های برگشتی را به رخ خواهد کشید؛ پیروزی برابر پائولو بنتو، به چیزی بیشتر از یک ترکیب ثابت نیاز دارد و بال‌های کناری بی‌رمق، هافبک‌های خسته از نبرد تن به تن و حضور ۹۰ دقیقه‌ای دو مهاجم همیشگی شاید به تنبیه و جریمه شدن تیم ملی کشورمان منجر شود!
