پرسپولیس در شبی به الهلال باخت که بدون تعارف از نظر فنی حرفی برای گفتن نداشت. اینکه چرا این اتفاق رخ داد، جای بحث دارد. الهلال حتما تیم قدرتمند و پرستاره‌ای است، اما دوازده ملی‌پوش این تیم ده روز دور از تمرینات بودند. به علاوه استقلال تاجیکستان در مرحله گروهی چهار گل به همین تیم (قبل از تقویت) زد و استقلال تهران هم در مرحله قبل (بعد از تقویت) آنها را برای دقایقی به شدت تحت فشار گذاشت. بنابراین انتظار گزافی نبود که پرسپولیس حداقل بیست دقیقه فوتبال خودش را بازی کند.

یک خسته‌نباشید بلند بالا به گروهی از پیشکسوتان پرسپولیس که یک ماه تمام با هم رقابت «تحقیر الهلال» راه انداخته بودند. آقایان فکر می‌کردند هر چقدر الهلال را ضعیف‌تر جلوه بدهند یعنی پرسپولیسی‌تر هستند. جملاتی در این مدت شنیدیم که دود از سرمان بلند شد. می‌گفتند الهلال در قواره ما نیست و از این چیزها. حضرات به اصطلاح متعصب؛ حالا دیدید تیم عربستانی آنقدرها هم مفلوک نبود؟

خدا قوت بعدی به استاد رضا اسدی که انگار هر چه جان داشت صرف مذاکره کرد و چیزی برای حساس‌ترین بازی فصل پرسپولیس باقی نماند. احمد نوراللهی که هیچ، حتی سعید حسین‌پور دویست میلیونی هم بیشتر می‌توانست به پرسپولیس کمک کند.

به مشکلات فنی اشاره کردیم، اما بی‌انصافی است که موانع غیرفنی را نبینیم. اینکه عربستانی‌ها به ایران نمی‌آیند و ما باید در خاک آنها بازی کنیم یعنی چه؟ عزتی که آقایان صبح تا شب از آن دم می‌زنند همین است؟ چرا باید زور ما اینقدر کم باشد؟ از طرف دیگر تماشاگران حریف گوش تا گوش ورزشگاه را پر کرده‌اند، بعد اینجا وزیر بهداشت ما با سینه ستبر می‌فرمایند: «منتظر پیک ششم کرونا هستیم.» خسته نباشید جمیعا اجمعین. آن هم داستان مضحک لیگ ماست. کل دنیا به وسط نیم‌فصل رسیده، ما اما هنوز استارت‌مان را هم نزده‌ایم. اینها بی‌برنامگی و بی‌عرضگی است. تیم‌های ما انگار اول باید با دشمن خانگی بجنگند.

در نهایت اما داستان پرسپولیس همچنان ادامه دارد. این تیم تا به حال بارها زمین خورده، دست روی زانو گذاشته و بلند شده. یحیی و تیمش حتما دوباره از صفر شروع خواهند کرد تا رویای دیرین سرخ‌ها را محقق کنند. بزنگاه‌هایی مثل بازی دیشب هم آزمون وفاداری هواداران است. ایستادن پای تیم در زمان بردها و قهرمانی‌ها آسان‌ترین کار دنیاست؛ معرفت و شهامت آن است که در چنین شب‌هایی غمخوار تیمت باشی.