زنده یاد اکبر عالمی یک سال قبل مشغول ساخت مستندی بود که در هنگام فیلمبرداری به کرونا مبتلا شد و درگذشت. او بجز این فیلم، ساخت دو مستند دیگر را هم در دست داشت که در مراحل فنی بودند و اخیراً توسط دستیار او که نسبت خانوادگی هم با این مستندساز دارد تکمیل شده است.

امیر سرایی مقدم درباره پیگیری مستندهای نیمه‌تمام اکبر عالمی می‌گوید: ایشان در حال ساخت دو مستند درباره پتروشیمی بودند که تقریبا به مراحل فنی رسیده بود و در این مدتی که از فوت آقای عالمی می‌گذرد، تدوین و کارهای نهایی آن‌ها انجام و به کارفرما تحویل داده شدند.

او درباره مستندی که مرحوم عالمی در بیمارستان و در روزهای کروناییِ سال قبل مشغول ساخت آن بود هم توضیح می‌دهد: قرار بود این مستند در پنج شهر مختلف کشور ساخته شود که بخش‌های مربوط به تهران را خودشان فیلمبرداری کردند، اما چهار شهر دیگر باقی مانده که مسئولیت تکمیل مستند برعهده من است. برای ادامه فیلمبرداری باید صبر می‌کردیم تا واکسیناسیون در کشور کمی پیشرفت داشته باشد و برهمین اساس از آذرماه فیلمبرداری را شروع خواهم کرد.

وی پیش‌تر درباره موضوع این مستند به ایسنا گفته بود: این فیلم درباره دستگاه‌های ماموگرافی است که شرکت فوجی ژاپن به ایران داده بود. همانطور که می‌دانیم سرطان سینه یکی از شایع‌ترین انواع سرطان‌هاست و این دستگاه بسیار پیشرفته قدرت تشخیص زیاد و سریعی در این بیماری دارد. این دستگاه‌ها به ۵۰ نقطه ایران فرستاده شده‌اند که برای نمونه به چند شهر سفر خواهیم کرد. آقای عالمی نگاهی انسانی در این فیلم داشتند و از این جهت موضوع برایشان جالب بود که تشخیص سریع بیماری چطور به نجات جان انسان‌ها کمک می‌کند. علاوه براین رابطه دوستی کهن بین ملت‌های ایران و ژاپن هم موضوع دیگری است که در این مستند مورد توجه ایشان بود.

اکبر عالمی، متولد تیر ۱۳۲۴ در اهواز، فارغ‌التحصیل رشته سینما با مدرک دکتری از انگلستان بود که علاوه برمستندسازی، تالیف و ترجمه آثاری در حوزه سینما و عکاسی، در سال‌های دهه ۷۰ هم مجری برنامه «هنر هفتم» بود. او به‌دلیل ابتلا به ویروس کرونا، بامداد سه‌شنبه ۲۲ مهرماه در بیمارستان درگذشت.

درگشت عالمی با واکنش‌های زیادی همراه بود و بسیاری از همکاران و شاگردان او از فقدان این هنرمند و منتقد با اندوه و البته نقل خاطرات مختلف یاد کردند. ابراهیم حاتمی‌کیا در نوشتاری تاکید کرد که «بزرگ استاد سینمایی‌مان را از دست دادیم.»

شهرام زرگر- استاد دانشکده سینما و تئاتر – درباره میهن‌دوستی عالمی گفته بود: فراموش نمی‌کنم در بحبوحه بره‌کشان موفقیت فیلم «سیصد»، مهمانی را به برنامه‌اش (هنر هفتم) آورد و درباره جعل تاریخ در سینمای هالیوود صحبت‌های مفصلی انجام شد و خوب به یاد دارم، جایی در برابر غفلت و سکوت ما در برابر این دروغ، از فرط غیرت صدایش لرزید.

همچنین سیف‌الله صمدیان بیان کرده بود: در عرصه فرهنگ و هنر ایران یکسری نام برای قشری خاص، ارزشمند هستند؛ مثلا کسی در سینما یا تدریس یا عکاسی و فیلمسازی شاخص است، اما کسانی هستند که برای تمام هنرها سمبل و شاخص‌اند مانند اکبر عالمی که همه شاخه‌های هنری افتخار می‌کنند که بخشی از حرکت‌شان با نام و حضور ایشان شناخته شود.

مهرداد اسکویی هم که روز درگذشت اکبر عالمی را  روز عزای واقعی برای چند نسل از شاگردان عالمی توصیف کرده بود، می‌گفت:‌ به نوآمده‌های سینما حق می‌دهم که به نسل ما غبطه بخورند که استادانی چون اکبر عالمی، خسرو سینایی و منوچهر طیاب داشتیم. او (اکبر عالمی) پیشه‌اش پرورش نسل بود. معمار و معلمی بود که می‌دانست شاگردانش را برای چه هدفی پرورش می‌دهد. در اوج هنرمندی و سوادی که داشت، بیشترین زمان خود را صرف آموزش می‌کرد، در عین اینکه یکی از بهترین هنرمندان عکاسی و سینما بود. من هرگز چون او معلمی را ندیده‌ام که این گونه به شاگردانش عشق بورزد. می‌توان از مهربانی‌هایش کتاب نوشت؛ کسی که می‌گفت زنده‌ام به نفس شاگردانم.