مهدی عبدی فصل گذشته ۴‌ماه موفق به گلزنی نشد تا خیلی‌ها از او قطع امید کنند. این روند اما در آغاز نیم‌فصل دوم اصلاح شد و مهاجم مازندرانی پرسپولیس توانست گل‌های زیاد و مهمی برای این تیم بزند. عبدی فصل جدید را هم خوب شروع کرد و در مسابقه دوم برابر نساجی موفق به ثبت دبل شد. مخصوصا گل دوم او در این بازی بسیار زیبا بود. عبدی در شرایطی درخشید که رقبایی مثل عیسی آل‌کثیر و حامد پاکدل را در خط حمله دارد و باشگاه به‌زودی یک مهاجم خارجی جدید نیز جذب خواهد کرد.

با این حال او ثابت کرد در لیگ بیست‌ویکم به این راحتی قصد کوتاه آمدن ندارد. به‌طور کلی به‌نظر می‌رسد عبدی قابلیت‌های فنی خوبی دارد که هنوز بخشی از آنها شکوفا نشده و در معرض دید قرار نگرفته است. او از جهاتی به روزهای ابتدایی ظهور مهدی طارمی در پرسپولیس شباهت دارد. بین این عبدی و آن طارمی، شباهت‌هایی هست و البته چند تفاوت مهم هم به چشم می‌خورد.

۳ شباهت

خونسردی: مهم‌ترین وجه تشابه مهدی عبدی به طارمی، خونسردی اوست. بی‌گمان این فاکتور به رشد مهاجم بوشهری بسیار کمک کرده و باعث شده او تا حضور در سطح اول فوتبال اروپا بالا برود. عبدی هم همانقدر آرام و بی‌خیال است. گل دوم او به نساجی که حاصل یک تو سر توپ استثنایی و شلیک ضربه نهایی با پای غیرتخصصی بود، به خوبی این ویژگی را نشان می‌داد.

عبدی از این کارها در داربی رفت فصل گذشته هم زیاد انجام داده بود و به جرأت می‌توان گفت این او بود که محمود فکری را تا یک قدمی اخراج از استقلال پیش برد. گلزنی در میادین بزرگ هم دیگر وجه تشابه عبدی و طارمی است که احتمالا از همین خونسردی ریشه می‌گیرد. اگر مهاجم بوشهری مثل آب خوردن دروازه چلسی و لیورپول را باز می‌کند، عبدی هم در نیمه‌نهایی و فینال لیگ قهرمانان گل می‌زند.

فرصت‌طلبی: مهدی عبدی هم مثل طارمی موقعیت گل را بو می‌کشد. او به خوبی خودش را در جایی قرار می‌دهد که توپ برسد و امکان گشودن دروازه حریف را پیدا کند. شاید گاهی عبدی بابت فرصت‌سوزی‌هایش مورد انتقاد قرار بگیرد، اما یادتان باشد از این نقدها در مورد طارمی هم زیاد وجود داشت. خیلی از مهاجمان هستند که نمی‌توانند به این راحتی خودشان را در موقعیت گل قرار بدهند. این خودش یک مهارت یا شاید هم نبوغ است.

بی‌باکی: عبدی هم مثل طارمی واهمه‌ای از زدن توپ به سمت دروازه ندارد. این فاکتور برای مهاجمان حیاتی است. خیلی از فورواردها می‌ترسند ضربه بزنند و موقعیت از دست برود، اما عبدی اینطور نیست. یادتان هست چه چیزی عبدی را به شهرت رساند؟ اینکه او در نخستین بازی‌اش برای پرسپولیس نترسید و نخستین توپی که زیر پایش افتاد به سمت دروازه استقلال شلیک کرد.

آن توپ وسط ۸۰ هزار جمعیت با اشتباه حسین حسینی به گل تبدیل شد و تولد یک ستاره را به‌دنبال آورد. گل اول عبدی به نساجی هم همینطور بود. او ضربه‌اش را زد و با اشتباه علیرضا حقیقی به گل تبدیل شد. مهدی طارمی هم دقیقا همین ویژگی را دارد وخیلی از گل‌های این بازیکن ناشی از بی‌باکی او در شلیک توپ به سمت دروازه است.

۲ تفاوت

تنوع فنی: مهدی طارمی در بخش‌های مختلف استعدادهای متنوعی دارد. تمام هنر این بازیکن فقط گل زدن نیست. در همه این سال‌ها بحث مهارت او در گرفتن پنالتی از مدافعان بسیار داغ بوده است. هم داور، هم مدافع و هم تمامی تماشاگران بازی؛ گاهی همه می‌دانند که طارمی در همین لحظه پنالتی خواهد گرفت، اما او باز هم بازیکن حریف را وادار به انجام خطا می‌کند!

طارمی همچنین در ارسال پاس گل برای همبازیانش هم یک مهره استثنایی و موفق به شمار می‌رود. این بازیکن طی ۶۱بازی برای پورتو، ۲۰پاس گل داده است؛ این یعنی به‌طور متوسط هر ۳ بازی یک پاس گل. آیا فوتبال عبدی چنین تنوعی دارد؟ مسلما نه. او باید روی تقویت سایر ابعاد بازی‌اش بیشتر از اینها کار کند.

تلاش و دوندگی: بدون تعارف مهدی عبدی در بحث دوندگی و پرس فردی اصلا قابل مقایسه با طارمی نیست. مهاجم ایرانی پورتو در ۳ بازی اول مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا ۳۳کیلومتر دویده؛ یعنی بیشتر از هر بازیکن دیگری در قاره سبز! طارمی یک گلوله آتش است.

او مدام می‌دود، می‌جنگد و توپ می‌گیرد. چنین ویژگی‌هایی اما در فوتبال عبدی دیده نمی‌شود. به‌نظر می‌رسد مهاجم مازنی پرسپولیس صرفا خودش را فوروارد باکس می‌داند، اما با این طرز تفکر او در همین سطح باقی خواهد ماند. عبدی اگر بیشتر زحمت بکشد، حتما جواب بهتری خواهد گرفت. حالا نه اینکه لزوما به سطح مهدی طارمی برسد، اما قطعا از جایگاه فعلی‌اش بالاتر خواهد رفت.